Για όλα τα βράδια που χάνομαι για να με βρω..

Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω
Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού
Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο
Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού

Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει
Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού
Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει
Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού

Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ’ το σώμα
Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί
Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα
Μες σε κουρέλια τυχαίων, να εξαγνιστεί

Έχω χαθεί μέσα σ’ εχθές, μετά και τώρα
Και δεν θυμάμαι τι σου είπα ή τι θα πω
Τα δάκρυα μου σπάσαν το φράγμα και σαν μπόρα
Μ’ ανατριχιάζουν, έτσι που στάζουν στο λαιμό

Δεν περιμένω πια… τίποτα δεν ελπίζω
Μόνο για κάτι – τόσο δα! – μηδαμινό
Που θα με κάνει κι αυτό το βράδυ να επιζήσω
Σ’ ένα δωμάτιο τρία επί τρία, σκοτεινό…


Έτσι για πάρτη μου απόψε… να σαλτάρω στο κενό…