Είναι κάτι ψυχές, άδειες απ’ την αρχή τους
Με κρυφές εμμονές, χτίζουν τη φυλακή τους
Από λόγια παχιά, μοσχαναθρεμμένοι
Με μια άδεια καρδιά, σάπια μα στολισμένη
Σέρνονται σιωπηλά, υπνωτίζουν τους γύρω
Μάτια πλάνα δειλά, με το βλέμμα τους στείρο
Όλοι τους συμπαθούν, ξέρουν να κοροϊδεύουν
Αυτοί μόνο πονούν, κλαίνε και θεριεύουν
Μάλλον θα εκπλαγείς, ούτε που διανοείσαι
Πόσο είσαι αφελής και στα σκάρτα μυείσαι
Θεέ μου αν με ακούς, φύλαγε με όπου να ‘μαι
Εχθρούς έχω γνωστούς, απ’ τους «φίλους» φοβάμαι!
3 σχόλια:
μονο ψυχες δεν λεγονται...
"Είναι κάτι ψυχές, άδειες απ’ την αρχή τους
Με κρυφές εμμονές, χτίζουν τη φυλακή τους"
Τις ψυχές συτές να προσπαθήσουμε όλοι μας για να σώσούν! Έρμαια στην αντάρα μην τις αφήσουμε γιατί το μεγαλείο της ψυχής μας είναι να μπορούμε να βοηθήσουμε να ζήσει ελεύθερη μια άλλη!
Το ποίημα σου εξαίρετο να ενισχύει περισσότερο το αίσθημα μου της φιλαλληλίας!Μπράβο!
μια και η μόνη μου φίλη είσαι εσύ..... ελπίζω ότι δε θα φοβηθώ ποτέ μου...γιατί είσαι μια ΑΛΛΗ ψυχή μωρό μου γλυκό.
Δημοσίευση σχολίου