Όταν μιλούσα με τα μάτια, δεν το είδες
Όταν σαλπάρανε καράβια, δε με πήγες
Μέρες ανούσιες με λόγια αγχωμένα
Έτσι χαθήκαμε και έχασα κι εμένα
Όταν με πλήγωνες, το έβρισκες αστείο
Λόγια ασήμωνες, ν’ αντέξουμε κι οι δύο
Χρόνια περάσανε κι εμείς πάντα κομπάρσοι
Σ’ αυτό το έργο που κανείς δε θ’ ανεβάσει
Πλήγωσα, πλήρωσα το τίμημα δικαίως
Και την πρωτιά την κέρδισε ο τελευταίος
Έδωσα, πήρα, ήρθα, έφυγα μα αντέχω
Ακόμα μια φορά να ζήσω κι ας μη σ’ έχω
Δε με φοβίζουν οι αλήθειες, δεν τρομάζω
Ακόμα μία αν χρειαστεί με δοκιμάζω
Σα χαλαρώνεις το σχοινί, χαμογελάω
Εγώ από χρόνια στο κενό σου περπατάω…
1 σχόλιο:
ίσως γράφω τα ίδια και τα ίδια αλλά λατρεύω όλα όσα γράφεις. δε φταίω γιατί με συγκινείς με τα ποιήματα σου.
να'σαι καλά
Δημοσίευση σχολίου