Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Επαναστάτης σε απραξία




Σαν καταιγίδα σ’ έρημο μοιάζεις
Μέσα σου κλείνεσαι, παλεύεις και αλλάζεις
Πρόσωπα, χνώτα, ψέμα κι αλήθεια
Γίνεσαι αφρός που ‘χει ξεβράσει η συνήθεια

Αναρωτιέσαι κι όλο αρνιέσαι
Διαλέγεις μία σου ατάκα και κρατιέσαι
Μα είναι άλλος, πολύ μεγάλος
Ο αριθμός που τεχνηέντως δίνει ο σάλος

Χορεύεις, πίνεις παραδομένος
Είσαι από αίμα κι από σάρκα εξαρτημένος
Ποθείς και βρίζεις, πονάς κι εθίζεις
Όσους σ’ αγάπησαν παράλυτους τους χρίζεις

Υποταγμένος, όχι δεμένος
Είσαι από χρόνια βαφτισμένος και φτιαγμένος
Με σκόνη, φούντα, άσπρη και μαύρο
Θαρρείς πως ζεις μα σε κρεμάσανε στο κάδρο

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Ψυχής ανάσταση



Γέμισαν τ’ άδεια τα στενά αρώματα και κόσμο
Στη λαϊκή πουλούν κεριά, νάμα γλυκό και δυόσμο
Χαιρετισμοί στην εκκλησιά, βάγια και ψαλμωδίες
Τον επιτάφιο κοσμούν, ψέλνουν οι χορωδίες

Πάνε πια χρόνια που οι γιορτές μέσα μου δεν ανθίζουν
Τα Σάββατα κι οι Κυριακές καθόλου δε μ’ αγγίζουν
Σα να σταυρώθηκε η ψυχή, ζητάει τη λύτρωση της
Χρόνια είναι πάνω στο σταυρό κι εκτίει την ποινή της

Αυτή η Βδομάδα των Παθών διπλά πως με πονάει
Πάντοτε την Ανάσταση η ψυχή μου με ρωτάει
Αν είναι φέτος η χρονιά κι εμείς ν’ αναστηθούμε
Που να βρω λόγια να της πω, πως πεθαμένοι ζούμε

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Αντάμωμα



Σου έχω κλέψει μια ανάσα σου θνητή
Κι ένα αθάνατο φιλί μέσα απ’ τα χείλη
Τ’ όνειρο που έσβησες με λέξεις στο χαρτί
Κι ένα σου δάκρυ που άφησες στ’ άσπρο μαντήλι

Με είπες μάγισσα που σ’ έσπασα στα δυο
Κι είδα το μέσα σου σαν ν’ άνοιγα βιβλίο
Σου αποκάλυψα ένα αίσθημα παλιό
Και φοβισμένος μου γελάς σα να ‘ναι αστείο

Θα ανταμώσουμε και σ’ άλλες διαδρομές
Εκεί που λόγια, σκέψεις, χρόνος περισσεύουν
Και θα σου δείξω πόσες μέσα μου ζωές
Έχω σκοτώσει μα ακόμα με γυρεύουν

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Δεν είμαστε μαζί



Δεν είμαστε μαζί - ναι - έχεις δίκιο
Κι εχθές μονάχη πέρασα καλά
Και πάλι ένα μηδέν εις το πηλίκο
Μου χάρισες διαιρώντας τα κενά

Τα θέλω σου κι οι ανάγκες σου στηρίξαν
Την πρόφαση που βρήκες ν' αρνηθείς
Αυτά που είχα για 'σένα και με πνίξαν
Μη βρίσκοντας άλλη έξοδο φυγής

Λυπάμαι που το λέω μα όπως είπες
Δεν είμαστε! Δεν ήμασταν μαζί!
Δε θα μας βρουν μαζί χαρές και λύπες
Η διαδρομή μας ήταν κοντινή

Κι όμως θα ορκιζόμουνα πως ήσουν
Στο πλάι μου πολύ πριν να με βρεις
Τα λόγια μου ξέρω δε θα σε πείσουν
Και τρεις φορές ξανά θα μ' αρνηθείς!

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!

Μετα απο επικοινωνια που ειχα σημερα με την κατοχο του παρακατω blog...

http://ekati-e.blogspot.com/

μολις επιβεβαιωσα και η ιδια οτι σβηστηκανε οι αναρτησεις που αφορουσανε το ποιημα μου!
Για μενα βεβαια το θεμα αυτο τελειωνει εδω προς το παρων και προτεινω σε ολους μεγαλη προσοχη στο τι ανεβαζουνε στο ιντερνετ! Τιποτα το οποιο δεν ειναι κατοχυρωμενο!

Ευχαριστω απο καρδιας τα ατομα που με στηριξανε και ενδιαφερθηκανε πραγματικα αν και δεν ειχαν εκαι κανενα λογο για να το κανουνε αυτο περαν του ανεντιμου της υποθεσεως φυσικα!

Δυο συνωμότες



Θα σου γελώ όσο κι αν θες εσύ να κλαις
Θα σε πειράζω όταν έχεις τις κακές σου
Θα δοκιμάζω όλες σου τις αντοχές
Θα ‘μαι η πίκρα και η γλύκα στον καφέ σου

Εμείς οι δυο και η ζωή
Πώς να μας φτάσει; Είναι μικρή
Εμείς οι δυο μοναχικοί συνταξιδιώτες
Κάνε ότι θες, δε σε κοιτώ
Κλείνω τα μάτια. Παίζεις κρυφτό
Εσύ κι εγώ από παιδιά δυο συνωμότες

Θα σε κοιτώ από τις γρίλιες τις κλειστές
Θα ‘μαι η λήγουσα στους στίχους της ζωής σου
Θα γίνομαι άσπρο όταν μαύρο εσύ θα θες
Θα ‘μαι η τρέλα μες στην δήθεν λογική σου