Ένα τραίνο

 

Ένα τραίνο να με πάρει μακριά
Σ'εναν κόσμο δίχως μάσκες και ψευτιά
Ένα τραίνο για έναν κόσμο ουτοπικό
Που ονειρεύτηκα πως κάποτε θα βρω

Πέρασαν τόσα βαγόνια στην σειρά
Κι εγώ ένιωθα σαν να με προσπερνά
Μια ζωή και τ' όνειρά μου, φορτωμένα
Σε άδειες θέσεις μ' εισιτήρια ληγμένα

Ένα τραίνο να περάσει λαχταρώ
Να με πάει σ ' έναν κόσμο αληθινό
Να γελάω και να ζω κάθε στιγμή
Να μην πρέπει να 'μαι πάντα δυνατή

Περιμένω χρόνια τώρα στον σταθμό
Και κουράστηκα πολύ να καρτερω
Μια θέση και για μένα να βρεθεί
Για έναν κόσμο που ονειρεύτηκα πολύ

Κι είμαι σίγουρη πως είναι κάπου εκεί...

Στοργή

Πάνω στα χείλη ξεψυχά ένα “γιατί;”
Κι ένα τραγούδι άτιτλο απ’ την αρχή
Τα μάτια φόρεσαν τα μαύρα, τα σταχτιά
Και μία θλίψη που δεν βάσταξε η καρδιά

Μόνη γυρνώ μέσα στις μνήμες του ποτέ
Την πίκρα γεύομαι, φλυτζάνι με καφέ
Κι όσο δεν έφταιξα, πληρώνω πολλαπλά
Αυτά που αγάπησα, ψέμματα αληθινά

Κακό να ξέρεις ν’ αγαπάς από ψυχής
Κακό να νοιάζεσαι, να δίνεις, να μπορείς
Αυτοί που παίρνουνε, ζητούν κάθε στιγμή
Φταις σαν ταΐζεις την μαυρίλα με στοργή.

 

 

Τρύπιες Ψυχές

Δεν καταφέραμε να δούμε την ουσία

Κοιτώντας κάπως μ' αδιάφορες ματιές

Σαν μαύρο σύννεφο χωρίς καμιά αιτία

Απλά εμφανίστηκε και χάθηκε στο χθες

Δεν καταφέραμε κατάματα να δούμε

Αυτό το μαύρο που κρυβόταν σαν χτικιο

Μες στα σκοτάδια μας δεν ψάξαμε να βρούμε

Πως θα γεννησουμε γαλάζιο ουρανό

Δεν καταφέραμε να πούμε απλές αλήθειες

Μικρές κι ασήμαντες τις συραμε στη γη

Κάναμε φίλες μας αρρώστιες και συνήθειες

Και απορούμε με όσα ζούμε απαθή

Μας καταφέρανε χτυπήματα μοιραία

Και μας τρυπήσανε για πάντα την ψυχή

Τ'  άσχημα ντύθηκαν με ψέματα ωραία

Κι εξαφανίστηκαν αξίες κι ηθική

Τρύπιες ψυχές που ζουν σε γυάλινο κλουβί....

10/1/24

 

Η αγάπη μας...

 Η αγάπη μας...

Έζησε νύχτες σε σεντόνια ιδρωμένα

Και τσαλακωθηκε ανάμεσα σε αυτά
Γυμνή κι απέριττη μας κοίταζε σαν ένα
Όταν χανόμασταν στην δίνη που γεννά

Η αγάπη μας....
Η μόνη αλήθεια που δεν πρόκειται να σβήσει
Κάθε στιγμή... ένας αιώνας, μια ζωή
Με τα υγρά της χείλη μας είχε φιλήσει
Κι οι μυρωδιές μας ενώθηκαν εσαεί

Η αγάπη μας...
Έργο βουβό μόνο με αισθήματα κι αφή
Κι ένα τραγούδι που κάνεις δεν έχει πει
Ενα στιχάκι μεθυσμένο πριν γραφτεί
Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα και σκιστεί

Η αγάπη μας....
Έζησε μέσα σε μεγάλα και μικρά
Πότε δεν έδωσε λίγα ή τα μισά
Ήταν αλήθεια, σώμα, χρώμα και πνοή
Κι ολα τα λόγια που κάνεις μας δεν θα πει

Η αγάπη μας....
χάθηκε ετσι απλά.... ημέρα Κυριακή...