Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Κλόουν... δίχως βλέψεις





Αυτοσαρκάζομαι και κάνω τη γελοία
Κάνω γκριμάτσες για να φαίνομαι αστεία
Αυτή η έλλειψη των όποιων ευθυνών
Πολύ μου πάει... έτσι φαίνομαι απών!

Παραλογίζομαι και λέω όλο αρλούμπες
Σα με βαρέσει κάνω και δυο κωλοτούμπες
Κουνώ γοφούς, χορεύω στη διαπασών
στέλνω φιλιά σε e-mail φίλων και εχθρών

Διαλογίζομαι μιμούμενη τον Βούδα
Δε μαρτυρώ όσα μου λες σαν τον Ιούδα
Χοροπηδώ ουρλιάζοντας σαν τον Tαρζάν
Δε θέλω άλλες συμβουλές σας πια! Αμάν!!!

Διακτινίζομαι απ' το μπάνιο στη κουζίνα
Δεν πλένω πιάτα όμως τρώω μια ντουζίνα
Είμαι ο Bob, είμαι ο Simpson και ο Charlotte
Δε θέλω κλάματα... να ζήσω προσπαθώ!

Τώρα που έκανα όσα είχα στο μυαλό μου
Έφτασε η ώρα να ξυπνήσω απ' τ' όνειρό μου
Σκληρή η ζωή και θέλει κότσια για να αντέξεις
Θέλει να έχεις όλες τις προϋποθέσεις


κι έτσι
.
.
.
.
.


Κάθε πρωί ντύνομαι κλόουν... δίχως βλέψεις!

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Εμείς ζούμε την αλήθεια




Πόσο θα ήθελα να ξέρω που είσαι τώρα, πως περνάς;
Μια μέρα θα τα καταφέρω και άλλο δε θα με πονάς
Σαν ανταμώνουν οι σκιές μας μέσα στου χρόνου τις στοές
Ξαναματώνουν οι πληγές μας, σα με αγγίζεις όπως χθες

Δε ζήτησα να μ’ αγαπήσεις όσο σ’ αγάπησα εγώ
Απ’ την ζωή μου πριν να δύσεις, έκλεψα φως για να ντυθώ
Έλεγα, άλλο είναι ο κόσμος και άλλο είμαστε εμείς
Στο ψέμα μου το πιο μεγάλο, έγινες πρωταγωνιστής

Που να ‘σαι τώρα; που χαρίζεις; το πιο γλυκό σου «σ’ αγαπώ»
Άραγε δίνεσαι κι ελπίζεις, όπως σου έμαθα εγώ;
Στην αγκαλιά μου αφηνόσουν κι ήθελες να αποκοιμηθείς
Ποιος να μου το ΄λεγε όμως τότε πως θα μου έφευγες νωρίς;

Δε ζήτησα ούτε ένα λόγο, μία αιτία ή αφορμή
Στα μάτια διάβασα έναν φόβο, έναν καημό και μια φυγή
Δεν είπα πόσο θα μου λείψεις ούτε το πόσο σ’ αγαπώ
Λίγο την πόρτα πριν να κλείσεις, είπα πως θα ‘μαι πάντα εδώ

Σ’ όλα λοιπόν τα παραμύθια, εκείνος κάποτε γυρνά
Μα εμείς ζούμε την αλήθεια κι εδώ η αγάπη δε νικά
Αν με ακούσεις κάποια μέρα και το τραγούδι μου αυτό
Μη μου δακρύσεις άγγελε μου, έτσι συνήθισα να ζω

Με μια ανάμνηση παρέα… εγώ θα είμαι πάντα εδώ!!!