Σε κάθε μάχη υπάρχει ένας νικητής
Και πάντα δίπλα του σκυφτός ο νικημένος
Σε κάθε αγώνα, ο πρώτος σα θριαμβευτής
Στέφεται δόξες και τιμές ευλογημένος
Σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν οι «μικροί»
Και οι «μεγάλοι» που τα νήματα κινούνε
Κι απ’ την αρχή έχουν κηρύξει νικητή
Αυτόν που δίνει πιο πολλά και υπακούνε
Μα όποιον αγώνα, μάχη, πόλεμο κι αν δω
Βρίσκω στο τέλος πάντα δυο κατηγορίες
Οι κερδισμένοι που αγγίζουν τον σκοπό
Κι οι ηττημένοι, που ζητούν δικαιολογίες
Βρες μου λοιπόν, στον έρωτα τον νικητή
Και ποιος στ’ αλήθεια έχει βγει ο ηττημένος?
Αν το σκεφτείς υπάρχει μόνο μια εκδοχή
Σ’ αυτή τη μάχη, δεν υπάρχει κερδισμένος
Κι οι δυο χαμένοι και ο έρωτας… σφαγμένος!!!!
1 σχόλιο:
A!! Δεν μ' αρέσει η κατακλείδα αυτή όπου ο έρωτας είναι σφαγμένος
(για να μιμηθώ αδέξια το "ένα παιδί φανατικό για γράμματα του Καβάφη...)
Γιατί ο έρωτας είναι χαρά και δεν μπορεί η εικόνα του να παραπέμπει σε τόση φρίκη..
Είναι ό,τι μετράει στο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ της σιωπής και μοναξιάς που είναι η υπόλοιπη ζωή μας...
Θα προτιμούσα λοιπόν για τελευταίο στίχο μια εικόνα όχι σφαγμένη,
αλλά "το σώμα μιας ουράνιας ξανθιάς που περιφέρεται με ηδυπάθεια στους κοιτώνες της φαντασίας μας", που λέει και ο Νάσος Βαγενάς
Δημοσίευση σχολίου