Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Λευκή ελάτη





Ένα χαρμόσυνό σου σήμα λαχταρώ
Κι εγώ απ’ τα χείλη μου χαρά θα σου στραγγίξω
Θα βρω τη δύναμη κι ας μη βρω τον σκοπό
Πως είμαι ακόμα ζωντανή θα σου το δείξω

Άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου ξανά
Κλειστά τα μάτια, πίσω γέρνω το κεφάλι
Αν με χτυπήσεις άλλη μία δυνατά
Δε θα ‘χω δύναμη να σηκωθώ και πάλι

Θα περιμένω μες στην κούνια σα μωρό
Την ανημπόρια μου ανάγκη θα βαφτίσω
Θα τραγουδώ έναν ανάλαφρο σκοπό
Καθώς θα γεύομαι αυτά που θα μισήσω

Κι όμως ακόμα ένα σημάδι καρτερώ
Κι ίσως πιστέψω ότι ζεις κι εσύ ακόμα
Φύτρωσα σα λευκή ελάτη στον γκρεμό
Κι αιώνες τώρα λαχταρώ για λίγο χώμα


Στο Θεό μου!

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Μετά τ’ αντίο




Κίνησε η μέρα και ξεκίνησα κι εγώ
Άλλο ένα βράδυ που ξημέρωσα μονάχη
Τρέχει ο κόσμος μια από ‘κει και μια από ‘δω
Κι εγώ βαδίζω στα τυφλά στου νου τη ράχη

Λείπεις κι η μνήμη σου θολή σταλαγματιά
Μες στα σκοτάδια του μυαλού μου να φωτίζει
Γίνεσαι νύχτα μ’ αγκαλιάζεις τρυφερά
Γίνεσαι μέρα που κυλά και συνεχίζει

Πως μ’ άφησες να περπατώ
Σ’ αυτόν το δρόμο το στενό
Εγώ για δύο;
Φοβάμαι τ’ αύριο που θα ‘ρθει
Τη μέρα που είναι φωτεινή
Και το «Αντίο»!

Λόγο δε βρίσκω και σκοπό πια πουθενά
Και τ’ άδεια χέρια μου δεμένα είναι στο σώμα
Μόνο αγάπη μου ‘δωσες και δυο φτερά
Στον ουρανό να ζήσω εγώ κι εσύ στο χώμα


Στις γυναίκες που χάσανε τον σύντροφο της ζωής τους πριν καλά-καλά τον χαρούνε...
Στη μαμα μου, στη Μαρια, στη Φωτεινη...

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Δετός χορός



Απ’ του ουρανού την ξαστεριά στολίστηκες καρδιά μου
Στα δέντρα στα ψηλά βουνά πετάς όλο μακριά μου

Κι εγώ δε φτάνω να σου πω ν’ ακούσεις τη φωνή μου
Πως σ’ αγαπώ σαν Παναγιά, μικρή μελαχρινή μου

Σε πόνεσαν οι άνθρωποι και κρύφτηκες στ’ αστέρια
Κι όλo σου κλαίω και μεθώ μες στ’ άδεια μου νυχτέρια

Κατέβα λίγο να σε δω, ν’ ανθίσω σα λουλούδι
Η αγάπη σου μυρωδικό και άγραφτο τραγούδι

Απ’ το νερό της λησμονιάς μην πιεις ποτέ ψυχή μου
Γεραγιδίστικη λαλιά μην κλέψεις τη φωνή μου

Για να μπορώ να τραγουδώ Κυράδα ασπροφορούσα
Που ‘σαι του ποταμού σταλιά, του πόνου μου ελεούσα

Σ’ ένα δετό χορό να μπεις αγερικό του νου μου
Να στροβιλίσεις πόθε μου κι αντάρα του μυαλού μου

Κι ότι σε πόνεσε πολύ θα κλέψω κάποιο βράδυ
Θα σου μπολιάσω την πληγή με μύρο, φως και λάδι


Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Θωμάς Οικονόμου

Δε σε μισώ



Αίμα απ’ το αίμα σου, σταγόνα απ’ την ψυχή σου
Ήρθα στον κόσμο ένα γέρικο πρωί
Μου χαμογέλασες σα να ‘μουνα δική σου
Κι εγώ γι’ αντάλλαγμα σου έμοιασα πολύ

Δες με, μεγάλωσα! Περάσανε τα χρόνια
Πάει πολύς καιρός που έχω να σε δω
Κι ένα τηλέφωνο σκληρό, δίχως συμπόνια
Με φέρνει μπρος σ’ όσα επίτηδες ξεχνώ

Είχα ορκιστεί πως δε θα ‘ρθω ξανά κοντά σου
Πόσο με πλήγωσες ποτέ σου μην το δεις
Μα η ψυχή μου στο χρωστάει αυτό το «γεια» σου
Εύχομαι εκεί που πας, συγχώρεση να βρεις

Όσα μας δένουν άλλα τόσα μας χωρίζουν
Στα σταυροδρόμια της ζωής στρίψαμε αλλού
Κι όσα δεν είπα μέσα μου στάζουν και πήζουν
Δεν είναι μίσος μα το κλάμα ενός παιδιού.

Σε μια ξένη που της έμοιασα πολύ… στη γιαγιά μου