Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω
Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω
Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ
Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω
Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή
Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει
Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη
Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει
Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ
Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες
Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ
Και δεν ξανάσμιξα με μέρες και με μήνες
Έχω παράπονα ήλιε μου, μα απορώ
Γιατί απ’ την λάμψη σου, σε μένα να χαρίσεις;
Μάλλον θα πίστεψες πως μου ‘κανες καλό
Γι’ αυτό δε ρώτησες πριν με υιοθετήσεις.
3 σχόλια:
Συγλονίστηκα με αυτους τους στιχους σου Χαρά...
Και πιστευω πως μονο εσυ (κι άλλος ένας ισως..) μπορουν να το καταλαβουν αυτο που λεω..
Το ποσο αληθινο ειναι..
Έτσι όπως το λες είναι Χαρά μου...
Δίχως όμως τη μελαγχολική του διάσταση...
Ένας μικρός ήλιος είσαι...
Που κάθε φορά το φως του διαχέεται και μας φωτίζει...
Που λάμπει και μας φλογίζει...
Υπέροχο πραγματικά το γραπτό σου...
Την αγάπη μου...
Έχω παράπονα ήλιε μου, μα απορώ
Γιατί απ’ την λάμψη σου, σε μένα να χαρίσεις;
Μάλλον θα πίστεψες πως μου ‘κανες καλό
Γι’ αυτό δε ρώτησες πριν με υιοθετήσεις. ....Πλακα με κανεις...ετσι? Θελω να μαθω τι εικονες ειχες στο μυαλο σου και εγραψες αυτον τον καταπληκτικο στιχο...Υπεροχο Χαρα μου, αλλα πιστευω πως αυτο το ξερεις...Να γραφεις ματια μου και να μην σταματας ποτε, ολοι μας το εχουμε αναγκη να σε διαβαζουμε...Την αγαπη μου και τον σεβασμο μου !!!!!
Δημοσίευση σχολίου