Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Α - Ω



Δεν ξέρω αλήθεια τι είν’ αγάπη να σας πω
Μα ξέρω σίγουρα το τι δεν είναι αγάπη
Ζούμε σε χρόνια που ‘χει σβήσει από καιρό
Η ουσία της λέξης και την δίνουμε σα χάπι

Μια λέξη άδεια, σαν κουφάρι αδειανό
Σα ρούχο φθάρθηκε στο πάρε και στο ‘δωσε
Χωρίς το νόημα, το χρώμα, τον σκοπό
Στο πεζοδρόμιο πουλήθηκε κι απόψε

Λόγια και δάκρυα, κουβέντες μαγικές
Και για κορύφωση, βασίλισσα εστεμμένη
Να σου η αγάπη μες στις λέξεις τις πολλές
Δίχως ψυχή, τα σκαλοπάτια ν’ ανεβαίνει

Τo «αγαπώ» δεν είν’ τυχαίο που ξεκινά
Από το άλφα καταλήγοντας στο ωμέγα
Αιώνιους όρκους και θυσίες κουβαλά
Από το πρώτο – του Αδάμ – φιλί στην Εύα



Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Αν έρθεις



Αν είναι να ‘ρθεις, να ‘ναι αυγή μιας Κυριακής
Να ‘χεις στα χέρια σου τους όρκους μιας ζωής
Πάνω στα χείλη σου έκδηλη η προσμονή
Μπροστά στα μάτια σου κι ο ήλιος να κρυφτεί

Αν είναι να ‘ρθεις, δώρο να ‘χεις μια αγκαλιά
Κι ένα χαμόγελο σαν τα μικρά παιδιά
Μπροστά στην πόρτα μου σαν πρώτα να σταθείς
Και φώναξε με δυνατά όσο μπορείς

Ίσως τα χρόνια να μας έχουν ξεπεράσει
Το παρελθόν μας να το έχουμε διαγράψει
Μα πάντα μέσα μας θα ζει μία ελπίδα
Σα μια θολή, μετά την θύελλα, ηλιαχτίδα.



Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Θαρρείς;



Θαρρείς πως έφυγα πρώτη κι έμεινες πίσω
Πως ήταν λάθος έτσι να σ’ εγκαταλείψω
Λάθος απόφαση, το φταίξιμο δικό μου
Μου λες πως το ‘κανα μόνο για το καλό μου

Θαρρείς είν’ εύκολο μία ζωή να σβήνεις
Την κάθε πίκρα σου απλά να καταπίνεις
Να λες σε όλους ότι, ήτανε να γίνει
Κι αυτή η αλήθεια χαρακιά, ποτέ μην κλείνει

Θαρρείς σε πλήγωσα όσο κανένας άλλος
Κι αυτός ο πόνος σου είναι ο πιο μεγάλος
Με αγαπάς και με μισείς με ίση μανία
Στα μάτια σου ίδια κατάρα κι ευτυχία

Θαρρείς πως είδα την ζωή σαν ένα αστείο
Κι ας έζησα, κι ας πέθανα εγώ για δύο
Για να ΄χω φύγει εσύ μ΄ άνοιξες την πόρτα
Και τώρα πια γίναν τα βήματα τα πρώτα

Θαρρείς αφήσαμε μία ζωή στην μέση
Μα θέλει κότσια μία σχέση για ν΄ αντέξει
Θαρρείς πως έφυγα μα σβήσαμε πριν χρόνια
Τώρα κυλάμε σε μια ράγα, δυο βαγόνια.





Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Φτηνή προμήθεια

 
Κανείς δε μ’ ένιωσε ποτέ κι ας έχω ζήσει
Επτά ζωές, επτά πληγές που ‘χουν στοιχίσει
Αλισβερίσι η ζωή, τόνους πραμάτεια
Φυλώ την κάθε μου στιγμή μες σε κιτάπια

Εχθές σε είδα που κοιτούσες μπερδεμένος
Παλιά σου όνειρα, τα πέταγες σαν ξένος
Λυπάσαι τώρα για όλ’ αυτά που ‘χεις σκοτώσει
Περνά η ζωή σου μάτια μου κι έχεις βαλτώσει

Κανείς δε μ’ ένιωσε κι ας έβγαζα στην φόρα
Πίκρες, παράπονα, χαρές, πάθος και ψώρα
Όλα στα πόδια μου πέσαν και βγάλαν ρίζες
Με φυλακίσανε στις μέρες μου τις γκρίζες

Μην έρθεις πάλι απροσκάλεστος κι απόψε
Και την κλωστούλα που μας δένει βρες και κόψε
Κανείς δε μ’ ένιωσε κι ας έδωσα στ’ αλήθεια
Όλο το είναι μου με μια φτηνή προμήθεια.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Πάντα κάτι θα λείπει




Πάντα κάτι θα λείπει
Μια φωνή ή δυο χτύποι
Ένα μαύρο σεντόνι
Μια στιγμή να ‘μαι μόνη
Ένα ίσως στα πρέπει
Μια δραχμούλα στην τσέπη
Ένα ακόμα αντίο
Το «Γαλάζιο Βιβλίο*»
Μία στάση στον δρόμο
Το δισάκι στον ώμο
Ένας φίλος, μια λέξη
Κάπου να ‘χω πιστέψει
Ένα δάκρυ σου ακόμα
Ένα ίχνος στο χώμα
Όλ’ αυτά που δεν είπες
Μια χαρά και δυο λύπες
Ένας χτύπος στο τζάμι
Κάτι για να σε γιάνει
Ένα «έλα», ένα «τώρα»
Μια πατρίδα, μια χώρα.

Έτσι έχουμε μάθει
Όλα για να ‘ναι εντάξει
Τίποτα δε μας φτάνει
Και μια ευχή τι να κάνει;


Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Σελίδες



Πόσες κι αν γύρισα σελίδες στην ζωή μου
Πόσες φορές καινούρια έκανα αρχή
Πόσες κι αν έζησα ζωές για να βρω τη δική μου
Πόσες χαρές και λύπες κρύβει η στιγμή

Κάθε σελίδα φορτωμένη χίλιες λέξεις
Τόσα να πεις, ν’ αφηγηθείς και να πιστέψεις
Εικόνες, μνήμες, λόγια, αισθήματα πληθώρα
Συχνά ένα «Τέλος» και μπροστά κοιτάμε τώρα

Ζούμε κάθε ζωή μας μέσα από μια άλλη
Φτιάχνουμε μια αλήθεια ψεύτικη, μεγάλη
Κάνουμε όνειρα που δεν είναι δικά μας
Κι όμως τυλίγονται γύρω από την καρδιά μας

Όσες κι αν γύρισες σελίδες στην ζωή σου
Όσες φορές κι αν έκανες καινούρια αρχή
Φύλαξ’ τα όλα, κρύψ’ τα μες στην προσευχή σου
Αυτό που τέλειωσε και άρχισε είσαι ΕΣΥ!

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Παραμονή Πρωτοχρονιάς



Παραμονή Πρωτοχρονιάς και στ' άδειο σπίτι
Δύο σκιές μαζεύουν πράγματα παλιά
Σβησμένα όνειρα και χίλιες αναμνήσεις
Στριμώχνονται όλα μες σε χάρτινα κουτιά

Στα γύρω σπίτια αναδύονται ευωδίες
Ψήνουνε πίτες, φαγητά μα και γλυκά
Κάλαντα λένε τα παιδάκια κι οι Κυρίες
Ντυμένες όμορφα, λάμπουν από χαρά

Μες στ' άδειο σπίτι αντηχούνε ομιλίες
Γέλια, φωνές, τραγούδια κάποιου άλλου καιρού
Μετά καβγάδες, μια σιωπή, μια φασαρίες
Και μια γιορτή που δείχνει τέλος του παλμού

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και θα θυμάμαι
Πως κάπως έτσι τελειώνει μια ζωή
Κι ενώ σε λίγο αντίστροφα όλοι θα μετράνε
Εγώ μετρώ το τέλος πάλι απ' την αρχή...


Καλή χρονιά!!!