Μικρό παιδί ξεκίνησα με μια πένα στο χέρι
την μοναξιά να πολεμώ, που μου 'στησε καρτέρι
Ένιωθα στ’ ακροδάχτυλα τον πόνο να κυλάει
Και με την κάθε λέξη του να σιγομουρμουράει :
«Πλανεύτρα- αλήτισσα καρδιά, γιατί με συνεπαίρνεις?
Σαν μάγισσα αστροφεγγιά, ξοπίσω σου με σέρνεις?
Ας έπαυες για μια στιγμή μέσα μου ν’ αφεντεύεις
Να χρήσω αφέντη το μυαλό, να μην το κυριεύεις!»
Μεγάλωσα στην αγκαλιά του πόνου και της θλίψης
Στα γόνατά της η ψευτιά, μ’ έλουζε μ’ αναμνήσεις
Νεράιδες μου ευχήθηκαν, το γέλιο μου μη χάσω
Κι όσα με γονατίζουνε, εγώ να τα πατάξω
Δωρίσαν και της μάνας μου, μια χλαίνη μαγεμένη
με δύναμη και λογική, όλα να τα υπομένει
Με τάιζε απ’ τα στήθη της, την μοναξιά του κόσμου
Και μέσα από τα μάτια της, βρήκα κι εγώ το φως μου!
Γραμμένο κι αφιερωμένο στον μέντορα μου και εξαίρετο ποιητή Σπήλιο Παπαγιαννόπουλο!
2 σχόλια:
Δεν ξερω με ποιον τροπο να σου μεταφερω τα δικα μου μουρμουρισματα( την λατρεψα αυτην την λεξη)... Oλα οσα ενιωσε η καρδια μου!!! Υπεροχη γραφη, αμεσοτητα και εικονες Χαρα μου, εικονες που μαγευουν. Την αγαπη μου και τον σεβασμο μου !!!!
γράφεις πολύ όμορφα, μαγευτικά μπορώ να πω!
αυτό το μουρμούρισμα όντως υπέροχο,
καλώς σε βρήκα κι εγώ
Δημοσίευση σχολίου