Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή... (Τ.Λ.)
Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008
My path
This path that I ‘ve taken
Has no sky, no sun
The earth feels like shaking
And nowhere to run
I ‘ve lost all my angels
They flown far away
I ‘m here between strangers
With nothing to say
I try to look happy
But I feel so blue
My words seem so crappy
When thinking of you
Feels heavenly with you
Your eyes all I need
I ‘m staring beneath you
The bridges you build
I ‘m reaching to touch you
But seems so damn hard
I ‘m stretching to catch you
And… tear me apart!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου