Σαν καταιγίδα σ’ έρημο μοιάζεις
Μέσα σου κλείνεσαι, παλεύεις και αλλάζεις
Πρόσωπα, χνώτα, ψέμα κι αλήθεια
Γίνεσαι αφρός που ‘χει ξεβράσει η συνήθεια
Αναρωτιέσαι κι όλο αρνιέσαι
Διαλέγεις μία σου ατάκα και κρατιέσαι
Μα είναι άλλος, πολύ μεγάλος
Ο αριθμός που τεχνηέντως δίνει ο σάλος
Χορεύεις, πίνεις παραδομένος
Είσαι από αίμα κι από σάρκα εξαρτημένος
Ποθείς και βρίζεις, πονάς κι εθίζεις
Όσους σ’ αγάπησαν παράλυτους τους χρίζεις
Υποταγμένος, όχι δεμένος
Είσαι από χρόνια βαφτισμένος και φτιαγμένος
Με σκόνη, φούντα, άσπρη και μαύρο
Θαρρείς πως ζεις μα σε κρεμάσανε στο κάδρο
6 σχόλια:
Aναρωτιέσαι κι όλο αρνιέσαι...
Πολύ δυνατό αυτό και πραγματικό
καλώς κακώς δεν ξερω...
Καλησπέρα Χαρά :)
εξαιρετική όπως πάντα.
καλημέρα και καλή βδομάδα!
Πολύ δυνατό.
Καλημέρα...
Χαρά καλησπέρα .
Νομίζω ότι αυτό που λες είναι ακριβώς αυτό θες να υπονοήσεις αυτό που βλέπεις στην κοινωνία .. Δηλ επαναστάτες σε απραξία ..
Πολύ ωραίος και ο ρυθμός σου στο κείμενο .
Χαιρετώ .
Καλησπέρα..όμορφο ποίημα με πολύ καλό ρυθμό.
Σαν καταιγίδα σ’ έρημο μοιάζεις
Μέσα σου κλείνεσαι, παλεύεις και αλλάζεις
Πρόσωπα, χνώτα, ψέμα κι αλήθεια
Γίνεσαι αφρός που ‘χει ξεβράσει η συνήθεια
πολυ ωραια λογιααααααααα
Δημοσίευση σχολίου