Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Δίχως αύριο




Φέγγει κι απόψε μες στα μάτια μου η μορφή σου
Χαράζει κύκλους στο μυαλό μου η φωνή σου
Κλείνω τα φώτα κι εσύ κάτι ψιθυρίζεις
Κάνω να φύγω μα όλο πίσω με γυρίζεις

Έγινες ένα με τη σάρκα που γερνάει
Ένα χαμόγελο, που τόσο λες μου πάει
Έγινες στίχος στο θλιμμένο μου τραγούδι
Ένα νανούρισμα σαν ήμουνα λεχούδι

Όσες μου χάρισες ανάσες, τις φυλάω
Κι όταν σου δίνομαι το πόσο δε μετράω
Το αύριο έμαθα να μην το περιμένω
Κάθε αυγή απ’ την αρχή με ανασταίνω
………
Έτσι, ελεύθερη, κάθε βραδιά πεθαίνω


Δεσμευμένο προς μελοποίηση..

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Λεωφορείο




Ζεστός ακόμα ο καφές σου στο φλιτζάνι
Και στο τασάκι μπερδεμένο το χαρμάνι
Όπως οι μέρες μας, οι νύχτες κι η ζωή μας
Κι αυτό τ’ αντίο που μετράει τη δύναμή μας

Ζεστή ακόμα η μεριά σου στο κρεβάτι
Μες στα σκεπάσματα έμεινε κι από κάτι
Κάτι από ‘σένα σα στο πλάι μου γυρνούσες
Κάτι από ‘μενα στα τυφλά σα μ’ οδηγούσες

Πέρασες κι έφυγες λες κι έκανες μια στάση
Τρέχει και σήμερα η ψυχή μου να προφτάσει
Αυτό το κίτρινο, παλιό λεωφορείο
Που δεν τερμάτισε ποτέ σε ένα αντίο

Θα ‘ρθεις ξανά το ξέρω μ’ αδειανό το βλέμμα
Θα πεις πως έφταιξα και έκλεισε το θέμα
Θα μ’ αγκαλιάσεις λέγοντας κάποιο αστείο
Και θα βρεθώ μες στο παλιό λεωφορείο


Δεσμευμενο προς μελοποιηση

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Χειμώνας



Έξω χειμώνιασε καρδιά μου άλλη μια
Ήρθε και πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι
Άσπρισαν λίγο παραπάνω τα μαλλιά
Και δε θυμάμαι τι περίμενα να φέρει

Λόγια, εικόνες, μυρωδιές, στη μέση εγώ
Κι οι θύμισες θαμπώνουν κάπως κι αργοσβήνουν
Πάλι είχα κάτι που δεν πρόλαβα να πω
Πάλι είπα τόσα παραπάνω που δε σβήνουν

Ίδιες οι μέρες και τα βράδια που περνούν
Ίδια κι εγώ σαν να μην άλλαξα καθόλου
Κι όμως τα χείλη όπως πρώτα δε γελούν
Και μάλλον πήρα το βραβείο β’ ρόλου

Κάποτε έλεγα μικρή που ‘ναι η ζωή
Τώρα μου μοιάζει ατελείωτο το τώρα
Ένα μας βήμα πόσα χρόνια να διαρκεί;
Πάτησε κάποιος την κορφή στην ανηφόρα;

Μες στον χειμώνα πάντα νιώθω πιο καλά
Γέννημα-θρέμμα εγώ της μπόρας και του γκρίζου
Τα καλοκαίρια μέσα μου ζουν μια βραδιά
Κι εσύ μου λες : «γείρε στο πλάι και κοιμήσου»

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Λευκή ελάτη





Ένα χαρμόσυνό σου σήμα λαχταρώ
Κι εγώ απ’ τα χείλη μου χαρά θα σου στραγγίξω
Θα βρω τη δύναμη κι ας μη βρω τον σκοπό
Πως είμαι ακόμα ζωντανή θα σου το δείξω

Άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου ξανά
Κλειστά τα μάτια, πίσω γέρνω το κεφάλι
Αν με χτυπήσεις άλλη μία δυνατά
Δε θα ‘χω δύναμη να σηκωθώ και πάλι

Θα περιμένω μες στην κούνια σα μωρό
Την ανημπόρια μου ανάγκη θα βαφτίσω
Θα τραγουδώ έναν ανάλαφρο σκοπό
Καθώς θα γεύομαι αυτά που θα μισήσω

Κι όμως ακόμα ένα σημάδι καρτερώ
Κι ίσως πιστέψω ότι ζεις κι εσύ ακόμα
Φύτρωσα σα λευκή ελάτη στον γκρεμό
Κι αιώνες τώρα λαχταρώ για λίγο χώμα


Στο Θεό μου!

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Μετά τ’ αντίο




Κίνησε η μέρα και ξεκίνησα κι εγώ
Άλλο ένα βράδυ που ξημέρωσα μονάχη
Τρέχει ο κόσμος μια από ‘κει και μια από ‘δω
Κι εγώ βαδίζω στα τυφλά στου νου τη ράχη

Λείπεις κι η μνήμη σου θολή σταλαγματιά
Μες στα σκοτάδια του μυαλού μου να φωτίζει
Γίνεσαι νύχτα μ’ αγκαλιάζεις τρυφερά
Γίνεσαι μέρα που κυλά και συνεχίζει

Πως μ’ άφησες να περπατώ
Σ’ αυτόν το δρόμο το στενό
Εγώ για δύο;
Φοβάμαι τ’ αύριο που θα ‘ρθει
Τη μέρα που είναι φωτεινή
Και το «Αντίο»!

Λόγο δε βρίσκω και σκοπό πια πουθενά
Και τ’ άδεια χέρια μου δεμένα είναι στο σώμα
Μόνο αγάπη μου ‘δωσες και δυο φτερά
Στον ουρανό να ζήσω εγώ κι εσύ στο χώμα


Στις γυναίκες που χάσανε τον σύντροφο της ζωής τους πριν καλά-καλά τον χαρούνε...
Στη μαμα μου, στη Μαρια, στη Φωτεινη...

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Δετός χορός



Απ’ του ουρανού την ξαστεριά στολίστηκες καρδιά μου
Στα δέντρα στα ψηλά βουνά πετάς όλο μακριά μου

Κι εγώ δε φτάνω να σου πω ν’ ακούσεις τη φωνή μου
Πως σ’ αγαπώ σαν Παναγιά, μικρή μελαχρινή μου

Σε πόνεσαν οι άνθρωποι και κρύφτηκες στ’ αστέρια
Κι όλo σου κλαίω και μεθώ μες στ’ άδεια μου νυχτέρια

Κατέβα λίγο να σε δω, ν’ ανθίσω σα λουλούδι
Η αγάπη σου μυρωδικό και άγραφτο τραγούδι

Απ’ το νερό της λησμονιάς μην πιεις ποτέ ψυχή μου
Γεραγιδίστικη λαλιά μην κλέψεις τη φωνή μου

Για να μπορώ να τραγουδώ Κυράδα ασπροφορούσα
Που ‘σαι του ποταμού σταλιά, του πόνου μου ελεούσα

Σ’ ένα δετό χορό να μπεις αγερικό του νου μου
Να στροβιλίσεις πόθε μου κι αντάρα του μυαλού μου

Κι ότι σε πόνεσε πολύ θα κλέψω κάποιο βράδυ
Θα σου μπολιάσω την πληγή με μύρο, φως και λάδι


Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Θωμάς Οικονόμου

Δε σε μισώ



Αίμα απ’ το αίμα σου, σταγόνα απ’ την ψυχή σου
Ήρθα στον κόσμο ένα γέρικο πρωί
Μου χαμογέλασες σα να ‘μουνα δική σου
Κι εγώ γι’ αντάλλαγμα σου έμοιασα πολύ

Δες με, μεγάλωσα! Περάσανε τα χρόνια
Πάει πολύς καιρός που έχω να σε δω
Κι ένα τηλέφωνο σκληρό, δίχως συμπόνια
Με φέρνει μπρος σ’ όσα επίτηδες ξεχνώ

Είχα ορκιστεί πως δε θα ‘ρθω ξανά κοντά σου
Πόσο με πλήγωσες ποτέ σου μην το δεις
Μα η ψυχή μου στο χρωστάει αυτό το «γεια» σου
Εύχομαι εκεί που πας, συγχώρεση να βρεις

Όσα μας δένουν άλλα τόσα μας χωρίζουν
Στα σταυροδρόμια της ζωής στρίψαμε αλλού
Κι όσα δεν είπα μέσα μου στάζουν και πήζουν
Δεν είναι μίσος μα το κλάμα ενός παιδιού.

Σε μια ξένη που της έμοιασα πολύ… στη γιαγιά μου

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ασφόδελο Λειμώνα



Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά
Μήτε «αντίο» μήτε «γεια» να ψιθυρίσεις
Το ‘δα σημάδι πως κακή θα ‘ναι η χρονιά
Γέρναν οι ασφόδελοι και ‘λέγαν θα μ’ αφήσεις

Έκλεψα σπόρους τους κι εγώ από οργή
Φύτεψα μέσα στην ψυχή και στη ματιά μου
Ωχρό το χρώμα τους, θανάτου η οσμή
Μαύρες κρυστάλλινες βελόνες τα όνειρά μου

Τώρα Γενάρη με Ιούλη ανθοφορώ
Σαν Περσεφόνη η ζωή μου εκτός χρόνου
Όλα τα θέλω μου σέρνουν μακρύ χορό
Σαν τραγουδάνε ένα απάνθισμα του πόνου

Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά
Κι έλα και βρες με κάποιον πένθιμο χειμώνα
Εσύ μες στ’ άσπρα ν’ αναβλύζεις ευωδιά
Κι εγώ από χρόνια σ’ ένα Ασφόδελο Λειμώνα

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Kemet



Σε γλώσσα άγνωστη, Αραβική μιλώ
Δώρα του Νείλου και πνοές απ’ αργιλίκι
Ana bahibbak τραγουδώ μ’ ένα σκοπό
Βαρύ και σέρτικο που σέρνω απ’ τη Φοινίκη

Με ιδεογράμματα σκαλίζω τις στιγμές
Να στις χαρίσω μη τυχόν και με ξεχάσεις
Είναι στα σπάργανα πολλές ανατροπές
Στη Μαύρη μου έρημο σαν όαση θα λάμψεις

Σαν τη Σαλώμη σου χαρίζω ένα χορό
Και σ’ ένα λίκνισμά απάνω σ’ υπνωτίζω
Κουνώ τα χέρια σα να ψάχνω να σε βρω
Με τους γοφούς μου κύκλους πόθου ζωγραφίζω

Είσαι στο πλάι μου και γίνομαι παιδί
Ξυπόλητο αλάνι τρέχω μες στο El Khalili
Σα Νεφερτίτη θα χαθώ κάποιο πρωί
Κι από Θεά θα γίνω μια πληγή στα χείλη

Kemet (= μαύρο χρώμα και αρχαίο όνομα της Αιγύπτου)
Ana bahibbak = Σ’ αγαπώ ( από γυναίκα σε άντρα )

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Κόκκινα γράμματα



Αμετανόητα στιχάκια να μου γράφω
Κόκκινα γράμματα επάνω στο χαρτί
Εξιλεώνομαι και έτσι παραγράφω
Όλα τα λάθη μου, τις τύψεις, τα γιατί

Αναμοχλεύω τα ενθύμια του χρόνου
Παίρνω ανάσες κυνηγώντας τη βροχή
Γίνομαι ηγέτης της ψυχής μου και στου θρόνου –
Που αδρά μου χάρισα – με στέφω νικητή

Εκκολαπτόμενη η ιδέα πως με γνωρίζω
Αναρριχάται σαν αγιόκλημα απ’ τη γη
Όλους τους φόβους μου στη μέση τους χωρίζω
Και το μισό μου έτσι φαίνεται πολύ

Ξεψυχισμένες οι αγάπες μου και κλέβω
Κάποια απ’ τα όνειρα που έκανα παιδί
Κόκκινα γράμματα επάνω μου σμιλεύω
Παίρνω μαχαίρι.Γράφω στο σώμα.Κλαίω με φωνή

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Απρόσωπη ηρεμία


Αστράφτει μέσα σου βροντάει η απουσία
Πέφτουνε κούφιες χαρές-λύπες στην ψυχή
Αυτή στο πρόσωπο η απρόσωπη ηρεμία
Πάνω σου φαίνεται σα να ‘ναι δανεική

Αλλάζεις χρώματα. Βάφεις την κάθε σκέψη
Στο μαύρο πάνω όμως, όλα βγαίνουν γκρι
Παλεύει μέσα σου εν’ αγρίμι να μερέψει
Τη μέρα αφέντρα του. Το βράδυ η τροφή

Κόβεις το είναι σου φέτες και το μοιράζεις
Μήπως και θρέψεις την ανάγκη τη λειψή
Μα όσα δεν έζησες κι όσα θα τα εικάζεις
Μπροστά στην πόρτα σου χτίζουν μια φυλακή

Κάποιοι σταυρώνονται απ’ τις επιλογές τους
Κάποιοι σταυρώνονται εσκεμμένα φθισικά
Κάποιοι σταυρώνονται από φόβους κι εμμονές τους
Εσύ, σταυρώθηκες πριν βγεις απ’ την κοιλιά

Μάθε ν’ αφήνεσαι και μη μετράς τις λέξεις
Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν στη στιγμή
Και στα «στημένα» τα παιχνίδια για να παίξεις
Θέλει κορίτσι μου να ‘χεις προπονηθεί


Αφιερωμενο σε μια φιλη που αγαπαω πολυ!
Ετσι σε βλεπω εγω ματια μου....

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Με τη σιωπή σου



Πάρε με αγκαλιά για καλημέρα
Άσε τη σιωπή, όλα να τα πει
Λόγια σαν καρφιά σταυρώνουν τη μέρα
Σα λείπεις, ποιος θα τα πει;

Ρ.
Μέσα από στιγμές φτιάχνω ζωή μήπως και ζήσω
Μέσα σε στιγμές, όταν δε θέλω να σ’ αφήσω είναι
Ότι με κρατά και λέω πως θα συνεχίσω
Μπορώ, με τη σιωπή σου πια να ζω


Πέταξα το χθες ψηλά στον αέρα
Μια στιγμή αρκεί, μόνος στη σιωπή
Χάνεσαι κι εσύ, μέρα τη μέρα
Κι αν ήρθες, ζεις πάντα εκεί


Μουσικη : Κωνσταντινος Βακιρτζης

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Επαναστάτης σε απραξία




Σαν καταιγίδα σ’ έρημο μοιάζεις
Μέσα σου κλείνεσαι, παλεύεις και αλλάζεις
Πρόσωπα, χνώτα, ψέμα κι αλήθεια
Γίνεσαι αφρός που ‘χει ξεβράσει η συνήθεια

Αναρωτιέσαι κι όλο αρνιέσαι
Διαλέγεις μία σου ατάκα και κρατιέσαι
Μα είναι άλλος, πολύ μεγάλος
Ο αριθμός που τεχνηέντως δίνει ο σάλος

Χορεύεις, πίνεις παραδομένος
Είσαι από αίμα κι από σάρκα εξαρτημένος
Ποθείς και βρίζεις, πονάς κι εθίζεις
Όσους σ’ αγάπησαν παράλυτους τους χρίζεις

Υποταγμένος, όχι δεμένος
Είσαι από χρόνια βαφτισμένος και φτιαγμένος
Με σκόνη, φούντα, άσπρη και μαύρο
Θαρρείς πως ζεις μα σε κρεμάσανε στο κάδρο

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Ψυχής ανάσταση



Γέμισαν τ’ άδεια τα στενά αρώματα και κόσμο
Στη λαϊκή πουλούν κεριά, νάμα γλυκό και δυόσμο
Χαιρετισμοί στην εκκλησιά, βάγια και ψαλμωδίες
Τον επιτάφιο κοσμούν, ψέλνουν οι χορωδίες

Πάνε πια χρόνια που οι γιορτές μέσα μου δεν ανθίζουν
Τα Σάββατα κι οι Κυριακές καθόλου δε μ’ αγγίζουν
Σα να σταυρώθηκε η ψυχή, ζητάει τη λύτρωση της
Χρόνια είναι πάνω στο σταυρό κι εκτίει την ποινή της

Αυτή η Βδομάδα των Παθών διπλά πως με πονάει
Πάντοτε την Ανάσταση η ψυχή μου με ρωτάει
Αν είναι φέτος η χρονιά κι εμείς ν’ αναστηθούμε
Που να βρω λόγια να της πω, πως πεθαμένοι ζούμε

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Αντάμωμα



Σου έχω κλέψει μια ανάσα σου θνητή
Κι ένα αθάνατο φιλί μέσα απ’ τα χείλη
Τ’ όνειρο που έσβησες με λέξεις στο χαρτί
Κι ένα σου δάκρυ που άφησες στ’ άσπρο μαντήλι

Με είπες μάγισσα που σ’ έσπασα στα δυο
Κι είδα το μέσα σου σαν ν’ άνοιγα βιβλίο
Σου αποκάλυψα ένα αίσθημα παλιό
Και φοβισμένος μου γελάς σα να ‘ναι αστείο

Θα ανταμώσουμε και σ’ άλλες διαδρομές
Εκεί που λόγια, σκέψεις, χρόνος περισσεύουν
Και θα σου δείξω πόσες μέσα μου ζωές
Έχω σκοτώσει μα ακόμα με γυρεύουν

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Δεν είμαστε μαζί



Δεν είμαστε μαζί - ναι - έχεις δίκιο
Κι εχθές μονάχη πέρασα καλά
Και πάλι ένα μηδέν εις το πηλίκο
Μου χάρισες διαιρώντας τα κενά

Τα θέλω σου κι οι ανάγκες σου στηρίξαν
Την πρόφαση που βρήκες ν' αρνηθείς
Αυτά που είχα για 'σένα και με πνίξαν
Μη βρίσκοντας άλλη έξοδο φυγής

Λυπάμαι που το λέω μα όπως είπες
Δεν είμαστε! Δεν ήμασταν μαζί!
Δε θα μας βρουν μαζί χαρές και λύπες
Η διαδρομή μας ήταν κοντινή

Κι όμως θα ορκιζόμουνα πως ήσουν
Στο πλάι μου πολύ πριν να με βρεις
Τα λόγια μου ξέρω δε θα σε πείσουν
Και τρεις φορές ξανά θα μ' αρνηθείς!

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!

Μετα απο επικοινωνια που ειχα σημερα με την κατοχο του παρακατω blog...

http://ekati-e.blogspot.com/

μολις επιβεβαιωσα και η ιδια οτι σβηστηκανε οι αναρτησεις που αφορουσανε το ποιημα μου!
Για μενα βεβαια το θεμα αυτο τελειωνει εδω προς το παρων και προτεινω σε ολους μεγαλη προσοχη στο τι ανεβαζουνε στο ιντερνετ! Τιποτα το οποιο δεν ειναι κατοχυρωμενο!

Ευχαριστω απο καρδιας τα ατομα που με στηριξανε και ενδιαφερθηκανε πραγματικα αν και δεν ειχαν εκαι κανενα λογο για να το κανουνε αυτο περαν του ανεντιμου της υποθεσεως φυσικα!

Δυο συνωμότες



Θα σου γελώ όσο κι αν θες εσύ να κλαις
Θα σε πειράζω όταν έχεις τις κακές σου
Θα δοκιμάζω όλες σου τις αντοχές
Θα ‘μαι η πίκρα και η γλύκα στον καφέ σου

Εμείς οι δυο και η ζωή
Πώς να μας φτάσει; Είναι μικρή
Εμείς οι δυο μοναχικοί συνταξιδιώτες
Κάνε ότι θες, δε σε κοιτώ
Κλείνω τα μάτια. Παίζεις κρυφτό
Εσύ κι εγώ από παιδιά δυο συνωμότες

Θα σε κοιτώ από τις γρίλιες τις κλειστές
Θα ‘μαι η λήγουσα στους στίχους της ζωής σου
Θα γίνομαι άσπρο όταν μαύρο εσύ θα θες
Θα ‘μαι η τρέλα μες στην δήθεν λογική σου

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Κληρονομιά μου


Μες στα σκοτάδια πια με βλέπω καθαρά
Τίποτα απ’ όσα ονειρεύτηκα δε βγήκαν
Μοιάζω δοχείο με μια τρύπα για καρδιά
Μέσα μου στάξανε ποτάμια κι ενωθήκαν

Γνώρισα κόσμο με καρδιά
Γνώρισα πίκρα και χαρά
Πήρα την κάθε μου στιγμή σα θείο δώρο
Έζησα λίγα και πολλά
Στα χαμηλά και στα ψηλά
Δεν έχω μέσα μου για τίποτα άλλο χώρο

Μέσα στη νύχτα δε φοβάμαι να με δω
Έτσι όπως είμαι κι όχι όπως θέλουν άλλοι
Αυτό το λίγο μου που απόμεινε θαρρώ
Πως είναι η κληρονομιά μου η πιο μεγάλη

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Σε προκαλώ



Αναριγώ σε μία αίσθηση αφής
Που πάνω μου έγραψε σημάδια και πηγαίνει
Ακολουθεί μιας σου ανάμνησης τυφλής
Τη διαδρομή την καρμική και ειμαρμένη

Αποζητώ τα δυο σου χείλη τα μεστά
Που μου ξυπνούν κάθε λαχτάρα μου και πόθο
Ξυπνούν το σώμα και βουλιάζουνε αργά
Ρουφώντας του είναι μου το ψεύτικο και νόθο

Αναπολώ για μια στιγμή αισθαντική
Όταν σε δέχομαι κι απλώνεσαι εντός μου
Σε μια παράδοση του εγώ καθολική
Ενώ ξεπλένεται κι ορίζεται ο χρησμός μου

Σε προκαλώ μέσα στης νύχτας το βυθό
Να περπατήσουμε επάνω σε κοράλλια
Θα σου χαρίσω το ύστερνό μας το ταγκό
Πριν αποκλίνουμε σπάζοντας τα πηδάλια

Του κόσμου τ’ άπειρο… δε μας χωρά ούτ’ αυτό!

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Το ρήγμα





Και μου τρυπάν αυτές οι λέξεις σου τ’ αυτιά μου
Τρέχουνε αίμα καθώς σπαν τα τύμπανα μου
Ξέρω δεν ήμουνα όλα όσα επιθυμούσες
Πάντοτε δεύτερη σε μοίρα που αγαπούσες

Ωμή η αγάπη σου ατρόχιστη λεπίδα
Μέσα μου τρύπωσε γυρνώντας σαν αρίδα
Ότι δε βύζαξα το έχυσες στο χώμα
Τώρα στυφίζει η απουσία σου στο στόμα

Όλο βαθαίνει αυτό το ρήγμα ανάμεσα μας
Και σα μιλάμε απορροφάει και τη λαλιά μας
Όταν σου άπλωνα το χέρι να με φτάσεις
Εσύ αρνιόσουνα τις όποιες αποστάσεις

Τώρα λυπάμαι και λυπάσαι εκ των υστέρων
Σχέση που φθείρεται χωρίς ενδιαφέρον
Λίγο με κράτησαν σφιχτά τα δυο σου χέρια
Μάνα χανόμαστε κι εσύ μετράς τ’ αστέρια

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Απάτη



Σας εξαπάτησε το γέλιο το καθάριο
Κι αυτό το βλέμμα το περίτεχνα μακάριο
Από μιας σπίθας αντανάκλαση η λάμψη
Ισοσταθμίζει της αθωότητας την κάμψη

Από το Α ως το Ω μια κυρία
Τα βράδια δίνεται σα σε δημοπρασία
Γίνεται πόρνη ή εταίρα ή παλλακίς
Πιστό αντίγραφο καθώς-πρέπει γυνής

Παρφουμαρίζεται με βάσανα και πόνο
Βάζει make-up να ξεγελάσει και το χρόνο
Κόκκινο ρουζ να φαίνεται και ντροπαλή
Ρούχα ακριβά η γύμνια της να ‘ναι κομψή

Σ’ όλα τα θέματα έχει άποψη και γνώμη
Στα μέτρα της όλα τα φέρνει. Τα διαβρώνει
Αγγέλου χάρη με ψυχή διαολεμένη
Σαν κάτι θέλει, βγαίνει πάντα κερδισμένη

Ευγένεια, νάζι… Ξέρει χίλια δυο τερτίπια
Έτσι καλύπτει τη συνείδηση την τρύπια
Σταλάζει έρωτα κι όμως χολή κερνάει
Όσους την πίστεψαν λυγίζει και τους σπάει.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Εικόνα




Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Που βαστούσα παντιέρα κι ευχή
Κάποτε έλεγα μόνο αυτή δίνει
Τόση δύναμη και αντοχή

Όπως βάδιζα έπαιρνα θάρρος
Τις ανασφάλειες έκανα ορμή
Πάνω μου έπαιρνα όλο το βάρος
Και το τέλος ονόμαζα αρχή

Δε φοβήθηκα άγνωστα μέρη
Δε φοβήθηκα ανθρώπους-σκιές
Πρώτη έδινα πάντα το χέρι
Κι έτσι κέρδιζα στις διαφορές

Η εικόνα μου ήταν μια άλλη
Μια γυναίκα ψυχρή και στυγνή
Μία λέαινα που ‘χε προβάλει
Αρετές που δεν είχαν ψυχή

Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Και με βλέπω για πρώτη φορά
Μία ξένη μορφή είχα γίνει
Μα ευτυχώς έχω μία καρδιά

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ονείρου ναύλα



Το ταξίδι που λέγαμε, τρυφερής αυταπάτης
Κάβους λύναμε – δέναμε, μιας ζωής εφιάλτης
Πως τα χρόνια προσπέρασαν και ψυχή δεν αγγίξαν;
Και στα χέρια που γέρασαν μόνο πίκρες αφήσαν;

Το ταξίδι που λέγαμε, ανεκπλήρωτος πόθος
Μ’ ελιγμούς αποφεύγαμε των καημών μας το κόστος
Στο τσεπάκι φυλάγαμε του ονείρου τα ναύλα
Κι έτσι πάντα κοιτάγαμε, με τα κιάλια το θαύμα

Δυο βαγόνια παράλληλα πάνω στην ίδια ράγα
Δυο κορμιά ακατάλληλα για να σπάσουν το φράγμα
Ζήσαμε για το σήμερα μα το αύριο φυλούσε
Τα όνειρα μας σε σίδερα κλειδωμένα κρατούσε

Το ταξίδι που λέγαμε, ουτοπίας ελπίδα
Σαν κι οι δυο μας χαζεύαμε πέσαμε στην παγίδα
Κι έτσι πάλι ξεμείναμε με κορδέλα δεμένες
Στις σκιές μας εμμείναμε και μαζί μα και ξένες!


Εμπνευσμένο από το βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη «Το ταξίδι που λέγαμε»



Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Ηλίας Πολίτης

Υπάρχω



Υπάρχω μέσα στις σιωπές
Είμαι εκεί κι ας μην το θες
Γίνομαι μια πικρή γουλιά απ’ τον καφέ σου
Υπάρχω μέσα στις στιγμές
Δίπλα σου όταν μόνος κλαις
Γίνομαι μια μουτζούρα ακόμη στο καρνέ σου


Κι όσο με διώχνεις είμαι εκεί
Θυμάσαι, σου το είχα πει
Για όσο ζω θα ‘μαι κοντά σου
Ξέρω στον πόνο μου γελάς
Ποτέ δεν πίστεψες σ’ εμάς
Κι έπεσες μόνος με στην ίδια την πυρά σου


Υπάρχω μέσα στις σκιές
Έρχομαι σαν να ήμουν χθες
Γίνομαι μια γλυκιά ανάμνηση δικιά σου
Υπάρχω μέσα στις φωνές
Που να ακούσεις πια δε θες
Γίνομαι ένας απ’ τους στίχους στα γραπτά σου

Δε ζήτησα να μ’ αγαπήσεις




Αφού το θες θα είμαι εγώ
Αυτή που σπάει τους κανόνες
Μ’ ένα χαμόγελο αρωγό
Σου φτιάχνω όμορφες εικόνες

Ξυπνώ τη μέρα, ίδια αυγή
Κι είσαι η αιτία που με γυρεύει
Να δώσεις σώμα και μορφή
Σε μια σιωπή που αλητεύει

Συνήθισες τη μοναξιά
Συνήθισα να με ξεχνάνε
Κι έτσι σε τόση ομορφιά
Λέμε δυο λάθη δε χωράνε

Δε βαυκαλίζω τα γιατί
Μ’ αλήθειες πάω να τα κοιμίσω
Και απ’ τον πόνο τον πολύ
Ματώνουν πριν τα νανουρίσω

Σου ζήτησα να με δεχτείς
Κι όσα ξοπίσω μου εγώ σέρνω
Δεν πρόκειται ούτε να τα δεις
Μόνο θα δίνω. Δε θα παίρνω!

Συμπτώσεις


Όλο φοβάσαι κι όλο μου αναστενάζεις
Κλείνεις τα μάτια σου και στον καημό βουλιάζεις
Λες και η Μοίρα σου έτσι σε προσπεράσει
Μα ότι γράφτηκε σίγουρα θα σε φτάσει

Συμπτώσεις δεν υπάρχουνε
Μοιραία όλα θα ‘ρθουνε
Γι’ αυτό μην το παλεύεις

Ότι έγραψε το ριζικό
Αν είναι λάθος ή σωστό
Σταμάτα να γυρεύεις

Όλo με διώχνεις λέγοντας πως σε τρομάζω
Δεν είσαι ‘συ όσα θα ήθελα και εικάζω
Μα εγώ σε βλέπω πιο καλά απ’ τον καθένα
Είσαι ψυχούλα που βουλιάζει ηθελημένα

Σα με κοιτάς



Σα σε κοιτώ
Όλου του κόσμου τα στραβά μοιάζουνε ίσια
Όλου του κόσμου η κακία μια σταλιά
Όλοι οι καημοί μου που μου βάραιναν τα στήθια
Πετούν και χάνονται σ’ αντίθετη φορά

Σα με κοιτάς
Όλα τα δύσκολα μου γίνονται παιχνίδι
Όλες οι λέξεις μου ένα χάδι ερωτικό
Και ξεκινά μες στην καρδιά μου ένα ταξίμι
Που ‘ναι πρωτόγνωρο σε λόγια και σκοπό

Σα σε κοιτώ
Γίνονται ασήμαντα όσα μ’ απασχολούσαν
Γίνομαι όλα όσα φοβάμαι να σου πω
Ξέρω τα χρόνια μου πως όσα μου χρωστούσαν
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή να πληρωθώ

Σα με κοιτάς
Γυμνή βουτώ μες στων ματιών σου τα ποτάμια
Αναβαπτίζομαι γυναίκα από φωτιά
Λαχτάρα γέμισαν τα μάτια μου τα άδεια
Ξέρω πως τίποτα δε θα ‘ναι όπως παλιά
Σα με κοιτάς….

Δεν ξέρω




Ήθελα κάτι και απόψε να σου πω
Μα είναι 5 κι είναι η ώρα περασμένη
Τα μάτια έκλεισα δίπλα σου να βρεθώ
Μα πάλι γείραμε στα όνειρα σα ξένοι

Κι είχα στα μάτια μου όλη τη ζεστασιά
Από τη φλόγα της ψυχής που ‘ν‘ αναμμένη
Κι είχα στην πόρτα αφημένα τα κλειδιά
Αυτήν που χρόνια την κρατούσα κλειδωμένη

Όλο σε φτάνω με κομμένη την πνοή
Έλα μου λες, κι όμως σ’ απόσταση με έχεις
Δεν ξέρω αν για ‘σένα είμαι αρκετή
Δεν ξέρεις ούτε αν τα θέλω μου αντέχεις

Ξενυχτισμένη απ’ τη λαχτάρα σου μιλώ
Κι αύριο πάλι απ’ την αρχή θα σ’ αγαπήσω
Το ξέρω είμαστε ίδιοι εσύ κι εγώ
Κι έτσι η καρδιά μου δε μ’ αφήνει να σ’ αφήσω

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Παιδί... έφηβη... γυναίκα


Κάποιες φορές ντύνομαι πρόχειρα παιδί
Άλλες φορές ντύνομαι έφηβη μπεμπέκα
Ενίοτε βάφομαι γυναίκα ποθητή
Και στις εννέα Μούσες γίνομαι το δέκα


Γελάω και μέσα μου τραντάζω το παιδί
Τρέχω στο δρόμο με τα νιάτα μου παρέα
Φοράω ρουζ σε μια γυναίκα αδειανή
Γεύομαι μια αιωνιότητα στιγμιαία

Σε αγκαλιάζω δίχως δόλο, πονηριά
Ατάκες λέω δίχως νόημα και ουσία
Γυναίκα-ηφαίστειο μοιάζω δίχως φωτιά
Και διαστέλλομαι σα νέα πεμπτουσία

Όλα τα είδες μέσα μου σε μια στιγμή
Κι όμως δε βρήκες το πιο άτσαλα κρυμμένο
Μια ξεδοντιάρα, γριά, μάγισσα ψυχή
Που σε κοιτά με βλέμμα δολοφονημένο.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Μετά από ‘σένα




Μετά από ‘σένα, μια διάφανη σιωπή
Κι ένα ταξίδι ως τον πάτο της ψυχής μου
Χίλια παράπονα και χίλια δυο γιατί
Κι ένα κενό στη θέση αυτή της ύπαρξής μου

Μετά από ‘σένα, έμαθα ξανά να ζω
Με ένα μέλλον απ’ τα πριν καθορισμένο
Ένιωσα ασήκωτο στους ώμους τον σταυρό
Αυτόν που χρόνια κουβαλώ, το μολυβένιο

Μετά από ‘σένα, τριγυρνώ σα μια σκιά
Του εαυτού μου που δε κατοικεί εντός μου
Οι παραστάσεις και τα έργα όλα μισά
Σε μια ματιά η αντανάκλαση του κόσμου

Μετά από ‘σένα, καρκινοβατώ γοργά
Κι είναι απέλπιδα τα όνειρα που κάνω
Κάποτε πίστευα σε αγγέλους με φτερά
Τώρα πιστεύω πως ερήμωσε εκεί πάνω

Μετά από ‘σένα, έχασα μία ζωή
Αυτή που έπρεπε μαζί σου για να ζήσω
Μου ‘μεινε άλλη μια μισή, καχεκτική
Που τη μισώ κι όλο παλεύω να γεμίσω

Μετά από ‘σένα, δε με άγγιξε ξανά
Κανένας άνθρωπος, στοιχειό ή εφιάλτης
Διάλεξε η Άτροπος για ‘μένα η ψαλιδιά
Ν’ αργήσει αιώνες και γελά με την καρδιά της

Μουσική / Μελοποίηση : Τάκης Βαρδάκας

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Αν ήμουν


Αν ήμουν όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης
Αν ήμουν Άγιος, θα ήμουν ο Χριστός
Αν ήμουν άνεμος, θα ήμουνα ο Μπάτης
Αν ήμουν φίλος σου, θα ήμουνα πιστός

Αν ήμουν δίπλα σου, θα ‘μουν ευτυχισμένη
Αν ήμουν διάφανη, θα ήμουν ποταμός
Αν ήμουν διάσημη, θα ήμουν ψωνισμένη
Αν ήμουν πόλεμος, θα ήμουν Ιερός

Αν ήμουν όργανο, θα ήμουνα το ντέφι
Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν ακριβό
Αν ήμουν αίσθημα, θα ήμουνα το κέφι
Αν ήμουν όραμα, θα ήμουνα θολό

Μα είμαι ‘γω που ‘ρθα στον κόσμο αυτό τυχαία
Γι’ αλλού με προόριζα μα έπεσα στη γη
Ποτέ δεν ταίριαξα, δε χώρεσα στα ωραία
Πέφτοντας το ‘νιωσα πως έμεινα μισή

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Στην πορεία του χρόνου



Πάντα παιδί με μία άπιαστη ψυχή
Πάντα ταξίδευα σε βάθη και σε ύψη
Λαθραία αγνάντεψα την τόση ανοχή
Αυτού του κόσμου που κανείς δεν του ‘χει λείψει

Πέταγα πάνω από ταράτσες και λυγμούς
Πάνω από γέλια και καρδιές ευτυχισμένες
Κι όταν ξαπόσταινα έβγαζα στεναγμούς
Από στιγμές που δε γεννήθηκαν παρθένες

Άφησα χρόνια να περάσουν βιαστικά
Μ’ αμφιβολίες, αυταπάτες κι ένα «ίσως»
Φόρτωνα μέρες μου στου χρόνου τ’ αστικά
Στις ανεμώνες των αγρών όλο το μίσος

Δεν ευδοκίμησαν του πόθου οι καρποί
Κι ενώ σαπίζανε τους πότισα με δάκρυ
Και αναστήθηκε από μέσα τους η οργή
Κι όταν βαδίζω εύχομαι μη βρω τη νάρκη

Είμαι ένας άγγελος μαζί και σατανάς
Ποτέ δεν μπόρεσα αλήθεια να χωρίσω
Αυτό το άλλο μου μισό που ‘ναι μπελάς
Κι έτσι πορεύομαι χωρίς να μ’ αγαπήσω

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Φοβάμαι



Είναι κάτι ψυχές, άδειες απ’ την αρχή τους
Με κρυφές εμμονές, χτίζουν τη φυλακή τους
Από λόγια παχιά, μοσχαναθρεμμένοι
Με μια άδεια καρδιά, σάπια μα στολισμένη

Σέρνονται σιωπηλά, υπνωτίζουν τους γύρω
Μάτια πλάνα δειλά, με το βλέμμα τους στείρο
Όλοι τους συμπαθούν, ξέρουν να κοροϊδεύουν
Αυτοί μόνο πονούν, κλαίνε και θεριεύουν

Μάλλον θα εκπλαγείς, ούτε που διανοείσαι
Πόσο είσαι αφελής και στα σκάρτα μυείσαι
Θεέ μου αν με ακούς, φύλαγε με όπου να ‘μαι
Εχθρούς έχω γνωστούς, απ’ τους «φίλους» φοβάμαι!

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Πανάθεμα 'σε



Σε ήξερα πολύ πριν σε γνωρίσω
Την αύρα σου την είχα ονειρευτεί
Δεν μπόρεσα απ’ την μνήμη να σε σβήσω
Εσύ κι εγώ, μια σχέση καρμική

Κοντά σου με καλεί μια άγνωστη έλξη
Μιλάει σε μια γλώσσα μυστική
Να σβήσω λέει όσα έχω πιστέψει
Και όλα να τα ζήσω απ’ την αρχή

Σα να ‘χα μία πρόσκληση στα χέρια
Και έμενε να ανοίξει η σκηνή
Ξεπέρασα αμέτρητα νυχτέρια
Και τώρα πλέον έφτασε η στιγμή

Ο ήχος της φωνής σου τόσο οικείος
Το βλέμμα σου βαθύ κι ερωτικό
Μαζί, τόσο απρόσιτος κι αστείος
Ένα παιδί μεγάλο και μικρό

Αφαίρεσα και πρόσθεσα τις πράξεις
Παλεύοντας να βρω τη λογική
Πανάθεμα'σε που ‘ρθες για να γράψεις
Με το ξυράφι πάνω στο κορμί!

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Όνομα μοιραίο


Ποιον πόνο να ιστορήσεις που δεν ξέρω;
Ποια πίκρα που να μην την έχω πιει;
Αυτά που έχουν στα μάτια μου σταθεί
Ξεχείλισαν και πια δεν τα υποφέρω

Με γέρασαν πριν τρέξω σε αλάνες
Με κούρασαν πριν ενηλικιωθώ
Και πριν μια καραμέλα να γευθώ
Με τάισαν, να θρέψω, κουραμάνες

Με στόλισαν με όνομα μοιραίο
Μεγάλωσα με γέλιο ατροφικό
Μέσα μου, δε μεγάλωσε κι αυτό
Δε φάνηκε από ‘μένα πιο γενναίο

Ποιον πόνο να ιστορήσω για να δούμε
Ποιος γέρασε απ’ τους δυο μας πιο νωρίς;
Δε μας γερνούν τα χρόνια μας χωρίς
Μες στην ψυχή βαθειά να το δεχτούμε


Αφιερωμένο σε έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο και φίλο!

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Της πίκρας τα βουνά


Άσκοπα φέρομαι τριγύρω απ’ τη ζωή μου

Και την τροχιά μου να βαστάξω δεν μπορώ

Εκτροχιάζομαι και σπάω τη σιωπή μου

Κάποτε πίστευα πως είχα έναν σκοπό


Έρχομαι μέσα από στιγμές στραγγαλισμένες

Που ηθικός τους αυτουργός είμαι εγώ

Κάποτε έλεγα πως θα ‘ρθουν καλές μέρες

Τώρα οι πίκρες μου παίζουν κυνηγητό


Άθελα ακούμπησα την τύχη κάποια μέρα

Δεν ήταν σκόπιμο Κύριοι, ομολογώ!

Καταδικάστηκα από μάνα και πατέρα

Μέσα μου πάντοτε να ζω μ’ ένα κενό


Έρχονται – φεύγουνε μέρες σ’ αυτήν την πλάση

Κι όμως αφήνουν έναν κόκκο τη φορά

Καθένας δίνεται στον ουρανό να φτάσει

Χτίζοντας μόνος του της πίκρας τα βουνά


Μουσικη / ενορχηστρωση / ερμηνεια : Θωμας Οικονομου

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Θρύλος





Από μικρή θυμάμαι μία πικρή ιστορία
Που μου ‘λεγε η μάνα μου πριν αποκοιμηθεί
Κι εγώ πάντα την άκουγα μ’ άπλετη αγωνία
Ελπίζοντας πως κάποτε θ’ άλλαζε η τροπή

Έλεγε, για μια μάνα που ‘χε ένα αγόρι
Μονάκριβο κι αμύθητο, γι’ αυτήνα θησαυρό
Μα αγάπησε μια μέγαιρα και έφερε για κόρη,
Στην άμοιρη τη μάνα του, που ‘χε κακό σκοπό

Συνέχεια του κλαιγότανε και του παραπονιόταν
Του έλεγε πως ένιωθε πως δεν την αγαπά
Κι από μια απόδειξη τρανή μονάχα θα πιανόταν
Που θα την έκανε να δει πως μόνο αυτή μετρά

Αφού λοιπόν το σκέφτηκε, και μέσα της το βρήκε
Παρήγγειλε του άντρα της, τι θε για να πειστεί
Με μια ιδέα άρρωστη που στο μυαλό της μπήκε
Ζήτησε απ’ τη μάνα του, να πάρει τη ζωή

Ο έρωτας αρρώστια και εθισμός ακραίος
Τον έφτασε στης μάνας του, την πόρτα την αυγή
Και ήτανε και για τους δυο ο ασπασμός μοιραίος
Και δεν ξημέρωσε ξανά, στης μάνας την αυλή

Τρέχει λοιπόν ο μορφονιός με την καρδιά στο χέρι
Να πάει στη γυναίκα του, αυτό που του ‘χε πει
Μα από τη λαχτάρα του σκοντάφτει σε μαδέρι
Και πέφτει δυνατά στη γη, βγάζοντας μια κραυγή

Τότε ακούει την καρδιά γλυκά να τον ρωτάει
«Μου χτύπησες αγόρι μου; Μου πόνεσες πολύ;»
Βλέπεις, της μάνας η καρδιά όλα τα συγχωράει
Κι ας βύζαξε απ’ τα στήθη της, Ιούδα για παιδί
.
.
.

Έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ κι εγώ με την καρδιά μου
Και δε μετάνιωσα ποτέ για όπου έχω δοθεί
Κι οι μαχαιριές που δέχτηκα, δε σκίσαν την καρδιά μου
Αντίθετα μου μάθανε πώς να ‘μαι δυνατή



Η αληθινή αγάπη…. ζει πέρα απ’ την ζωή

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Μέσα από ένα αντίο




Και φτάνεις πάλι μπρος σ’ αυτό το σταυροδρόμι
Κοιτάζεις πίσω μια ολόκληρη ζωή
Φανάρια πράσινα και ανοιχτοί οι δρόμοι
Μόνο ένα βήμα θέλει κι έγινε η αρχή

Μα πως ν’ αφήσεις μια ζωή ολοδικιά σου;
Πως θα επιζήσεις κι αυτήν την καταστροφή;
Εδώ που έφτασες στο λέει κι η καρδιά σου
Πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει επιστροφή

Είναι σκληρό να το δεχτείς
Θα κλάψεις και θα πικραθείς
Κι ας ζούσες μόνη σου για δύο
Κάποιες φορές μια νέα αρχή
Χρειάζεται διπλή ψυχή
Κι αρχίζει μέσα απ’ ένα αντίο

Στο πρώτο βήμα μόνο γκρίζο και αγωνία
Τα μάτια κλείνεις δίνεις ώθηση μπροστά
Το ξέρεις όμως σα θα στρίψεις τη γωνία
Θα έχεις ήδη διανύσει τα μισά

Από απέναντι εκείνος σε κοιτάζει
Και απορεί που τελικά είχες ψυχή
Τώρα που έφυγες το ξέρεις τον πειράζει
Που εσύ και ήξερες κι αγάπησες πολύ


Γραμμενο κι εμπνευσμενο απο τη ζωη της φίλης μου Τζένης που βρηκε το κουραγιο να αρχισει μια νεα ζωη απο το μηδεν βγαινοντας απο εναν αρρωστημενο γαμο κι εχοντας 2 παιδια αγκαλια! Ειναι απο τις πιο δυνατες ψυχες που εχω γνωρισει...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Τα φαινόμενα απατήθηκαν




Μέσα στου κόσμου αυτού την τόση αχαριστία
Εγώ γεννήθηκα από μήτρα δανεική
Δε με ξεγέννησαν ψευτιά και υποκρισία
Κι αντί για γάλα εγώ βύζαξα στοργή

Δεν έχω μάθει στην κακία να υποκύπτω
Βαρύ φορτίο να μισείς για μια ζωή
Όσα με πλήγωσαν απλά τα παραλείπω
Τα διαγράφω από μνήμη και ψυχή

Ποτέ δε θέλησα κανέναν να πληγώσω
Μόνο χαμόγελα θα ΄θελα να σκορπώ
Μικρή η ζωή μας κι εγώ θέλω να της δώσω
Όση αγάπη μες στα στήθια μου φυλώ

Εγώ την είδα τη ζωή με άλλο μάτι
Να ζω το θέλω απλά την κάθε μου στιγμή
Δεν έχω ζήλεια νιώσει ούτε και γινάτι
Μικρή η ζωή μας κι εμείς λίγοι και μικροί

Αυτό που δείχνω είναι για να ξεγελάσω
Μα, τα δυο μάτια μου βιβλίο είν’ ανοιχτό
Εγώ δεν ήρθα εδώ, να ζήσω να γεράσω
Ήρθα να δώσω αγάπη και ν’ αγαπηθώ!

Ζωή σα γκρίζος ουρανός
Μα εγώ σα Δαίδαλος ανοίγω τα φτερά
Σαν του Θησέα γυρισμός
Εγω νικώ μα μένουν μαύρα τα πανιά



Στον πρωην εργοδοτη μου! Για το Πρωτοχρωνιατικο δωρο που μου εκανε μετα απο 5 χρονια αφοσιωσης στη δουλεια μου / του! Ας ειναι καλά..... κι η ζωη προχωραει....

Μουσική - Ερμηνεία : Σπύρος Θεοδωράτος