Ένα τραίνο

 

Ένα τραίνο να με πάρει μακριά
Σ'εναν κόσμο δίχως μάσκες και ψευτιά
Ένα τραίνο για έναν κόσμο ουτοπικό
Που ονειρεύτηκα πως κάποτε θα βρω

Πέρασαν τόσα βαγόνια στην σειρά
Κι εγώ ένιωθα σαν να με προσπερνά
Μια ζωή και τ' όνειρά μου, φορτωμένα
Σε άδειες θέσεις μ' εισιτήρια ληγμένα

Ένα τραίνο να περάσει λαχταρώ
Να με πάει σ ' έναν κόσμο αληθινό
Να γελάω και να ζω κάθε στιγμή
Να μην πρέπει να 'μαι πάντα δυνατή

Περιμένω χρόνια τώρα στον σταθμό
Και κουράστηκα πολύ να καρτερω
Μια θέση και για μένα να βρεθεί
Για έναν κόσμο που ονειρεύτηκα πολύ

Κι είμαι σίγουρη πως είναι κάπου εκεί...

Στοργή

Πάνω στα χείλη ξεψυχά ένα “γιατί;”
Κι ένα τραγούδι άτιτλο απ’ την αρχή
Τα μάτια φόρεσαν τα μαύρα, τα σταχτιά
Και μία θλίψη που δεν βάσταξε η καρδιά

Μόνη γυρνώ μέσα στις μνήμες του ποτέ
Την πίκρα γεύομαι, φλυτζάνι με καφέ
Κι όσο δεν έφταιξα, πληρώνω πολλαπλά
Αυτά που αγάπησα, ψέμματα αληθινά

Κακό να ξέρεις ν’ αγαπάς από ψυχής
Κακό να νοιάζεσαι, να δίνεις, να μπορείς
Αυτοί που παίρνουνε, ζητούν κάθε στιγμή
Φταις σαν ταΐζεις την μαυρίλα με στοργή.

 

 

Τρύπιες Ψυχές

Δεν καταφέραμε να δούμε την ουσία

Κοιτώντας κάπως μ' αδιάφορες ματιές

Σαν μαύρο σύννεφο χωρίς καμιά αιτία

Απλά εμφανίστηκε και χάθηκε στο χθες

Δεν καταφέραμε κατάματα να δούμε

Αυτό το μαύρο που κρυβόταν σαν χτικιο

Μες στα σκοτάδια μας δεν ψάξαμε να βρούμε

Πως θα γεννησουμε γαλάζιο ουρανό

Δεν καταφέραμε να πούμε απλές αλήθειες

Μικρές κι ασήμαντες τις συραμε στη γη

Κάναμε φίλες μας αρρώστιες και συνήθειες

Και απορούμε με όσα ζούμε απαθή

Μας καταφέρανε χτυπήματα μοιραία

Και μας τρυπήσανε για πάντα την ψυχή

Τ'  άσχημα ντύθηκαν με ψέματα ωραία

Κι εξαφανίστηκαν αξίες κι ηθική

Τρύπιες ψυχές που ζουν σε γυάλινο κλουβί....

10/1/24

 

Η αγάπη μας...

 Η αγάπη μας...

Έζησε νύχτες σε σεντόνια ιδρωμένα

Και τσαλακωθηκε ανάμεσα σε αυτά
Γυμνή κι απέριττη μας κοίταζε σαν ένα
Όταν χανόμασταν στην δίνη που γεννά

Η αγάπη μας....
Η μόνη αλήθεια που δεν πρόκειται να σβήσει
Κάθε στιγμή... ένας αιώνας, μια ζωή
Με τα υγρά της χείλη μας είχε φιλήσει
Κι οι μυρωδιές μας ενώθηκαν εσαεί

Η αγάπη μας...
Έργο βουβό μόνο με αισθήματα κι αφή
Κι ένα τραγούδι που κάνεις δεν έχει πει
Ενα στιχάκι μεθυσμένο πριν γραφτεί
Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα και σκιστεί

Η αγάπη μας....
Έζησε μέσα σε μεγάλα και μικρά
Πότε δεν έδωσε λίγα ή τα μισά
Ήταν αλήθεια, σώμα, χρώμα και πνοή
Κι ολα τα λόγια που κάνεις μας δεν θα πει

Η αγάπη μας....
χάθηκε ετσι απλά.... ημέρα Κυριακή...

Άστεγη

 

Βρέχει και σήμερα και ρίχνει αστραπές
Και σε θυμάμαι “μη φοβάσαι” να μου λες
Και σε κοιτώ, δίπλα μου κάθεσαι ξανά
Ήρθες και πάλι σαν σκιά για συντροφιά

Κάθεσαι πάλι εκεί στην γνώριμη γωνιά
Καπνίζεις, σκέφτεσαι και δεν βγάζεις μιλιά
Και σε κοιτώ σαν να μην έφυγες ποτέ
Δίπλα σου πάντοτε μια κούπα με καφέ

Από το μπάνιο μου φωνάζεις για να ‘ρθω
Τρίβω την πλάτη σου και πονηρά γελώ
Κάνεις χαζά κι ενώ γελάμε σαν παιδιά
Κλείνω τα μάτια μου και πάλι… ερημιά

Ξαπλώνω μόνη μου στον καναπέ εκεί
Εκεί που μάθαμε αγάπη τι θα πει
Το μαξιλάρι σου έχω τώρα συντροφιά
Με την κουβέρτα σου σκεπάζω ότι πονά

Και μ’ αγκαλιάζεις μες στον ύπνο σου σφιχτά
Μ’ άφησες άστεγη και βρέχει δυνατά...

Λυπάμαι τόσο...

 

Λυπάμαι τόσο...

Που δεν κατάφερα όσα θέλεις να σου δώσω
Κι όλα όσα ένιωσα, δεν ένιωσες στο τόσο
Με κατακρίνεις, με πονάς και τι να σώσω;
Όσα μου στέρησες δεν θα σου τα χρεώσω
Απλά σ’ αφήνω μες σε θύμησες παλιές

Και θα θυμάμαι...

Τις λίγες όμορφες στιγμές και ας πονάνε
Θα κλέβω λίγο απ’ το χθες και θα κοιμάμαι
Πάνω στα όνειρα που έγιναν πληγές
Δεν με λογάριασες σωστά και δες μιλάμε 
Σαν ξένοι τώρα πια με τακτ κι υπεκφυγές

Απλά λυπάμαι...

Που την σελίδα μας για πάντα την γυρνάμε
Κι όλα εκείνα που με χρέωσες φοβάμαι
Θα ‘ρθει μια μέρα όνειρα που θα μετράμε
Και δεν θα έρχονται όσο και να το θες
Αυτά που άφησες και πλήγωσες στο χθες

Όλα ένα ψέμα

Να του πείτε είμαι εντάξει
Όλα τα ‘βαλα σε τάξη
Κι έχω πια μια όμορφη ζωή
Να του πείτε πως γελάω
Και εμένα αγαπάω
Έμαθα να ζω κάθε στιγμή

Μην του πείτε πως δεν βγαίνω
Και στο σπίτι μόνη μένω
Κλαίγοντας τα βράδια σαν παιδί
Το χαμόγελο έχω χάσει
Πάτο λένε έχω πιάσει
Και πονάω τώρα πιο πολύ


Μα η αλήθεια θα ‘ναι πάντοτε αυτή...

Πόσα η καρδιά ν’ αντέξει
Που σου κρατά μια θέση
Και περιμένει πίσω για να ‘ρθεις
Όσα ψέματα κι αν λέω
Για ‘σένα αναπνέω
Αυτά που νιώθεις πως να τ’ αρνηθείς;


Να του πείτε δε με νοιάζει
Με ποια ζει, ποιαν αγκαλιάζει
Ή ξυπνάει μόνος το πρωί
Μέσα μου έχει τελειώσει
Και δεν έχω ξανανιώσει 
Τόσο ελεύθερη και δυνατή

Σε μια στιγμή

 

Θυμάμαι μια ζωή να προσπαθώ
Θυμάμαι ν’ αγωνίζομαι για όλα
Θυμάμαι πόσο ξέχασα να ζω
Σαν deja vu σε δρόμο καρμανιόλα

Ξεχάστηκα σαν να ‘μουνα παιδί
Σ’ αλάνες σαν αρένες με θηρία
Στις μάχες πάντα ήμουν δυνατή
Πολέμαγα με πάθος και μανία

Τον δρόμο μου τον έχανα συχνά
Και πάντα σ’ αδιέξοδα με φόρα
Σαν έπεφτα, ένιωθα την χαρά
Που γλίτωσα αλώβητη απ’ όλα

Το πλήρωμα του χρόνου όμως εκεί
Με κοίταζε που δεν τα παρατούσα
Κι όσα δεν φέρνει ο χρόνος, μια στιγμή
Και ξέχασα ποια νίκη διεκδικούσα

Συγχώρα με που κλαίω σαν παιδί

Δεν έμαθα ποτέ μάχες να χάνω

Κι αν έχει το σαρκίο μου φθαρεί 

Συγχώρα με, μα πίσω εγώ δεν κάνω!

Απ' την αρχή

 

Πάλι τα ίδια να περνάς
Να ξεκινάς, να προχωράς
Πάλι τα ίδια απ’ την αρχή
Χίλιες φυγές και μια ζωή
 
Δένω έναν κόμπο την καρδιά
Κοιτώ στα μάτια τα παλιά
Τα χείλη σφίγγω να πνιγεί
Το δάκρυ μου κι ένα γιατί
 
Ξέρω πως πλέον είν’ αργά
Μου το ψιθύρισε η καρδιά
Μάταια όταν προσπαθείς
Κουράζεσαι κι αποχωρείς
 
Κανένας δεν υποχωρεί
Χάθηκαν κι οι συμβιβασμοί
Συζήτηση σχεδόν καμιά
Μια σου και μία μου ξανά
 
Μονάχα ο εγωισμός
Κύριος κι άρχων οδηγός
Στις σχέσεις πάντα κυριαρχεί
Κι άκρη δε βγαίνει όσο ζει
 
Καθένας θέλει κι απαιτεί
Όσα έμαθε από παιδί
Πίσω στα θέλω του κανείς
Και είναι μόνο ν’ απορείς
 
Που πήγε η αγάπη ρε παιδιά;
Πως ζούμε μες στην μοναξιά;
Που πήγαν λόγια, ιδανικά;
Πως ζούμε πια χωρίς καρδιά;
 
Πως και γιατί και όπου βγει...
Πάμε σου λέω απ’ την αρχή...

Άδεια Χέρια

Τα χέρια μου πια άδεια και βουβά
Θλιμμένα με κοιτούν κι απορημένα
Ρυτίδιασαν στου χρόνου τα μισά
Και γέρασαν στο πλάι κρεμασμένα

Μου μίλαγαν το βράδυ σιωπηλά
Άλλοτε με χαρά εκστιασιασμένα
Και άλλοτε με πόνο φωναχτά
Ζητούσαν εξηγήσεις θυμωμένα

Περάσανε τα χρόνια βιαστικά
Με μύριες αναμνήσεις χαραγμένα
Τα σφίγγω και χτυπάω μια μπουνιά
Στην μοίρα μου και όλα τα γραμμένα

Λυπάμαι που δεν μου ‘μεινε καρδιά
Μα δύο χέρια κόκκινα βαμμένα
Που κουβαλάω σαν κλαδιά ξερά
Και με αγγίζουν σαν να είναι ξένα!