Εικόνα

Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Που βαστούσα παντιέρα κι ευχή
Κάποτε έλεγα μόνο αυτή δίνει
Τόση δύναμη και αντοχή

Όπως βάδιζα έπαιρνα θάρρος
Τις ανασφάλειες έκανα ορμή
Πάνω μου έπαιρνα όλο το βάρος
Και το τέλος ονόμαζα αρχή

Δε φοβήθηκα άγνωστα μέρη
Δε φοβήθηκα ανθρώπους-σκιές
Πρώτη έδινα πάντα το χέρι
Κι έτσι κέρδιζα στις διαφορές

Η εικόνα μου ήταν μια άλλη
Μια γυναίκα ψυχρή και στυγνή
Μία λέαινα που ‘χε προβάλει
Αρετές που δεν είχαν ψυχή

Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Και με βλέπω για πρώτη φορά
Μία ξένη μορφή είχα γίνει
Μα ευτυχώς έχω μία καρδιά