Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά
Μήτε «αντίο» μήτε «γεια» να ψιθυρίσεις
Το ‘δα σημάδι πως κακή θα ‘ναι η χρονιά
Γέρναν οι ασφόδελοι και ‘λέγαν θα μ’ αφήσεις
Έκλεψα σπόρους τους κι εγώ από οργή
Φύτεψα μέσα στην ψυχή και στη ματιά μου
Ωχρό το χρώμα τους, θανάτου η οσμή
Μαύρες κρυστάλλινες βελόνες τα όνειρά μου
Τώρα Γενάρη με Ιούλη ανθοφορώ
Σαν Περσεφόνη η ζωή μου εκτός χρόνου
Όλα τα θέλω μου σέρνουν μακρύ χορό
Σαν τραγουδάνε ένα απάνθισμα του πόνου
Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά
Κι έλα και βρες με κάποιον πένθιμο χειμώνα
Εσύ μες στ’ άσπρα ν’ αναβλύζεις ευωδιά
Κι εγώ από χρόνια σ’ ένα Ασφόδελο Λειμώνα
1 σχόλιο:
Χαρά μου γύρισες επιτέλους με τα όμορφα ποιήματα σου!
πέρασε όποτε θες να παραλάβεις το βραβείο σου :)
Δημοσίευση σχολίου