Δετός χορός

Απ’ του ουρανού την ξαστεριά στολίστηκες καρδιά μου
Στα δέντρα στα ψηλά βουνά πετάς όλο μακριά μου

Κι εγώ δε φτάνω να σου πω ν’ ακούσεις τη φωνή μου
Πως σ’ αγαπώ σαν Παναγιά, μικρή μελαχρινή μου

Σε πόνεσαν οι άνθρωποι και κρύφτηκες στ’ αστέρια
Κι όλo σου κλαίω και μεθώ μες στ’ άδεια μου νυχτέρια

Κατέβα λίγο να σε δω, ν’ ανθίσω σα λουλούδι
Η αγάπη σου μυρωδικό και άγραφτο τραγούδι

Απ’ το νερό της λησμονιάς μην πιεις ποτέ ψυχή μου
Γεραγιδίστικη λαλιά μην κλέψεις τη φωνή μου

Για να μπορώ να τραγουδώ Κυράδα ασπροφορούσα
Που ‘σαι του ποταμού σταλιά, του πόνου μου ελεούσα

Σ’ ένα δετό χορό να μπεις αγερικό του νου μου
Να στροβιλίσεις πόθε μου κι αντάρα του μυαλού μου

Κι ότι σε πόνεσε πολύ θα κλέψω κάποιο βράδυ
Θα σου μπολιάσω την πληγή με μύρο, φως και λάδι

Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Θωμάς Οικονόμου