Κανόνισε το για να ‘ρθεις έστω για λίγο
Κι εγώ τριαντάφυλλο στο πέτο θα φορώ
Μέσα στα χέρια μου την αγωνία να σφίγγω
Που ήρθε η ώρα κι η στιγμή για να σε δω
Εγώ τριγύρω μες στον κόσμο να κοιτάζω
Μήπως μαντέψω τη ματιά και τη μορφή
Δειλά με τακτ, διακριτικά να πλησιάζω
Τον κάθε ξένο απ’ την πόρτα που θα βγει
Σαν ανταμώσουν οι ματιές μας και μου γνέψεις
Την αγκαλιά μου θα σου ανοίξω ευτυχής
Πόση λαχτάρα είχα για να επιστρέψεις
Μέσα στο βλέμμα μου να τρέχει θα τη δεις
Έλα να κάνουμε πως είμαστε δυο ξένοι
Που ανταμώσαν στο σταθμό πρώτη φορά
Εγώ η ένοχη, αυτή που περιμένει
Κι εσύ αυτός, που έμαθε να συγχωρά
2 σχόλια:
Λατρεύω τους σταθμούς (ιδίως αυτούς με το παρακμιακό στυλ) και τα τραίνα . Λατρεύω το παιχνίδι του να συναντιέμαι τάχα μου για πρώτη φορά με κάποιον στο σταθμό των τραίνων ... Αποτελεί την πιο γλυκιά μου φαντασίωση . Όσο νάναι όμως όλο και πιο πολύ μπαίνουν στη ζωή μας η ρουτίνα , η πρακτικότητα , η βερεμάρα ,ο ... θάνατος του ρομάντζου και έτσι όλο και ....λιγότερα "παιδάκια" βρίσκω για να παίζω αυτού του είδους τα παιχνίδια ....
Έγιναν οι παλιοί σταθμοί,μετρό οι έρωτες και το ρομάντζο, γρήγορο σεξ και τι απέμεινε; Εμείς οι λύκοι να μουρμουρίζουμε πια στο σεληνόφως...
Δημοσίευση σχολίου