Ήρθες και τρύπωσες στον ίσκιο των ονείρων
σαν μια ψευδαίσθηση στο φεύγα της βραδιάς
Μια πανδαισία από τ' άρωμα των κρίνων
πλανιέται γύρω σου, σαν μου χαμογελάς
Να μην χαράξει, να χορτάσω αυτό το λίγο
που είσαι δίπλα μου, ίδιος Αυγερινός
Να σ' αγκαλιάσω μια φορά προτού να φύγω
να το προλάβω πριν χαθείς μέσα στο φως
Να ξες προσεύχομαι σε 'σένα κάθε βράδυ
και την εικόνα σου στην σκέψη μου κρατώ
Δεν θα κρυφτείς ποτέ ξανά μες στο σκοτάδι
μες στην ψυχούλα μου θα ζεις και για τους δυο.
Για τον πατερα μου που ποτε δεν ηρθε στα ονειρα μου....
1 σχόλιο:
Κάθε φορά που σε διαβάζω χαμογελώ. Γιατί πάντα με πλημμυρίζεις με υπέροχα συναισθήματα. Πάντα το αποτύπωμα σου είναι όπως όταν: “Σ΄ είδα ένα πρωί εκεί / στη διασταύρωση / οδύνης και χαράς / και σε θυμήθηκα, / τ΄ όμορφο πρόσωπό σου θυμήθηκα / εκείνο που φωτίζονταν / όταν ξεχείλιζες κύμα στα βράχια πάνω / κι ηδονικά απολάμβανες τη διάβρωση τους” Να γράφεις πάντα όμορφα και μια Χαρά. Την αγάπη μου. Τάκης Τ.
Δημοσίευση σχολίου