Τρίβω τον πάγο να γεμίσει το ποτήρι
Στύβω λεμόνι και προσθέτω το μισό
Ρίχνω τις πίκρες και μου κάνω το χατίρι
Απόψε όλο μονορούφι να το πιω
Γεύση από πίκρα μα και γλύκα μπερδεμένες
Ίδιες οι μέρες μιας ζωής που δεν ξεχνώ
Μύρια φαρμάκια κι οι χαρές μου μετρημένες
Χώρεσαν όλα στο ποτήρι που κρατώ
Απόψε έφτιαξα γλυκόπικρο χαρμάνι
Μήπως γεμίσω των αισθήσεων το κενό
Πίνω και πίνω μα ζαλάδα δε με πιάνει
Κι ήθελα τόσο την καρδιά μου ν’ αρνηθώ.
Στην υγειά μας!
4 σχόλια:
Xαρά πόσο χαίρομαι που διαβάζω το ποίημα σου ύστερα από τόσο καιρό :)
Εχω πιεί και ξέρω...
Χαρά όταν βρεις λίγο χρόνο πέρνα από το blog μου να παραλάβεις ένα βραβείο!!!!
AX,ΣΥΝΟΝΌΜΑΤΗ χαίρομαι(;) που σε διαβάζω, αλλά φοβάμαι μην κόψω φλέβες...πολύ αληθινό, πολύ παθιασμένο και άρτιο αισθητικά το blog σου.
Δημοσίευση σχολίου