Στα πένθιμα ξενύχτια μου θα ψάχνω
Να βρω όλα τα λάθη μου του χθες
Υφαίνω τον ιστό μου και μου φτιάχνω
Μια κάπα που θα έχει αντοχές
Στις λίμνες των ονείρων θα βουτήξω
Να πνίξω όλα τα θέλω μου εκεί
Τα μάτια μου με στόρια θα καλύψω
Να μείνει η ερημιά μου στεγανή
Να δω αν θα πονέσει πιο πολύ
Χαμόγελο μου κλέβω απ’ την κορνίζα
Να φαίνομαι πως είμαι δυνατή
Διάγγελμα εξαφάνισης μου στέλνω
Σαν ένα μου κομμάτι ξεψυχά
Στα σοβαρά κανέναν δε θα παίρνω
Καλύτερα να ζω χωρίς καρδιά
1 σχόλιο:
Την αρχή και το τέλος ενός ποιήματος,τα προσέχω ιδιαίτερα και το συγκεκριμένο μου άρεσε πολύ.Χαρά μου που σε βρήκα,μιλάμε στο μέλλον.
Δημοσίευση σχολίου