Από τα τόσα της ζωής μου που περάσαν
Αυτό νομίζω πως πονάει πιο πολύ
Κι αν όλα τ’ άλλα με στιλέτο με χαράξαν
Αυτό το νιώθω να μου στύβει την ψυχή
Ποτέ δε φθόνησα, δε ζήλεψα κι ακόμα
Ποτέ δε θέλησα για κάτι πιο πολύ
Από αυτό, που ‘ναι φτιαγμένο από χώμα
Κι είναι κομμάτι απ’ των σπλάχνων την αιχμή
Μέσα στο χάος πια οι σκέψεις μου πετάνε
Και τις στιγμές τις προσπερνάω βιαστική
Άλλο τα αισθήματα μέσα μου, δε χωράνε
Και όλα λάθος μοιάζουν από την αρχή
Τα πάντα γύρω μου κοιτάζω μ’ αηδία
Καθώς βουλιάζω σ’ εμμονές, πιάνω χαρτί
Και γράφω λες και προλογίζω την κηδεία
Αυτού που τρέμω μήπως και δε γεννηθεί
2 σχόλια:
Στον μικρό του ύπνου τον θάνατο καθεύδομαι
Και δεν υπάρχει φωνή μήτε φως μήτε κλωστή
Δρόμο να μου κρατεί για την πατρίδα
Γιατί πατρίδα μου, δεν είσαι πια
Και είναι τούτος ο ύπνος πιο βαθύς
Και πιο πικρός και πιο μεγάλος
Από κείνες τις λύπες της νιότης μου
Που με χάδια σκληρά εγιάτρεψες
Σε κοιτούσα στα μάτια
Και γνώρισα το τριαντάφυλλο το κόκκινο
Σε κρατούσα στα χέρια
Και γνώρισα την άλλη θάλασσα
Πάνω απ’ τη λευκή μας σπηλιά
Στεριώσαμε ένα σύμπαν μικρό
Κάθε αστέρι και κάθε φεγγάρι ονομάτισα
Για χάρη σου, για να μην είσαι μόνη
Στο σπίτι το παλιό το δίπατο
Θα μου ζωγράφιζες μια αγάπη Καινή
Την μυστική μας Διαθήκη, για σένα και για μένα
Μα ξέφτισε στις υγρασίες μια αγάπη Κενή
Ανάμεσα στα στενά νησιώτικα σοκάκια
Ανάμεσα στους βασιλικούς και τις λεμονιές
Στους γέρικους ελαιώνες και τα δάση, εκεί που πας,
Εσύ διάλεξες να ‘σαι μια άλλη…
Γλυκόπικρο Χαρά μου και μελαγχολικό
μα πάντα όμορφο άγγισμα στο νου και την ψυχή..
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου.:))
Δημοσίευση σχολίου