Μια στάλα του ωκεανού
Αχτίδα κάποιου ουρανού
Λείπεις, μα βρίσκεσαι παντού
Σαν κύμα, τρέχεις και κυλάς
Και πουθενά δε σταματάς
Στασου για λίγο, μα που πας;
Είμαι πηγή κι είσαι νερό
Είμαι ρολόι κι εσύ λεπτό
Είμαι το φως κι είσαι αντηλιά
Είσαι παλμός κι εγώ καρδιά
Είσαι εδώ μα πάντα αλλού
Είσαι στα θέλω πασπαρτού
Είσαι φιλί κι είμαι καημός
Είμαι το όπλο κι είσαι εχθρός
Μια αύρα του καλοκαιριού
Χρώμα ζεστό του δειλινού
Άπιαστο όνειρο του νου
Στις φλέβες μου ζεστός κυλάς
Κάθε που φεύγεις με ξεχνάς
Μα βρίσκεις δρόμους και γυρνάς
1 σχόλιο:
Ήταν Άνοιξη, Κυριακή και μεσημέρι
λεπίδες φωτός ενός ήλιου αμέριμνου
τραυματίζουν το σκοτάδι ενός δωματίου
και στέκεις εσύ εμπρός μου,
νέα, παρθένα, γυμνή και μωβ…
Ήταν Άνοιξη, Κυριακή και μεσημέρι
και εσύ με τα μαλλιά πιασμένα
με μια χούφτα μωβ και μπλε τσιμπιδάκια
που περιμένουν το θάρρος μου
και το θάρρος σου…
Δημοσίευση σχολίου