Μετά τ’ αντίο

Κίνησε η μέρα και ξεκίνησα κι εγώ
Άλλο ένα βράδυ που ξημέρωσα μονάχη
Τρέχει ο κόσμος μια από ‘κει και μια από ‘δω
Κι εγώ βαδίζω στα τυφλά στου νου τη ράχη

Λείπεις κι η μνήμη σου θολή σταλαγματιά
Μες στα σκοτάδια του μυαλού μου να φωτίζει
Γίνεσαι νύχτα μ’ αγκαλιάζεις τρυφερά
Γίνεσαι μέρα που κυλά και συνεχίζει

Πως μ’ άφησες να περπατώ
Σ’ αυτόν το δρόμο το στενό
Εγώ για δύο;
Φοβάμαι τ’ αύριο που θα ‘ρθει
Τη μέρα που είναι φωτεινή
Και το «Αντίο»!

Λόγο δε βρίσκω και σκοπό πια πουθενά
Και τ’ άδεια χέρια μου δεμένα είναι στο σώμα
Μόνο αγάπη μου ‘δωσες και δυο φτερά
Στον ουρανό να ζήσω εγώ κι εσύ στο χώμα


Στις γυναίκες που χάσανε τον σύντροφο της ζωής τους πριν καλά-καλά τον χαρούνε...
Στη μαμα μου, στη Μαρια, στη Φωτεινη...