Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007

Όλα πονάνε



Λέμε συχνά πως «αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις»
Και στη ζωή, αν δεν πονέσεις πως δε ζεις
Λέμε, στις σχέσεις όλα δεν μπορείς να τα ‘χεις
Και σαν τα μούτρα σου τα σπάσεις, θα το δεις

Όλα είναι δύσκολα… ζωή, αγάπη, σχέσεις
Και κάτι πάντοτε μας λείπει τελικά
Η αυτογνωσία απαιτεί προϋποθέσεις
Κι οι εμπειρίες… τσακισμένα τα φτερά

Αυτή η ζωή δε μας χαρίζεται άνευ όρων
Θέλει πολέμους και θυσίες της ψυχής
Θέλει να σπάζεις τις γραμμές ορίων συνόρων
Και σαν θα πέφτεις, να σηκώνεσαι ευθύς

Τι περιμένουμε λοιπόν κι όλα μας φταίνε;
Τέλειους έρωτες, αγάπες και ζωές;
Στα παραμύθια μόνο γίνονται όσα λένε
Και η ζωή μας; Όσες πίκρες κι οι χαρές!

Η αγάπη ίσως σε πονέσει σαν την σφαίρα
Κι ο έρωτας να ‘ρθει να σε βρει λάθος στιγμή
Αυτό που θέλεις και ποθείς, θα ‘ρθει μια μέρα
Κι όσο αργά κι αν έρθει… φτάνει που θα ‘ρθει!!!


Αν όλα ερχόντουσαν στην ζωή μας όπως τα περιμέναμε...... θα είχαμε μια πολύ ανιαρή ζωή!!!!

Το puzzle



Δε θυμάμαι αν σε φέρανε ως δώρο
Ούτε καν, αν σ’ είχαν φέρει γενικώς
Ξέρω μόνο πως μου έγινε σαν πάθος
Το να θέλω να τελειώσω επιτυχώς

Μάζευα τα κομματάκια σου στους δρόμους
Σε πλατείες, μες σε σπίτια και σταθμούς
Σε αισθήματα μικρά απαγορευμένα
Σ’ ερωτευσιμες στιγμές και σε καημούς

Δεν υπήρχε κάποια εικόνα δεδομένη
Κι έτσι μέσα στα τυφλά ήμουν διαρκώς
Προσπαθούσα να μαντέψω απελπισμένη
Ποιο θα ήτανε το θέμα κι ο σκοπός

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και το πάθος
Έχει πάψει πια να είναι ο οδηγός
Τα κομμάτια της ζωής μου είναι το θέμα
Κι ένα puzzle αυτά που θα ‘ρθουν προσεχώς

Τα μουρμουρίσματα της καρδιάς μου



Μικρό παιδί ξεκίνησα με μια πένα στο χέρι
την μοναξιά να πολεμώ, που μου 'στησε καρτέρι
Ένιωθα στ’ ακροδάχτυλα τον πόνο να κυλάει
Και με την κάθε λέξη του να σιγομουρμουράει :

«Πλανεύτρα- αλήτισσα καρδιά, γιατί με συνεπαίρνεις?
Σαν μάγισσα αστροφεγγιά, ξοπίσω σου με σέρνεις?
Ας έπαυες για μια στιγμή μέσα μου ν’ αφεντεύεις
Να χρήσω αφέντη το μυαλό, να μην το κυριεύεις!»


Μεγάλωσα στην αγκαλιά του πόνου και της θλίψης
Στα γόνατά της η ψευτιά, μ’ έλουζε μ’ αναμνήσεις
Νεράιδες μου ευχήθηκαν, το γέλιο μου μη χάσω
Κι όσα με γονατίζουνε, εγώ να τα πατάξω

Δωρίσαν και της μάνας μου, μια χλαίνη μαγεμένη
με δύναμη και λογική, όλα να τα υπομένει
Με τάιζε απ’ τα στήθη της, την μοναξιά του κόσμου
Και μέσα από τα μάτια της, βρήκα κι εγώ το φως μου!

Γραμμένο κι αφιερωμένο στον μέντορα μου και εξαίρετο ποιητή Σπήλιο Παπαγιαννόπουλο!

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007

Η μαριονέτα



Ανατολή της απουσίας η πληγή
Σ’ ένα μεθύσι της θρηνεί με την σιωπή
Σ’ άπνοιας πάρτη οι αναμνήσεις σε καλούν
Φοράνε μάσκες κι έτσι σε περιγελούν

Διαολεμένα αυτή η λαχτάρα σε κοιτά
Κλείνεις τα μάτια σου και σέρνεσαι δειλά
Κόβεις τα νήματα των πρέπει και των μη
Και αναλώνεσαι σ’ ονείρου ηδονή

Μοιάζεις να είσαι μαριονέτα στην σκηνή
Που τα σχοινιά σαν την στολή έχουν φθαρεί
Στέκεσαι ξέρεις για στερνή σου πια φορά
Μπρος στο κοινό που χρόνια σ’ αποχαιρετά

Δίνεις το είναι σου, πασχίζεις να σταθείς
Μ’ αυτή η πληγή όλο πονά κι αιμορραγείς
Κάνεις μια υπόκλιση στο μέλλον σου μπροστά
Κλείνεις τα μάτια σου και… σπάνε τα σχοινιά!

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2007

Στην προσευχή μου





Ακόμα ακούω την φωνή της δόλιας μάνας
Να του φωνάζει κάθε βράδυ να φανεί
Τρέχει στα πάρκα, στις σκιές κάθε αλάνας
Και του ζητά τον δρόμο να βρει για να ‘ρθει

Τα χρόνια μοιάζουν να περάσαν μαζεμένα
Μέσα σε λίγες μέρες, γέρασε πολύ
Κάθε ρυτίδα της, θαρρείς απεγνωσμένα
Παρακαλάει για μια βραδιά να κοιμηθεί

Σαν αποκάμει κι η καρδιά της πάει να σπάσει
Τον ξαναβρίσκει μες στα ρούχα τα παλιά
Κλείνει τα’ αυτιά της, μα οι νότες έχουν φτάσει
Από το πιάνο που της παίζει τρυφερά

Δεν έχει μίσος και κακία στην ψυχή της
Μόνο μια ελπίδα πως θα πάρει αγκαλιά
Ξανά τον γιο της, που ‘ναι η μόνη προσμονή της
Και θα του πει « μου φτάνει που είσαι εσύ καλά!»

Θεέ μου! Αν απόψε ζεις και με ακούσεις
Στην προσευχή μου, μετά από χρόνια σου ζητώ
Της κάθε μάνας την κραυγή να εισακούσεις
Και να πατάξεις μια για πάντα το κακό.

Για τον κάθε Αλεξ αυτού του πλανήτη..... ας αναπαύσει Ο Θεος την ψυχούλα του

Το τίμημα της επιτυχίας



Σ’ αντάμωσα στης νιότης μου τα πρώιμα σκαλιά
Ο πρίγκιπας μου εσύ κι εγώ κυρία της αυλής
Σε μια φωτογραφία μας που τράβηξαν παλιά
Καθώς μας καμαρώνανε, παππούδες και γονείς

Σκαλί-σκαλί πάλευα τα όνειρα να φτάσω
Στην δίνη του τυφώνα μου είχα αγκιστρωθεί
Μη βλέποντας τριγύρω τι έμελλε να χάσω
Κέρναγα αξιώματα της δίψας μου να πιει

Μοναδικό μου μονοπάτι… η επιτυχία
Θα δεις – σου έλεγα – μια μέρα ψηλά θα φτάσω
Κι εσύ στα μάτια με κοιτούσες μ’ αγωνία
Και μου ζητούσες, σαν φτάσω εκεί, μη σε ξεχάσω

Και τώρα μόνη κλαίω και στην υγειά μου πίνω
Σ’ ένα λουξ διαμέρισμα, τα μάτια σου ζητώ
Τι κι αν φοράω ρούχα που γράφουν Valentino
Τα πλούτη κι η επιτυχία, δε λένε «σ’αγαπώ».

Το συστατικό



Όλη μου η ζωή ένα μεγάλο λάθος
Φίλοι, αγάπες και γονείς μου λένε «έχε γεια!»
Κι εσύ που πες πως μ’ αγαπάς, ήτανε απ’ το πάθος
Κι όχι γιατί με ένιωσες σα χτύπο στην καρδιά

Τώρα θα ήθελα βαθιά να κοιμηθώ
Και να ξυπνήσω σ’ έναν κόσμο ολοδικό μου
Να μην πονάω ούτε να ψάχνω τι να πω
Και μοναχή μου να σηκώνω τον σταυρό μου

Αλλιώς περίμενα να είναι η ζωή
Δε σου τα λεν από μικρή να σ’ ετοιμάσουν
Αυτή η ψυχή μόνο δεν είναι δανεική
Κι όλα τα υπόλοιπα σταθμοί που θα περάσουν

Μόνοι μας είμαστε την πρώτη μας στιγμή
Κι άλλο πιο μόνοι εκείνη την ύστατή μας ώρα
Κανείς δεν ξέρει πόσο πονά κάθε ψυχή
Και πόσα βάσανα έχει καθενός η ανηφόρα

Σαν κοιταζόμουν στον καθρέφτη μου πιο πριν
Δε βρήκα κάτι από μένα , να μου μοιάζει
Μόνο τα μάτια ίσως έμειναν σ’ αυτήν
Που στέκει αντίκρυ μου και με καταδικάζει

Όλη η ζωή μου, ένα λάθος τραγικό
Κι όσοι αγάπησα, ποτέ τους δεν το νιώσαν
Ποτέ δεν βρήκα εκείνο το συστατικό
Να φτιάξω αντίδοτο, σε όλα που με σκοτώσαν.

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

Στην δύναμή σου



Ξημέρωσε και σήμερα, στ’ άσπρα, σκληρά σεντόνια
Κάνεις να κουνηθείς πιο ΄κει μα σφάζουν οι μαχαιριές
Τα όνειρά σου απλώθηκαν, μπουγάδες σε μπαλκόνια
Και να μυρίσεις τ’ άρωμά τους, μονάχα αυτό πια θες

Και βράχος πια να ήσουνα, θα είχες μαλακώσει
Θάλασσα κι αν γινόσουνα, θα είχες εξατμιστεί
Μα εσύ στολίζεις τους καημούς κι όσα σ’ έχουν πληγώσει
Μ’ ένα χαμόγελο πλατύ κι αγάπη περισσή

Παράξενη είναι η Ζωή και με παιχνίδια παίζει
Κι εκεί που δείχνει μια νέα αρχή, μας κόβει τα φτερά
Μα απόψε κάνε να στρωθεί για δύο το τραπέζι
Και να δειπνήσετε μαζί, σαν φίλοι απ’ τα παλιά

Την δύναμη καθένας μας την έχει στην ψυχή του
Κι ας φαίνεται στους γύρω μας το σώμα να λυγά
Η αγάπη και η πίστη μας νικάει την αντοχή του
Κι ορθώνεται πιο λυγερή από ποτέ η καρδιά.

Γραμμενο κι αφιερωμενο στη θεια μου Μαρια που η δυναμη της ψυχης της και η αγαπη της για τη ζωη μονο ενα γερο χαστουκι μπορει να ειναι για ολους εμας που εχουμε την υγεια μας και παρ'ολ' αυτα συνεχιζουμε να γκρινιαζουμε....

5/8/13 - η θεία μου έχει πεθανει εδω και 4 χρόνια περίπου αλλά ζει βαθειά μέσα μου το χαμόγελό της, η δύναμη της και οσα μου δίδαξε με τον αγώνα που έδωσε 9 χρόνια με τον καρκινο...

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007

Για όλα τα βράδια που χάνομαι για να με βρω..




Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω
Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού
Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο
Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού

Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει
Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού
Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει
Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού

Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ’ το σώμα
Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί
Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα
Μες σε κουρέλια τυχαίων, να εξαγνιστεί

Έχω χαθεί μέσα σ’ εχθές, μετά και τώρα
Και δεν θυμάμαι τι σου είπα ή τι θα πω
Τα δάκρυα μου σπάσαν το φράγμα και σαν μπόρα
Μ’ ανατριχιάζουν, έτσι που στάζουν στο λαιμό

Δεν περιμένω πια… τίποτα δεν ελπίζω
Μόνο για κάτι – τόσο δα! – μηδαμινό
Που θα με κάνει κι αυτό το βράδυ να επιζήσω
Σ’ ένα δωμάτιο τρία επί τρία, σκοτεινό…


Έτσι για πάρτη μου απόψε… να σαλτάρω στο κενό…

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007

Λίγο πριν την μπόρα



Πόσο μ’ αρέσει όταν πρόκειται να βρέξει
Ντύνομαι πρόχειρα και βγαίνω στη αυλή
Κοιτάω ψηλά, στα σύννεφα πιάνω μια θέση
Και ανασαίνω τα αρώματα απ’ την γη

Είναι αυτή η ηρεμία πριν την μπόρα
Που ξεσηκώνει κάθε αίσθηση κρυφή
Κυλάει στις φλέβες κι αναμένει για την ώρα
Που μες τα μάτια σαν το δάκρυ θ’ αφεθεί

Είναι η σιωπή που μουρμουρίζει χίλιες λέξεις
Σα μοιρολόι το νιώθω γύρω ν’ αντηχεί
Και μες στα χρώματα που φτιάχνουν οι αντιθέσεις
Πως κάθε οντότητα, μου φαίνεται μικρή

Είναι εκείνες οι στιγμές πριν απ’ την μπόρα
Κάπου ανάμεσα στ’ αντίο και πουθενά
Που περιμένω τις σταγόνες της σα δώρα
Να μου ξεπλύνουν κάθε δάκρυ που κυλά.

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007

The man of my life



I know that now after all this time
You are the one that can make me shine

You are the truth I was looking for
I don’t recall how I lived before

You shine in me with your endless light
You make me feel more and more alive

I ‘m grateful every day that you have found me

You held my hand when I start to fall
You never asked why, you knew it all

I feel so proud when I ‘m by your side
With you I’m free, nothing there to hind

I wish to live with you all my life
And stay in love as in our first sight

Thank God you came my way and stood beside me!


Dedicated to the man of my life... my husband!

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2007

Κραυγές



Αγάπη μου, έκατσα σήμερα μετά από πολύ καιρό να σου μιλήσω όπως παλιά… πήρα τον καφέ μου, τα τσιγάρα και το τασάκι δίπλα μου, άνοιξα το κουτί με τα πράγματα σου, τις φωτογραφίες μας, τα δώρα σου, τις αναμνήσεις μας και είπα να σου μιλήσω, να σου πω όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια….. όλα που μου δίνουν χαρά κι όλα όσα με θλίβουν… όπως τότε….. θυμάσαι;

Άναψα το τσιγάρο μου και ήπια μια γουλιά καφέ προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να δω από που να ξεκινήσω, έχω βλέπεις τόσα πολλά να σου πω και το γαμωτο είναι ότι δε θυμάμαι από που ακριβώς πρέπει να αρχίσω. Πότε ακριβώς χάθηκες; Που σταμάτησε η κοινή πορεία μας; Από πού ξεκίνησα μόνη μου; Μέχρι ποιο σημείο ήσουνα πλάι μου; Τώρα το συνειδητοποίησα πως δε θυμάμαι…. Δεν ήθελα να θυμάμαι και σιγά σιγά κατάφερα να σβήσω όλες τις άσχημες στιγμές μας…. Μόνο τις όμορφες κράτησα….. να με πονάνε κάθε μέρα που περνάει και πιο πολύ…. Τι περίεργο που είναι να σε πονάνε τόσο πολύ ένα μάτσο όμορφες στιγμές…. Οι όμορφες στιγμές είναι για να μας χαρίζουνε χαρά…..

Και πήγα να αρχίσω να σου λέω μα… φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου μόνο κραυγές….. άναρθρες κραυγές …..
κραυγές απελπισίας
κραυγές προσμονής
κραυγές αγάπης
κραυγές πόνου
κραυγές ελπίδας
κραυγές γεμάτες ερωτήματα
κραυγές αναζήτησης
κραυγές γεμάτες «για πάντα»
κραυγές ουρλιαχτά
κραυγές αναμνήσεων…….
Ήξερες μάτια μου ότι έχουμε τόσες πολλές κραυγές; Εγώ μόλις το ανακάλυψα!!!
Το ξέρω όμως ότι με καταλαβαίνεις…. Το ξέρω πως τις αποκωδικοποιείς στο δευτερόλεπτο…πάντα τα καταλάβαινες όλα μου… ακόμα και την σιωπή μου….κι εκείνη η ρουφιάνα η σιωπή, σου τα έλεγε όλα… κι εσύ την άκουγες προσεχτικά κι άξαφνα άρχιζες να μου απαντάς σε όλα μου τα ερωτήματα, χωρίς να σ’ έχω ρωτήσει τίποτα…θυμάσαι;;;

Τώρα αγάπη μου, στέρεψα από σιωπές…. Μόνο κραυγές μου μείνανε για να σου μιλάω αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά πια;;;;
.
.
.
.
.
Δεν περιμένω να μου απαντήσεις.