Προλογίζοντας

Από τα τόσα της ζωής μου που περάσαν
Αυτό νομίζω πως πονάει πιο πολύ
Κι αν όλα τ’ άλλα με στιλέτο με χαράξαν
Αυτό το νιώθω να μου στύβει την ψυχή

Ποτέ δε φθόνησα, δε ζήλεψα κι ακόμα
Ποτέ δε θέλησα για κάτι πιο πολύ
Από αυτό, που ‘ναι φτιαγμένο από χώμα
Κι είναι κομμάτι απ’ των σπλάχνων την αιχμή

Μέσα στο χάος πια οι σκέψεις μου πετάνε
Και τις στιγμές τις προσπερνάω βιαστική
Άλλο τα αισθήματα μέσα μου, δε χωράνε
Και όλα λάθος μοιάζουν από την αρχή

Τα πάντα γύρω μου κοιτάζω μ’ αηδία
Καθώς βουλιάζω σ’ εμμονές, πιάνω χαρτί
Και γράφω λες και προλογίζω την κηδεία
Αυτού που τρέμω μήπως και δε γεννηθεί

Παλιάτσος

Φοράς τη μάσκα σου και γίνεσαι παλιάτσος
Ένας θλιμμένος και πονόψυχος Θεός
Βγαίνει απ’ τις λέξεις σου ο πόνος σου ο φάλτσος
Και προσποιείσαι πως δε γίνεται αλλιώς

Ντύνεσαι πόνους δανεικούς για να μας πείσεις
Κι ένα καθρέφτη μπρος στα μάτια σου φοράς
Κι έτσι οποιονδήποτε στο δρόμο αντικρίσεις
Σα σε κοιτά, νομίζει πως τον συμπονάς

Εσύ ότι πεις και ότι κάνεις είναι πρέπων
Και όλα τ’ άλλα τ’ ακυρώνεις στη στιγμή
Απλά αψηφείς κάθε στοιχείο των παραμέτρων
Που αποδεικνύει, πόσο είσαι εγωιστής

Παντού κορδώνεσαι πως είσαι εσύ ο άντρας
Ο ατσαλάκωτος και γνήσιος μεθ’ υμών
Μα μοιάζεις τόσο με τα «Νέα της Αλεξάνδρας»
Ένας τυχάρπαστος παλιάτσος των λυγμών.

Γράψε λάθος

Γράψε λάθος, σ’ όσα είπες σ’ αγαπώ
Ήταν πάθος, και μια έκρηξη του εγώ
Γράψε λάθος, που στα πόδια σου πατάς
Όρκους - χάδια, που γεννήθηκαν για ‘μας

Ήμουν λάθος και μια πρόχειρη πληγή
Καταβάθος, δε σου ήμουν αρκετή
Ήμουν λάθος, στα δικά σου τα σωστά
Καταβάθος, ήσουν λίγος για πολλά

Γράψε λάθος, στο τηλέφωνο αυτό
Που σε πήρα, άλλη μια να πικραθώ
Γράψε λάθος, που για ‘μενα είσαι ‘συ
Ότι είχα, αγαπήσει πιο πολύ

Γράψε λάθος και ξεκίνα απ' την αρχή
Πάντα οι άλλοι φταίνε και ποτέ εσυ!