Μα πόσο εύκολα ξεχνάν οι άνθρωποι Θεέ μου;;;
Ξεχνάν να ζήσουν, να γελάσουν, να χορέψουν, ν' αναπνεύσουν, ν'αγαπήσουν, να δακρυσουν.
Ξεχνάν την δύναμη που έχει το χαμογελό τους, το φιλί τους, το άγγιγμά τους, μια ματιά τους.
Ξεχνάν να δοθούν, να συμπονέσουν, να κατανοήσουν, να ακούσουν, να βοηθησουν.
Ξεχνάν ανθρώπους, στιγμές, ζωές ολόκληρες, φίλους, οικογένεια, αγαπημένους, λατρεμένους και έρωτες.
Ολα τα ξεχνάνε με τον καιρό οι άνθρωποι Θεέ μου κι άλλοτε αυτό έρχεται σαν λύτρωση κι άλλοτε σαν κατάρα
Μόνο που ήθελα εδώ να σε ρωτήσω...... "Εγω γιατί δεν ξεχνώ;;;"
Κοίταξα μέσα μου να βρω την θύμησή σου
Που 'χε σκουριάσει σε μιαν άκρη απο καιρό
Θόλωσε κάπως και το χρώμα κι η μορφή σου
Δεν είχε τίποτα το γνώριμο κι απτό
Στάθηκα μπρος σου με χαμόγελο όλο πίκρα
Και σου ψιθύρισα σαν να 'σουνα εδώ
"Εγώ στον κόσμο αυτό αγάπη άλλη δεν βρήκα
Που να την έφτασα πιο πάνω απ' τον Θεό!"
Και είχες πει πως μακριά μου δε θα ζούσες
Και σου 'χα πει πως μακρια σου εγώ δεν ζω
Και τελικά είδες που όμως το μπορούσες
και το μπορούσα..... αφού ακόμα επιζω....
Στον δικό μου Θεό!
