Δύο κουβέντες τυπικές μα και ψυχρές
Πόσο δε σου ‘λειψα τα λόγια σου αντηχούνε
Κι όμως στ’ αλήθεια πως με νοιάζεσαι μου λες
Μια καλημέρα μόνο μένει για να πούμε
Από υποχρέωση θαρρώ πως μου μιλάς
Οι λέξεις μέσα μου αρνούνται πια να βγούνε
Αφού το ξέρουνε καλά. Δε μ’ αγαπάς!
Μια καλημέρα ίσως κι αύριο να πούμε
Αν διαπιστώσεις πως δε θα ‘ναι επισφαλής
Αγάπης λόγια στο κενό μας θα χαθούνε
Κι όσα δε σου ‘πα, θάβω μέσα μου ευθύς.
Μια καλημέρα θα σου πω και θα μου πεις
Ίδια μ’ αντίο που μου φάνηκε εξ’ αρχής…