Στην αγκαλιά του δειλινού
Πότε εδώ… πότε αλλού
Σκορπάω την ζωή μου
Στα σύννεφα του ουρανού
Σαν κλάμα ενός μικρού παιδιού
Ακούγεται η φωνή μου
Πότε εδώ και πότε εκεί
Μόνος στην ίδια διαδρομή
Το είναι μου σκοτώνω
Θυμάμαι σου το είχα πει
Σα φύγεις, σβήσε με απ’ την γη
Στην Δύση μη ματώνω
Στην ξαστεριά, περνώ θηλιά
Δεν την μπορώ την συντροφιά
Κρεμιέμαι απ’ το φεγγάρι
Μα κι η ζωή με ξεγελά
Και δε μου δίνει μια σπρωξιά
Την πίκρα μου να πάρει
2 σχόλια:
Θυμάμαι σου το είχα πει
Σα φύγεις, σβήσε με απ’ την γη
Στην Δύση μη ματώνω...
Τι να πρωτοσχολιασω τωρα μου λες...;
Αφου και γω το ιδιο νιωθω...
Και γω μπορει να σου θυμιζω μνήμες οπως λες παλιες.. αλλα εμενα που ειναι φρεσκες τι γινεται...;;;
"Στην αγκαλιά του δειλινού" σε θωρώ να σαγηνεύεις το κύμα, να παιχνιδίζεις μαζί του, ν΄ αποπλανείς το φεγγάρι κι αυτό να κοκκινίζει και στα σύννεφα να χάνεται... Γράφεις όμορφα Χαρά... τόσο που εμπνέεις!!! Την αγάπη μου... Τάκης T.
Δημοσίευση σχολίου