Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Miles and miles



You and me
Sure baby, we were meant to be
In some life
I have been yours and you for me

I found you
Maybe too late when hopes were through
I have seen
That dreams can finally come true


Miles and miles
And oceans between us two
I know well
That I was born to be with you

Miles and miles
And just one line to hear you through
I know well
Chances to see you, are so few


I am here
But always traveled with the wind
Near or far
I couldn’t find what was my need

Then you came
And suddenly life makes some sense
All this time
Till yesterday, it was a mess


Μουσική ενορχήστρωση Κωνσταντίνος Βακιρτζής

Μια θηλιά



Ακόμα περιμένω να γυρίσεις
Κι ας έχουν οι ελπίδες μου σωθεί
Παρέα μου κρατούν οι αναμνήσεις
Και μια φωτογραφία σου μικρή

Ακόμα περιμένω να γυρίσεις
Ακόμα δεν το δέχτηκε η καρδιά
Πως έφυγες χωρίς να μ’ αντικρίσεις
Στα μάτια σου δε διάβασα το «γεια»

Μα όχι, δε θα το δεχτώ πως έχεις φύγει
Δε θα με πείσω ότι πια δε μ’ αγαπάς
Για μένα είσαι μια θηλιά που όσο με πνίγει
Τόσο νομίζω πως σφιχτά σου με κρατάς

Μα όχι, δε θα λησμονήσω τις θυσίες
Αυτές που μόνος σου, μου ‘στρωσες για χαλί
Εγώ δεν ήμουνα ποτέ απ’ τις κυρίες
Που δεν εκτίμησαν σωστά κάθε στιγμή

Συγχώρεσέ με, που σ’ αγάπησα πολύ!

Σ’ έχω διαγράψει



Δε σε θυμάμαι τώρα πλέον, τι να πω;
Σ’ έχω διαγράψει απ’ της θύμησης τις ράγες
Κάποτε ζούσα με τα όνειρα σκοπό
Τώρα με ζώνουν, μαύρες σκέψεις αδηφάγες

Σ’ έχω διαγράψει από σώμα και μυαλό
Κι αυτό το τρένο της καρδιάς μου δεν το βρήκες
Όσο κι αν άφηνα τον δρόμο ανοιχτό
Εσύ, στα λάθος τα βαγόνια όλα μπήκες

Απ’ το κορμί, έσβησα χάδια και φιλιά
Κι από το νου, τις υποσχέσεις και τα λόγια
Έμπηξα μέσα, ως το κόκαλο βαθειά
Της λησμονιάς μου το μαχαίρι με τα δόντια

Δεν έχω αισθήματα μέσα μου τώρα πια
Κι όταν κοιμάμαι βλέπω μόνο εφιάλτες
Την προτιμώ όμως την τόση μοναξιά
Την προτιμώ απ’ το να ζω με αυταπάτες

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Έφυγα νύχτα




Πως το μπορώ να είμαι τόσο μακριά
Άλλου κι οι δυο μα οι ψυχές μας ένα
Πως το μπορώ μέσα σε τόση μοναξιά
Να ζω απλά με τα φτερά κομμένα.

Είναι αλήθεια ναι αγάπη μου μικρή
Πριγκίπισσα μου και κυρά της ύπαρξης μου
Καμιά δεν μπόρεσε να κλείσει την πληγή
Που άνοιξε μέσα μου ο πόνος της φυγής μου

Έφυγα νύχτα με τα φώτα όλα κλειστά
Μήπως και κρύψω απ’την καρδιά την ενοχή μου
Άκουγα μόνο το μυαλό να μου μιλά
Κι άφησα πίσω μου όσα λάτρευε η ψυχή μου.

Έφυγα ναι μα κάθε βράδυ εκεί γυρνώ
Μήπως και κλέψω μια στιγμή απ’τη ζωή της
Κι όταν κρυφά την βλέπω, αχνά γελώ
Κι ας μην είμαι εγώ αυτός που είναι μαζί της

Μου φτάνει που είναι ευτυχισμένη στη ζωή της
Και ας την κοιτάζω μες απ’ αμάξι, απέναντι της
Κρυμμένος καλά ,να μην νιώσει την ματιά μου
Που κόλλησε πάνω της και ‘χασα τη μιλιά μου.


Μουσική- ενορχηστρωση : Γιάννης Κουτσός
Ερμηνεια : Στεφανία

Όλα όσα δε μου ‘δωσες




Όλα όσα δε μου ‘δωσες
Τα κάνω φυλαχτό μου
Τα καρφιτσώνω στην καρδιά
Τα ράβω στο πλευρό μου

Όλα όσα δε μου ‘δωσες
Δάκρυα που δεν τρέχουν
Αστέρια ήταν και πέσανε
Γι’ αυτούς που δεν αντέχουν

Όλα όσα δε μου ‘δωσες
Λόγια που ‘πε η σιωπή σου
Νύχτες που δεν ξημέρωσαν
Ποτέ μες στην ψυχή σου

Όλα όσα δε μου ‘δωσες
Δε σου καταλογίζω
Η αγάπη που μου χάρισες
Μου έμαθε να ελπίζω

Όλα όσα δε σου έδωσα
Για πάντα θα φυλάξω
Πόσο όμορφο είναι ν’ αγαπάς
Στον κόσμο θα διδάξω

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

The winner takes it all???




Σε κάθε μάχη υπάρχει ένας νικητής
Και πάντα δίπλα του σκυφτός ο νικημένος
Σε κάθε αγώνα, ο πρώτος σα θριαμβευτής
Στέφεται δόξες και τιμές ευλογημένος

Σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν οι «μικροί»
Και οι «μεγάλοι» που τα νήματα κινούνε
Κι απ’ την αρχή έχουν κηρύξει νικητή
Αυτόν που δίνει πιο πολλά και υπακούνε

Μα όποιον αγώνα, μάχη, πόλεμο κι αν δω
Βρίσκω στο τέλος πάντα δυο κατηγορίες
Οι κερδισμένοι που αγγίζουν τον σκοπό
Κι οι ηττημένοι, που ζητούν δικαιολογίες

Βρες μου λοιπόν, στον έρωτα τον νικητή
Και ποιος στ’ αλήθεια έχει βγει ο ηττημένος?
Αν το σκεφτείς υπάρχει μόνο μια εκδοχή
Σ’ αυτή τη μάχη, δεν υπάρχει κερδισμένος

Κι οι δυο χαμένοι και ο έρωτας… σφαγμένος!!!!

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Σαν την πρώτη φορά



Κανόνισε το για να ‘ρθεις έστω για λίγο
Κι εγώ τριαντάφυλλο στο πέτο θα φορώ
Μέσα στα χέρια μου την αγωνία να σφίγγω
Που ήρθε η ώρα κι η στιγμή για να σε δω

Εγώ τριγύρω μες στον κόσμο να κοιτάζω
Μήπως μαντέψω τη ματιά και τη μορφή
Δειλά με τακτ, διακριτικά να πλησιάζω
Τον κάθε ξένο απ’ την πόρτα που θα βγει

Σαν ανταμώσουν οι ματιές μας και μου γνέψεις
Την αγκαλιά μου θα σου ανοίξω ευτυχής
Πόση λαχτάρα είχα για να επιστρέψεις
Μέσα στο βλέμμα μου να τρέχει θα τη δεις

Έλα να κάνουμε πως είμαστε δυο ξένοι
Που ανταμώσαν στο σταθμό πρώτη φορά
Εγώ η ένοχη, αυτή που περιμένει
Κι εσύ αυτός, που έμαθε να συγχωρά

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Passe - partout



Μια στάλα του ωκεανού
Αχτίδα κάποιου ουρανού
Λείπεις, μα βρίσκεσαι παντού
Σαν κύμα, τρέχεις και κυλάς
Και πουθενά δε σταματάς
Στασου για λίγο, μα που πας;


Είμαι πηγή κι είσαι νερό
Είμαι ρολόι κι εσύ λεπτό
Είμαι το φως κι είσαι αντηλιά
Είσαι παλμός κι εγώ καρδιά

Είσαι εδώ μα πάντα αλλού
Είσαι στα θέλω πασπαρτού
Είσαι φιλί κι είμαι καημός
Είμαι το όπλο κι είσαι εχθρός


Μια αύρα του καλοκαιριού
Χρώμα ζεστό του δειλινού
Άπιαστο όνειρο του νου
Στις φλέβες μου ζεστός κυλάς
Κάθε που φεύγεις με ξεχνάς
Μα βρίσκεις δρόμους και γυρνάς

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Προλογίζοντας





Από τα τόσα της ζωής μου που περάσαν
Αυτό νομίζω πως πονάει πιο πολύ
Κι αν όλα τ’ άλλα με στιλέτο με χαράξαν
Αυτό το νιώθω να μου στύβει την ψυχή

Ποτέ δε φθόνησα, δε ζήλεψα κι ακόμα
Ποτέ δε θέλησα για κάτι πιο πολύ
Από αυτό, που ‘ναι φτιαγμένο από χώμα
Κι είναι κομμάτι απ’ των σπλάχνων την αιχμή

Μέσα στο χάος πια οι σκέψεις μου πετάνε
Και τις στιγμές τις προσπερνάω βιαστική
Άλλο τα αισθήματα μέσα μου, δε χωράνε
Και όλα λάθος μοιάζουν από την αρχή

Τα πάντα γύρω μου κοιτάζω μ’ αηδία
Καθώς βουλιάζω σ’ εμμονές, πιάνω χαρτί
Και γράφω λες και προλογίζω την κηδεία
Αυτού που τρέμω μήπως και δε γεννηθεί

Παλιάτσος




Φοράς τη μάσκα σου και γίνεσαι παλιάτσος
Ένας θλιμμένος και πονόψυχος Θεός
Βγαίνει απ’ τις λέξεις σου ο πόνος σου ο φάλτσος
Και προσποιείσαι πως δε γίνεται αλλιώς

Ντύνεσαι πόνους δανεικούς για να μας πείσεις
Κι ένα καθρέφτη μπρος στα μάτια σου φοράς
Κι έτσι οποιονδήποτε στο δρόμο αντικρίσεις
Σα σε κοιτά, νομίζει πως τον συμπονάς

Εσύ ότι πεις και ότι κάνεις είναι πρέπων
Και όλα τ’ άλλα τ’ ακυρώνεις στη στιγμή
Απλά αψηφείς κάθε στοιχείο των παραμέτρων
Που αποδεικνύει, πόσο είσαι εγωιστής

Παντού κορδώνεσαι πως είσαι εσύ ο άντρας
Ο ατσαλάκωτος και γνήσιος μεθ’ υμών
Μα μοιάζεις τόσο με τα «Νέα της Αλεξάνδρας»
Ένας τυχάρπαστος παλιάτσος των λυγμών.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Γράψε λάθος



Γράψε λάθος, σ’ όσα είπες σ’ αγαπώ
Ήταν πάθος, και μια έκρηξη του εγώ
Γράψε λάθος, που στα πόδια σου πατάς
Όρκους - χάδια, που γεννήθηκαν για ‘μας

Ήμουν λάθος και μια πρόχειρη πληγή
Καταβάθος, δε σου ήμουν αρκετή
Ήμουν λάθος, στα δικά σου τα σωστά
Καταβάθος, ήσουν λίγος για πολλά

Γράψε λάθος, στο τηλέφωνο αυτό
Που σε πήρα, άλλη μια να πικραθώ
Γράψε λάθος, που για ‘μενα είσαι ‘συ
Ότι είχα, αγαπήσει πιο πολύ

Γράψε λάθος και ξεκίνα απ' την αρχή
Πάντα οι άλλοι φταίνε και ποτέ εσυ!

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Εγώ γοργόνα σου




Αυτός ο έρωτας σα θάλασσα φουσκώνει
Που πνίγει μέσα της και λάθη και σωστά
Ακροβολίζομαι στο άσπρο σου σεντόνι
Και προσπορίζεις του κορμιού μου τα νερά

Σα ξεχειλίζει η αγάπη μου και τρέμω
Σου ψιθυρίζω πως σε θέλω πιο πολύ
Πάνω στο στέρνο σου, ζαλίζομαι και γέρνω
Ενώ το σώμα σπαρταράει ως την ψυχή

Πίνω τρυγώντας του κορμιού σου την ουσία
Εισβάλλεις μέσα μου σα θύελλα καυτή
Κι ενώ εμβολίζεις το κορμί μου με μανία
Ελευθερώνω μια εσώψυχη κραυγή

Εγώ γοργόνα σου κι εσύ καραβοκύρης
Για μια ζωή θα ταξιδεύουμε μαζί
Πίσω απ’ την πρύμνη σου κι απόψε θα με σύρεις
Να σε ποθώ κι ας μη μου μένει αντοχή

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Τέλος



Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας ξανά
Το ‘ξερα ήταν και η ύστατη φορά μας
Άλλο ένα θάνατο δε θ’ άντεχε η καρδιά
Κι ακόμα ένα από τ’ άτυχα όνειρά μας

Είχε στεγνώσει και η λάβα των ματιών
Κι άλλο αυλάκι δε μου χάραξε σαν πρώτα
Μέσα στα χέρια μου, που ήσουνα απών
Κράτησα μόνο σαν ενθύμιο μια νότα

Ένα μινόρε, σαν το πρώτο δειλινό
Εκεί στην άκρη του γκρεμού και του αντίο
Μετά τον πρώτο της ζωής μας χωρισμό
Κείνος ο πόνος τώρα μοιάζει με αστείο

Κι όμως σ’ αγάπησα τρελά και σ’ αγαπώ
Κι εσύ μ’ αγάπησες σα να ‘μουν η ζωή σου
Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας, μισώ
Αυτό το μέλλον μου, που δε θα ‘ναι μαζί σου

Παραπονάκι



Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό
Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα
Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω
Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί
Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου
Μα ούτε και που άφηνες κενή
Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς
Συνήθισα μονάχη να μιλάω
Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς
Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ
Και βλέπω πως εσένανε κοιτάζω
Ούτε που οι γνωστοί σου στο χωριό
Μου λένε πως απόλυτα σου μοιάζω

Δεν είναι που δε σ’ ένιωσα ποτέ
Αν ήσουνα περήφανος για ‘μένα
Μα ούτε που δε μου ‘δωσες καφέ
Να πιω πρώτη γουλιά μου, από ‘σένα

Δεν είναι που δε σ’ έπιασα αγκαζέ
Στο γάμο μου για να με παραδώσεις
Και ούτε που το επίθετο σου – ναι –
Τo κράτησα παρά τις επιπτώσεις

Να… είναι ένα παράπονο μικρό
Και άνευ σημασίας που στο κρύβω
Στον ύπνο μου δεν ήρθες να σε δω
Ποτέ! Ούτε μία φορά… για λίγο…


Στον πατέρα μου, που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Λαβωμένο αγγελούδι



Λαβωμένο μου αγγελούδι
Πως κατάφερες να ‘ρθεις;
Να πετάξεις απ’ τα ουράνια
Και στον κόσμο μου να μπεις;

Πάντα με φυλάς το ξέρω
Κι ας σε πλήγωσα βαθιά
Υποφέρεις κι υποφέρω
Δυο εμείς, με μια καρδιά

Χρέωσε μου τα σημάδια
Και τις μύριες ενοχές
Τα ξενυχτισμένα βράδια
Κι όσες χάσαμε εποχές

Πόσα δίπλα μου υπομένεις;
Πόσες σ’ άνοιξα πληγές;
Όσα χρόνια, τόσες πίκρες
Τόσες και οι χαρακιές

Λαβωμένο μου αγγελούδι
Σε τραυμάτισαν βαριά
Λάθη και υπερβολές μου
Και παθήματα πολλά

Μα όπως κλείνει η ψυχή μου
Κι άλλο μαύρο δε χωρά
Στο υπόσχομαι άγγελε μου
Δε θα λαβωθείς ξανά!

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Αναρωτιέμαι



Αναρωτιέμαι αν μπορείς να συγχωρέσεις
Κι όλα τα σφάλματα μ’ ένα σχοινί να δέσεις
Να πάρεις φόρα και στη θάλασσα να ρίξεις
Όσα μας χώρισαν στο σ’ αγαπώ να πνίξεις

Απ’ την αρχή έλεγες πόσο μ’ αγαπούσες
Και για χατίρι μου όλα θα τα νικούσες
Κι όμως δε μου ‘δωσες μια δεύτερη ευκαιρία
Την πόρτα μου ‘κλεισες στα μούτρα με μανία

Αναρωτιέμαι αν το ξέρεις πως πονάει
Να αγαπάς, καθόλου όμως να μη μετράει
Του χαρακτήρα σου γνωρίσματα να φταίνε
Που κύκνειο άσμα λεν τα χείλη σου και καίνε

Πολλές στιγμές νιώθω πως δε με αγαπούσες
Μονάχα ευχόσουνα και το επιζητούσες
Μια αγάπη να ‘βρισκες στο δρόμο σου μοιραία
Για να τη ζήσεις και να κλείσεις την αυλαία

Αναρωτιέμαι αν με νοιάστηκες λιγάκι
Μα εσύ σαν έκλαιγα, μου ‘ριχνες και φαρμάκι
Ψέματα ερμήνευες στα δάκρυα και τις λέξεις
Μα με μια πέτρα για καρδιά, τι να πιστέψεις;

Μόνος σου έγραψες σενάριο για το τέλος
Προφασιζόμενος πως σ’ έπαιξα με μένος
Όλα τα έβαλες μέσα σου σε μια τάξη
Με καταδίκασες και σ’ όλα είσαι εντάξει


Αναρωτιέμαι αν μπορείς να αγαπήσεις…
.
.
.
Μάλλον θα πρέπει την καρδιά σου να ρωτήσεις…

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Η αρχή του τέλους



Που να γυρνάς και τι να κάνεις πια, δεν ξέρω
Παντού σε ψάχνω, σε γυρεύω στη σιωπή
Το ‘κανες πράξη να με κάνεις να υποφέρω
Κι όσο κι αν κλάψω κι αν πονέσω, δε σου αρκεί

Που να ‘σαι εσύ που μου υποσχέθηκες, θυμάσαι;
Πως πάντα δίπλα μου θα σ’ έχω μια ζωή
Πάνω στα όνειρα που σκότωσες κοιμάσαι
Και στα συντρίμμια από μια αγάπη αληθινή

Μου είχες πει, εσύ δε μοιάζεις με κανένα
Ούτε στα φέρσιμο ούτε και στην ψυχή
Όμως αναίρεσες τα λόγια σου ένα-ένα
Κι αν με αγάπησες, δεν το ‘δειξες πολύ!

Η αγάπη μέσα μας ανοίγει μονοπάτια
Μα πρέπει να ‘χεις την καρδιά σου ανοιχτή
Ερμητικά κλειστά να ‘χεις τα δυο σου μάτια
Σ’ όσα σου δείχνουνε το τέλος για αρχή.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Οι στίχοι μου




Οι στίχοι μου είναι κράματα ζωής
Βιώματα, αισθήματα και εικόνες
Διαιρούμενα ποτάμια μάνας γης
Που γέννησαν οι μύριες σταγόνες

Μπλεχτήκαν στων ονείρων τα κλαδιά
Περπάτησαν στου ανέμου τα γεφύρια
Σπουδάσαν από ανθρώπους την ψευτιά
Ντυθήκαν από λήμματα τσαντίρια

Περπάτησαν σε όρια στεγανά
Ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου
Αντλήσανε εμπειρίες σαν παιδιά
Μου φόρεσαν γυαλιά να βρω το φως μου

Οι στίχοι μου είναι ψήγματα φλοιού
Απ’ όσα έχω σμιλεύσει στην ψυχή μου
Γεμίσανε την σκέψη και τον νου
Κι εξέπνευσαν επάνω στο χαρτί μου.

Μουσικη ενορχηστρωση - ερμηνεία : Θωμάς Οικονόμου

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

Μια καλημέρα



Μια καλημέρα μόνο έμεινε να πούμε
Δύο κουβέντες τυπικές μα και ψυχρές
Πόσο δε σου ‘λειψα τα λόγια σου αντηχούνε
Κι όμως στ’ αλήθεια πως με νοιάζεσαι μου λες

Μια καλημέρα μόνο μένει για να πούμε
Από υποχρέωση θαρρώ πως μου μιλάς
Οι λέξεις μέσα μου αρνούνται πια να βγούνε
Αφού το ξέρουνε καλά. Δε μ’ αγαπάς!

Μια καλημέρα ίσως κι αύριο να πούμε
Αν διαπιστώσεις πως δε θα ‘ναι επισφαλής
Αγάπης λόγια στο κενό μας θα χαθούνε
Κι όσα δε σου ‘πα, θάβω μέσα μου ευθύς.

Μια καλημέρα θα σου πω και θα μου πεις
Ίδια μ’ αντίο που μου φάνηκε εξ’ αρχής…

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Αποδείξεις



Πώς να σου δείξω την αγάπη
Όταν δε θέλεις να τη δεις;
Πώς να σε φτάσω ως την άκρη
Αφού δε με ακολουθείς;

Είναι η αγάπη ένα ρίσκο
Μπλόφα που παίζεται με δυο
Δύο σε χάνω, μια σε βρίσκω
Σ’ ένα ατέλειωτο κρυφτό

Μα, δες με πόσο σ’ αγαπώ!

Κράτα το χέρι μου να νιώσεις
Τις αποδείξεις που ζητάς
Στις υποψίες αν ενδώσεις
Σημαίνει πως δε μ’ αγαπάς

Βγάλε απ’ τα μάτια το μαντήλι
Που σου φορά ο εγωισμός
Κι εμπρός στης πίστης το καντήλι
Θα δεις πως φαίνομαι αλλιώς

Θα στο φωνάξει κι ο Θεός!

Αγάπη παρεξηγημένη
Μας ένωσε απ’ την αρχή
Πάντα με έβλεπες σαν ξένη
Που να σ’ εμπαίξει προσπαθεί

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Ήταν για τόσο




Σα να ‘ναι ψέματα το νιώθω στην ψυχή μου
Πώς να πιστέψω ότι πια δε μ’ αγαπάς;
Για ‘μένα ήσουν το καλύτερο χαρτί μου
Κι εσύ λες «πάσο» κι έτσι απλά με προσπερνάς

Ήσουν ανάσταση και φως
Άντρας, πατέρας κι αδερφός
Όλα για ‘μενα
Λουλούδι αλεξανδρινό
Καθρέφτης μου, να με κοιτώ
Μέσα από ‘σένα

Πως είναι ψέματα το θέλω να με πείσω
Κι αύριο πάλι θα ‘μαστε όπως παλιά
Μα ξέρω σα συναντηθούμε θ’ αντικρύσω
Ένα άδειο βλέμμα που ψυχρά θα με κοιτά

Ήσουν για ‘μενα προσευχή
Η μόνη που ‘χε εισακουστεί
Για να τη νιώσω
Μα τ’ όνειρα λίγο κρατούν
Φεύγοντας, δε σε χαιρετούν
Ήταν για τόσο…

Το παραμύθι




Κι έτσι τελειώνει η ιστορία μας απόψε
Σαν παραμύθι που το φτάσαμε στο τέλος
Εσύ ένα τίτλο από την καρδιά σου δώσε
Κι εγώ με δάκρυα θα γράψω νέο σκέλος

Αχ παραμύθι μου, ας ήταν να γυρίσεις
Κάθε κεφάλαιο να ζήσω απ’ την αρχή
Κι αν το μπορείς απ’ το μηδέν να μ’ αγαπήσεις
Τότε, επίλογο θα γράψουμε μαζί

Κι έτσι όπως κλείνει η τελευταία μας σελίδα
Θα τη σφραγίσω μ’ ένα δάκρυ παγωμένο
Και που δε βρήκαμε ποτέ μας κεφαλίδα
Ήτανε μάλλον της ζωής μας πεπρωμένο

Αχ ιστορία μου, γλυκιά – δυστυχισμένη
Πόσο θα το ‘θελα στον ύπνο σου να ‘ρθω
Να κλέψω κάθε τι κακό που επιμένει
Αυτό το τέλος μας να κανει οριστικό

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Μην αργείς



Αγάπησε με μια φορά χωρίς τα πρέπει
Αγάπησε με δίχως όρια και φραγμούς
Φτιάξε μια αγάπη που όλα να τα επιτρέπει
Σαν τελωνείο που δεν έχει πια δασμούς

Έχω πληρώσει της αφέλειας μου τα λάθη
Έχω πονέσει από ‘σένα πιο πολύ
Κι όλο προσμένω την αγάπη σου για να ‘ρθει
Αυτήν που ξέρω πως μου αξίζει και μου αρκεί

Να εμπιστευθείς θέλω για μια φορά εμένα
Να εμπιστευθείς όσα τα μάτια μου θα πουν
Δεν είχα ‘γω με σένα μυστικά κρυμμένα
Αφού η καρδιά προστάζει κατά το δοκούν

Σου ‘χω φυλάξει μια αγάπη ονειρεμένη
Και θα προσμένω τη στιγμή που θα φανείς
Μα μην αργείς γιατί η συνήθεια επιμένει
Στη μοναξιά με προξενεύει αν δε ‘ρθεις.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Έτυχε μάτια μου



Μέσα στα μάτια σου ξανά δε θα βουτήξω
Μέσα στο πάθος σου ξανά δε θα πλυθώ
Κι αυτό το θέλω μου, μου έμελλε να πνίξω
Πάνω που άνοιξα φτερά για ν' αφεθώ

Έτυχε μάτια μου αργά να σε γνωρίσω
Έτυχε αγόρι μου αργά για να με βρεις
Και τι δε θα 'δινα τον χρόνο να γυρίσω
Μόνο για 'μενα να υπάρχεις και να ζεις

Μέσα στα χέρια σου ξανά δε θα λιμνάσω
Μέσα στα λόγια σου ξανά δε θα δοθώ
Αυτή η παρτίδα παίχτηκε για να τη χάσω
Σ' αυτό το σάλτο, μου 'λαχε να σκοτωθώ

Έτυχε μάτια μου να δώσουμε τα χέρια
Και σα δυο ξένοι να βρεθούμε στη ζωή
Έτυχε μάτια μου στα πιο τρελά νυχτέρια
Ν' ανταμωθούμε πριν να πέσουμε στη γη

Έτυχε μάτια μου να σ' έχω ερωτευθεί...

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Ειν’ άδικο



Ειν’ άδικο να μου χρεώνεις
Τις σκέψεις σου να εξιλεώνεις
Με όσα πλάθει το μυαλό
Τα λάθη σου να δικαιώνεις
Κι εμένα να καταρρακώνεις
Που θέλω απλά να σ’ αγαπώ

Έλα καρδιά μου, κάτσε πλάι
Κι ας τ’ όνειρό μας να μας πάει
Σε κρουαζιέρα μαγική
Οι ζήλειες φέρνουνε μαράζι
Κι ο εγωισμός μόνο διχάζει
Άστα να πάνε στην ευχή

Είν’ άδικο να προσποιείσαι
Και πάντα να δικαιολογείσαι
Πως η συνήθεια σε τραβά
Τα μάτια σου στο ψέμα κλείσε
Τα μάγια της φοβίας σβήσε
Και θα με δεις πραγματικά

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Τώρα πια



Τώρα που ξέρω πια πως είναι αν σε χάσω
Ξέρω καλύτερα από πριν να σ’ αγαπώ
Τώρα που ένιωσα το τίποτα, πάω πάσο
Κι ανασυντάσσω τη ζωή μας στο λεπτό

Σε μια στιγμή, σ’ έχασα μέσα απ’ τη ζωή μου
Κι ας μην το πίστευα πως θα ‘ταν δυνατό
Τώρα κατάλαβα πως γίνεται ψυχή μου
Από τον πόνο μου ν’ αγγίξω τον Θεό

Τώρα που έζησα το τέλος μας μοιραία
Κάθε μας μέρα τη βαφτίζω νέα αρχή
Συγχώρεσέ το μου που ήμουνα ακραία
Όταν σου δήλωνα το τώρα πως μου αρκεί!

και μια ζωη κοντα σου δεν ειναι αρκετη

Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

Όσα δεν έγιναν




Πώς να πιστέψω όλ’ αυτά που μου δηλώνεις;
Όταν τα λόγια σου με πράξεις, τα πιστώνεις;
Στο μιλητό, πάντοτε ήσουν κορυφαίος
Όμως ο λόγος σου σα πράξη, αμελητέος

Ρίχνεις ευθύνες στο κακό το ριζικό σου
Στις συγκυρίες και στ’ αδύναμο εγώ σου
Ρίχνεις τα δίχτυα σου να δεις αν θα τσιμπήσω
Και με γυρνάς όλο στο χθες, γρίφους να λύσω

Πώς να στο πω, να καταλάβεις βρε ψυχή μου
Πως είσαι πάντα ένα κομμάτι απ’ την ζωή μου
Όσο σ’ αγάπησα, ξανά δε θ’ αγαπήσω
Μα η καρδιά βλέπει μπροστά και όχι πίσω

Μη με μπερδεύεις με όσα θα ‘θελες να γίνουν
Όσα δεν έγιναν, στο παρελθόν ας μείνουν
Τα χρόνια τρέχουνε κι εγώ θέλω να ζήσω
Έχω καρδιά κι έχω ψυχή να συνεχίσω

Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Για την Αμαλία...

Για την Αμαλία

Κοιτώντας πίσω όσα ήρθανε και φύγαν
Χαμογελάω κι ας πονάω σα παιδί
Η καλή μέρα, φαίνεται απ’ το πρωί
Κι από τα πρώτα μου, όλα στραβά μου πήγαν

Στιγμές που χάραξαν την παιδική ψυχή μου
Και καταστάσεις που φορτώθηκα βαριές
Οι δυνατοί πάντα στερούνται τις χαρές
Κι έτσι τους πόνους μου, τους βάφτιζα γιορτή μου

Περνούν τα χρόνια κι όλο ελπίζεις πως θα ‘ρθούνε
Μέρες δικαίωσης και ήρεμης ζωής
Με μια ελπίδα πάντα μέσα σου, επιζείς
Και προσευχές που μόνο οι τοίχοι εισακούνε

.
.
.
Κοιτώ μπροστά μου όσα έπονται να γίνουν
Σ’ ένα άσπρο σύννεφο βουλιάζω και γελώ
Ναι! Κάτι άφησα πίσω μου πριν χαθώ
Άφησα ανθρώπους που στα λόγια δε θα μείνουν

30/5/07



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας..."

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.


* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ : Αμαλία

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Δική μου η απόφαση



Πάλι το θέλεις να με δεις ένα κουρέλι
Πάλι με παίζεις με αισθήματα φτηνά
Εσύ, δειλά μου τραγουδάς το τσιφτετέλι
Μα εγώ ζεϊμπέκικο χορεύω μοναχά

Ξύνεις τα λάθη σου και τις πληγές ανοίγεις
Στέκεσαι άφωνος στον πόνο μου μπροστά
Και πάντα ίδιο το ρεφραίν που καταλήγεις
Λες πως μ’ αγάπησες και ζεις σα μια σκιά

Άκου αγάπη μου μια αλήθεια για να ξέρεις
Αφού ειδικεύεσαι στο είδος « θηλυκά»
Πως μια γυναίκα ξέρει, αν εσύ διαφέρεις
Και ξέρει πότε της μιλάς ειλικρινά

Ποτέ δεν πίστεψα πως ήμουνα η μία
Ούτε στα λόγια τα μεγάλα και παχιά
Εγώ το διάλεξα να σου ‘χω αδυναμία
Δική μου η απόφαση. Δική μου κι η καρδιά!

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Πόσο σε χαίρομαι



Τι να ευχηθώ που δε σου το ‘χουνε χαρίσει;
Αγάπη, έρωτες, φιλίες έχεις πολλές
Πάντοτε κέρδιζες αυτό που ‘χεις ποθήσει
Χωρίς κολλήματα και δύσκολες στιγμές

Η τύχη πάντοτε σου στάθηκε σα φίλη
Πιστή και μόνιμα στο πλάι σου εκεί
Αιθέριο άρωμα στου δρόμου το καντήλι
Έσταζε κλείνοντας κάθε μικρή πληγή

Πόσο σε χαίρομαι για όσα δεν έχεις νιώσει
Και που η ζωή σου κήπος είναι ανθιστός
Καμία πίκρα η ζωή να μη σου δώσει
Και ως το τέλος πάντα να ‘σαι γελαστός

Θα σ’ ευχηθώ λοιπόν, το δάκρυ μου μη νιώσεις
Και όσα πέρασα, ποτέ μην αισθανθείς
Εσύ στον κόσμο ήρθες όνειρα να βιώσεις
Κι εγώ να γίνω σκαλοπάτι να διαβείς…

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Ψυχή διαμάντι



Διαμάντι ακατέργαστο φαντάζει η ψυχή μας
Χωρίς μορφή, λάμψη, ζωή είναι στην κατοχή μας
Το πιο σκληρό ορυκτό της γης που βγαίνει απ’ τα σπλάχνα
Αδάμαντη, αδιαφανή πέτρα που γνέφει λάγνα

Πρωτογενή κοιτάσματα κρύβουνε τη μορφή της
Αυτοφυών κι αρχέγονων παλμών της ύπαρξης της
Η αρχική κρυστάλλωση, δύσκολα διασπάται
Με την τριβή και τη φωτιά αρχίζει να γεννάται

Από ένα μάγμα άνθρακα γεννάται το διαμάντι
Ίδια ψυχή που ψήνεται σε πόνο και γινάτι
Μου φαίνεται περίεργο όμως πως αντιφάσκει
Ενώ είναι το πιο σκληρό, διαλύεται σα στάχυ

Κι έχει και μια ιδιότητα πολύ που με τρομάζει
Αν ξεπεράσει τα όρια σαν ψήνεται κι αλλάζει
Καίγεται ολοκληρωτικά και στάχτες δεν αφήνει
Από την πίεση την πολύ, ίχνη του πίσω σβήνει

Ο κάθε λίθος για να βγει, να δώσει όλη την λάμψη
Θα πρέπει να κατεργαστεί, χίλιες μορφές ν’ αλλάξει
Έτσι ‘ναι και κάθε ψυχή και κάποτε θα δείξει
Αν ήταν σκέτος άνθρακας ή λίθος μας προκύψει

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Οδοστρωτήρας



Οδοστρωτήρας η ζωή, μου είχες πει
Κι εμείς απλώνουμε σα δρόμος που μακραίνει
Κάποιες φορές με άμμο στρώνεται ψιλή
Και άλλες πάλι με χαλίκι που ματώνει

Αλλού οι κόκκοι του απλώνονται ζεστοί
Κι αλλού χαλίκι μόνο κρύο και βρεγμένο
Ότι κι αν σου ‘λαχε στο δρόμο να στρωθεί
Είναι δική σου επιλογή και πεπρωμένο

Κοιτώ μπροστά, μύρια χρώματα κοσμούν
Τον κάθε δρόμο που ‘ναι σα ταπετσαρία
Οι εναλλαγές μαύρου και γκρι κυριαρχούν
Κι ας προσπαθεί να επιβληθεί η ευτυχία

Μα πιο πολύ θέλω να ξες πως με λυπούν
Δρόμοι που κόπηκαν πριν καν να ξεκινήσουν
Όλοι οι υπόλοιποι έτσι ή αλλιώς, κυλούν
Γι’ αυτούς πονώ που άλλο δε θα προχωρήσουν

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Το σκηνικό



Λιωμένα βλέμματα και λέξεις σταυρωμένες
Δυο μάνες στέκονται, αμίλητες σα ξένες
Η μια στο μνήμα επάνω την καρδιά αφήνει
Η άλλη απλά την συμπονεί και κλαίει για κείνη

Είναι δυο φίλες από χρόνια αγαπημένες
Βιώσαν και οι δυο στιγμές μαυροντυμένες
Η μια στον άντρα της τρισάγια χρόνια κάνει
Η άλλη στου γιου της τα σαράντα τώρα φτάνει

Κοίτα τριγύρω, άσπρα μάρμαρα χιλιάδες
Κλαίνε για φίλους, συγγενείς, ίδια μανάδες
Αυτό είναι όλο που θα μείνει απ’ τον καθένα
Χίλια «γιατί» μας, περασμένα σε καδένα

Δυο μέτρα γη που και γι’ αυτά κάποιος πληρώνει
Κι ύστερα απλά σ’ ένα κουτί μας παραχώνει
Αλήθεια, ο θάνατος με τη ζωή πως μοιάζει
Παντού πληρώνουμε… το σκηνικό αλλάζει


Στη μνήμη του Μιχαλακη μας...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2007

Πάλι εδώ




Μες στο ψέμα η αγάπη, τελειωμένη απ’ την αρχή
Κι εγώ εύχομαι ακόμα, μπας και βγει αληθινή
Μες στο δάκρυ ευτυχία, κρύβει η κάθε μας στιγμή
Καρτερώ πάντοτε εκείνο, που ποτέ του δε θα ‘ρθει

Πίνω λόγια και μεθάω, στη θολούρα μου ξεσπώ
Λέω θα φύγω και πατάω, τους φραγμούς μου που μισώ
Κι όλο κάνω να ξεφύγω, μα το τίμημα βαρύ
Βλέπεις, έτυχε καρδιά μου, να σε αγαπάω πολύ

Λύνω όρκους κι υποσχέσεις, μα οι τύψεις μου γελούν
Ξέρουν πιο καλά από ‘μένα και ποτέ τους δε ξεχνούν
Σβήνω σύνορα απ’ τον χάρτη που φυλάκισαν στιγμές
Δεν το θέλω να υπάρχω και να ζω πάντα στο χθες

Ένα βήμα προχωράω, δύο πίσω με γυρνούν
Πως συνήθισα στα λίγα που ποτέ τους δεν αρκούν;
Ένα πλήγμα κάθε μέρα στο φθηνό μου εγωισμό
Το σχεδίαζα να φύγω κι όμως, είμαι πάλι εδώ!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Για ‘σένα αγρίμι



Αλήθεια, πες μου, ήσουν πάντοτε όπως τώρα;
Ηθοποιός, που αλλάζει μάσκα ανά μια ώρα;
Αγρίμι, μέσα σε παγίδα εγκλωβισμένο
Που παίζει θέατρο πως είναι πληγωμένο;

Στ’ αλήθεια, έχεις αγαπήσει ποτέ κάτι
Κάτι πιο πάνω από ‘σένα, όχι αυταπάτη;
Με τρόπο τέτοιο που η καρδιά σου να πονάει
Σαν από δίπλα σου, για λίγο ξεγλιστράει;

Μα, σε λυπάμαι τώρα πια σα σε θυμάμαι
Σαν τον ζητιάνο που στο δρόμο προσπερνάμε
Ναι, με συμπόνια και με οίκτο τον κοιτάζω
Μα, για τα λάθη του όλα φταίει και τον δικάζω

Μόνο ο οίκτος μου ‘χει μείνει για να νιώσω
Για ‘σένα αγρίμι, που προσπάθησα να σώσω
Μ’ αγάπη μόνο και με μάτια σφαλισμένα
Μα εσύ δεν έμαθες να νοιάζεσαι κανένα...

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Χρυσός



Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω
Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά
Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;
Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά

Ρ.
Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις
Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις
Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο
Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο

Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο
Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω
Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω
Πόσα σου έδωσα και πόσα πήρα πίσω


Είχες τον τρόπο να με πείθεις με μια λέξη
Και μες στα χέρια σου στεγνός ήμουν πηλός
Μ’ έπλασες όπως είχες μέσα σου επιλέξει
Μα από χώμα πώς να λάμψω σα χρυσός;

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Άγγελος



Χθες το βράδυ αργά
Είδα έναν άγγελο μ’ ολόλευκα φτερά
Και πήγαμε μαζί ταξίδι μακρινό
Στου ονείρου τον παράδεισο, εσένα για να βρω…

Μέσα απ’ του χρόνου τις στοές πετάξαμε μαζί
Γυρίσαμε πίσω στο χθες που είχε ξεχαστεί
Άνοιξε τις φτερούγες του και μ’ άφησε απαλά
Στάθηκε πλάι μου και είπε σιγανά :

Αυτή είσαι εσύ! Ένα κορίτσι όλο ζωντάνια και ψυχή
Αυτό είμαι ‘γω! Ένα αγόρι απ’ το χθες και σ’ αγαπώ
Σα μ’ άγγιζες, έπαιρνα μέσα μου του κόσμου τις πνοές
Κι ήταν για ‘μας, όλα τα αύριο που τώρα μου χρωστάς.


Σε κοίταξα, κι ήσουν εσύ ο άνθρωπος μου κι η ζωή
Με τύλιξες, σ’ ένα φως με λάμψη μαγική
Και ξύπνησα, μόνη και πάλι στο κρεβάτι το διπλό
Σου φώναξα, «Πάρε και ‘μενα να μου μάθεις να πετώ!»

Μα χάθηκες, όπως και τότε, στην απέραντη σιωπή
και άφησες αυτές τις λέξεις συντροφιά μου ως το πρωί:

Τρίτη 17 Απριλίου 2007

Ξένο μου αίμα




Ξένο μου αίμα...κι όμως είμαστε σαν ένα
Κι ας μη σου μοιάζω..... Με τίποτα δε σε αλλάζω
Δίπλα μου μένεις... Καρτερικά και υπομένεις
Και με αφήνεις... Λάθη να κάνω, δε με κρίνεις
Κι όταν πονάω... Έχω εσένα και βαστάω
Κι όλα τ’ αντέχω... Δοξάζω την ζωή που σ’ έχω
Και την πρωτιά… σου έχω φυλάξει στην καρδιά…

Ξένο μου αίμα… όλα τα ξέρεις πια για μένα
Κι είσαι λιμένας… στο πέταγμα μου ο αγέρας
Δύναμη παίρνω… όταν στην αγκαλιά σου γέρνω
Είσαι ναός μου… κρυψώνα και φίλος δικός μου
Ξένο μου αίμα… είμαι η κόρη σου για ‘σένα
Πατέρας μου είσαι…. πάνω απ’ όλους και ηγείσαι
Κι ας λένε οι άλλοι… πως η αγάπη απλά δε φτάνει


Εγώ το ξέρω… και σ’ όσους λένε, τ’ αναφέρω
Πως είχα τύχη… ένα λαχείο να μου τύχει
Να ‘χω μπαμπά μου… -ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου-
Ένα αστέρι…που τη μαμά μου βρήκε ταίρι!

Στον πατέρα μου.... ( το "πατριός" ποτέ μου δεν το δέχτηκα! )

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Σκουπιδολόγια




Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια
Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια
Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες
Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες

Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα
Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα
Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα
Αδημονώντας λόγια θάβουμε στο χώμα

Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα
Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα
Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε
Σκουπιδολόγια που ανείπωτα πατάμε

Κάποτε θέλαμε κι οι δυο να μας λυτρώσουν
Τώρα απλά, μην ειπωθούν και μας πλακώσουν
Τόσες στιγμές μας κρεμασμένες στο ταβάνι
Αυτοκτονήσαν κι ένας λόγος δε μας φτάνει.

Αφιερωμένο στον αδερφο μου.... και στα λογια του.... ανειπωτα και ειπωμενα!

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

Τελευταία λέξη





Πόσο με πόνεσε η τελευταία φορά
Που στο τηλέφωνο έκλαιγες σιωπηρά
Έτρεμες κι έλεγες μακριά μου πως πονάς
Κι η μόνη αλήθεια σου είναι, πως μ’ αγαπάς

Μα εγώ σκληρή, σα να ‘χα πέτρινη καρδιά
Ψυχρά μιλούσα με λόγια ψεύτικα, βαριά
Έλεγα τάχα δε με νοιάζει πως περνάς
Θα το αντέξεις - να το δεις - δε μ’ αγαπάς

Με τόσα ψέματα σου έκρυψα την αγάπη
Τα τόσα ψέματα μου έκανα αυταπάτη
Δεν βρήκα δύναμη, στην τελευταία μας λέξη
Να πω το πόσο σ’ αγαπώ κι ας είχες φταίξει

Αν ξαναγύριζα τον χρόνο στα παλιά
Δε θα σου μίλαγα ποτέ τόσο σκληρά
Και την συγγνώμη σου θα έκανα δεκτή
Για τελευταία λέξη, θα ‘στελνα μια ευχή!

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Ένας μικρός ήλιος



Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω
Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω
Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ
Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω

Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή
Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει
Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη
Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει

Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ
Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες
Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ
Και δεν ξανάσμιξα με μέρες και με μήνες

Έχω παράπονα ήλιε μου, μα απορώ
Γιατί απ’ την λάμψη σου, σε μένα να χαρίσεις;
Μάλλον θα πίστεψες πως μου ‘κανες καλό
Γι’ αυτό δε ρώτησες πριν με υιοθετήσεις.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

Σκοτωμένη σουφραζέτα




Πάλι σηκώθηκες στις έξι το πρωί
Σιγά-σιγά, να μην ξυπνήσουν οι λοιποί
Να μαγειρέψεις της ημέρας φαγητό
Το πρωινό για τα παιδιά να ‘ναι ζεστό

Θα τους ξυπνήσεις όλους μ’ ένα σου φιλί
Θα ετοιμάσεις και τα ρούχα στην στιγμή
Ενώ θα ντύνεσαι, θα βάφεσαι, θα τρως
Στο κολατσιό του άντρα σου, θα βάλεις σως

Πάλι θ’ αργήσεις στη δουλειά, πέντε λεπτά
Θα σε κοιτάνε οι υπόλοιποι στραβά
Κι αν φεύγεις πάντα από όλους πιο αργά
Αυτοί σου δείχνουν πως δεν κάνεις και πολλά

Σα θα σχολάσεις μες στο άγχος το γνωστό
Θα οδηγείς, σα να ‘σαι περιπολικό
Για να προλάβεις να μαζέψεις τα παιδιά
Από το μπάσκετ, το σχολείο, τη γιαγιά

Θα μπεις στο μπάνιο αφού όλοι κοιμηθούν
Έχουνε φάει, έχουν διαβάσει και πλυθούν
Μες στον καθρέφτη σου για λίγο θα χαθείς
Άμορφη μάζα η μορφή σου είναι θαρρείς

Κι όμως βαθειά σου, σε παλεύει κάποια άλλη
Σου λέει πως πρέπει να αγωνιστείς και πάλι
Τόσοι αγώνες, τόσος πόνος και οργή
Γίναν για όλες μας… για να 'χουμε επιλογή

Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

Τυφλόμυγα



Σαν τρέχει η αγάπη απ’ τα δάχτυλα στο χώμα
Κι είμαι για ‘σένα μια Θεά που βρήκε σώμα
Θα ‘ναι - φαντάσου - ανυπόφορη η ιδέα
Πως ήρθε η ώρα του φευγιού μου πια μοιραία

Εμένα ο Χάρος με παντρεύτηκε πριν μήνες
Γαμήλιο δώρο του, του χρόνου μου οι μνήμες
Κι ήρθες εσύ, την τελετή ν’ αμφισβητήσεις
Μα λήγει ο χρόνος μου, όσο κι αν μ’ αγαπήσεις

Έχω υπογράψει τα χαρτιά μ’ άσπρο μελάνι
Κι ήπια το αίμα μου φορώντας το στεφάνι
Χόρεψα ξέφρενα τον γύρο του θανάτου
Πόδι δεν πάτησα, με πάγωσε η θωριά του

Γι’ αυτό θα παίξουμε τυφλόμυγα οι δυο μας
Κλείσε τα μάτια σου και γίνομαι κυκλώνας
Κι έτσι όπως τρέμεις και με ψάχνεις μ’ αγωνία
Απομακρύνομαι γελώντας με πικρία

Δε θέλω η αγάπη μας ποτέ πια να τελειώσει
Και την εικόνα μου τίποτα ν’ αμαυρώσει
Μες στην ψυχή σου την μορφή μου θέλω να ‘χεις
Σαν την Θεά που αγαπάς και όλο την ψάχνεις

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

Υμνος στη φυση




Δεχτηκα προσκληση απο την Ηλιαχτιδα πριν μερες και σημερα απο την Αερινη, με 5 λέξεις απο την καθε μια που επρεπε να τις εμπεριεχω σε ενα γραπτο μου.
Λοιπον εκανα ενα γραπτο συμπεριλαμβανοντας και τις 10 λεξεις μαζι...... Συγγνωμη αν χαλασα το παιχνιδι αλλα ετσι μου βγηκε......
Οι λεξεις της Αερινης ειναι:
ανθρωπος, αγάπη, δικαιοσύνη, φως, ύμνος
Οι λέξεις της Ηλιαχτιδας είναι: πήλινο, αδίστακτο όνειρο, ερωμένη, ταξίμι, σφραγισμένο μυστικό


Καθώς ο ύμνος σου θα σπάει τη σιωπή
Και θα ονειρεύεσαι μία καινούρια γη
Αδίστακτο όνειρο τρυπάει την ενοχή
Του σφραγισμένου μυστικού σου, που ’χες πει

Πήλινος δαίμονας το βλέμμα σου και σπάει
Αργό ταξίμι, σαν ερωμένης που ξεψυχαει
Όπου ο άνθρωπος γι’ αγάπη ψηλαφίζει
Φως που διαχέεται κι ελπίδα σου χαρίζει

Λόγο στο λόγο, η ηθική σου προκαλεί
Ντύνεται πόρφυρα και δένει το σχοινί
Δικαιοσύνη η φύση όταν απαιτεί
Κλείσε τα μάτια σου και κάνε προσευχή

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

Λιμνοθάλασσα



Ταξίδι μες σε πέλαγο ονείρων θε να κάνω
το πρόσωπο σου, η ρότα μου στην πλώρη μου επάνω
το ξέρω πως πάντα εκεί στα όνειρα θα υπάρχεις
και στο κατάρτι μια καρδιά για φυλαχτό σου θα ‘χεις

Όταν θα θέλω το φιλί στον άνεμο θα γέρνω
να ανασαίνω τη φυγή τον δρόμο σου σαν παίρνω
κι όταν στο χάδι το στέρνο με το μυαλό θα τρέχω
θα ξεδιψάω τον καημό που δίπλα μου δεν σ' έχω

Για σένα Λιμνοθάλασσα ταξίδι ξεκινάω
η μοίρα μας το θέλησε κι απλά σε χαιρετάω
κι αν μου ‘γραψες στην κουπαστή "εμείς θα 'μαστε ένα"
εγώ είμαι μόνος μου εδώ, δεν βλέπω άλλον κανένα.

Τα μάτια σου θα αναζητώ μες στου βυθού τ’ αστέρια
κοράλλια χρυσοποίκιλτα θα λάμπουνε αιθέρια
το άγγιγμα σου έρχεται σαν κύμα ξεγλιστράει
έτσι ήσουνα πάντα κι εσύ, γι' αυτό η φυγή μου πάει

Με την συμβολη του Γιωργου Ντερου

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2007

Σκυταλοδρομια



Πηρα τα 5 μου (την προσκληση δηλαδη) απο τον Παλιοχαρακτηρα και συνεχιζω με την σκυταλη......

1)Μου αρεσει πολυ να διαβαζω λογοτεχνια και λιγακι ποιηση αλλα δεν εχω χρονο και γενικοτερα νευριαζω πολυ μ' εμενα που σπανια βρισκω χρονο για να κανω πραγματα που πραγματικα μ'αρεσουν...

2)Ειμαι απο τα ατομα που μου αρεσει να πνιγομαι σε μια κουταλια νερο, μαλλον γιατι γνωριζω οτι κατω απο ακραιες συνθηκες αγχους, στρες και προβληματων λειτουργω πολυ καλυτερα και ουσιαστικα ( αν θυμαμαι καλα αυτο συγκαταλεγετε στην ευρυτερη εννοια του μαζοχισμου )

3)Απεχθανομαι την αδικία, το ψεμα και την προστυχια. Παθαινω κατι σαν φρενίτιδα αν αυτα συμβούν σε 'μενα προσωπικα ή στους ανθρωπους μου αλλα.... οταν τα κανω εγω παντα βρισκω τις καλυτερες δικαιολογιες για να με δικαιολογω

4)Δε φοβαμαι τον θανατο μου αλλα τον θανατο των ανθρωπων που αγαπω γιατι αυτος θα με πονεσει περισσοτερο

5)Στη ζωη μου ενα απο τα πολλα που εμαθα ειναι πως αν δεν πατησεις τα ορια και τους φραγμους που νοητα υπάρχουνε, δε θα εχεις ζησει ποτε τιποτα! Αρα... συμπερασμα... τα όρια και οι φραγμοι ειναι εκει οχι για να μας εμποδιζουν αλλα για να εχουμε την ευχαριστηση του να τα σπαμε....

Λοιπον... θα πάρουν τα 5 μου:

1. http://www.thalamos.blogspot.com/
2. http://brujita.pblogs.gr/
3. http://katerin-anna.pblogs.gr/
4. http://acroneiro.pblogs.gr/
5. http://erwtwndromoi.blogspot.com/

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Κλείσε τα χέρια μου



Κλείσε τα μάτια μου, δε θέλω πια να βλέπω
Αυτό το τέλος δεν το είχα φανταστεί
Εκεί που βάλαμε πλώρη για τα καινούρια
Γυρνά η μοίρα μου για να μ’ εκδικηθεί

Κλείσε τ’ αυτιά μου, δεν αντέχω να σ’ ακούω
Αυτά που λες σαν από ξένο μου ηχούν
Για ‘σένα ήμουν όλος ο κόσμος σου, θυμάσαι;
Πως τώρα λες, πως όλοι οι έρωτες περνούν;

Κλείσε το στόμα μου, δε θέλω να μιλήσω
Άσε μου λίγο εγωισμό, να μην μπορώ
Να πω, σ’ αγάπησα πιο πάνω απ’ την ζωή μου
Και σου χαρίστηκα άνευ όρων κι εν λευκώ

Κλείσε τα χέρια μου, ζητούν να σ’ αγκαλιάσουν
Και μόνο εσένα έχουν μάθει να κρατούν
Τώρα τ’ αφήνεις σαν κλωνάρια ξεραμένα
Σ’ ένα κορμό που χάραξες όσα πονούν

Κλείσε τα φώτα όπως θα φεύγεις
Τα μάτια μου να δουν μπορούν
Και στο σκοτάδι την μορφή σου
Να κλείνει την πόρτα σ’ όσα ‘ρθουν!

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Πνιγμένα όνειρα



Αυτό το βράδυ
Μείνε να πιούμε έν’ ακόμα ποτηράκι
Και μίλησε μου
Για της αγάπης σου το άδικο σαράκι

Πες μου για ‘κείνην
Που σου χαρίστηκε ξεχνώντας την ζωή της
Και μες στην δίνη
Του έρωτα, σου δόθηκε με την ψυχή της

Μείνε απόψε
Να μου μιλάς κι εγώ απ’ την ζήλεια μου να λιώνω
Μείνε απόψε
Που δεν αγάπησα, εγώ να μετανιώνω

Και σαν θα κλάψεις
Το κάθε δάκρυ σου κι αυτό θα το ζηλεύω
Και σαν στενάζεις
Την κάθε ανάσα σου, αθόρυβα θα κλέβω

Δεν είχα τύχη
Για να γνωρίσω ένα έρωτα μοιραίο
Ήτανε λάθος
Τότε να κρύβομαι απ’ ότι ήταν ωραίο

Και τώρα που ‘ρθαν
Νύχτες και μέρες βουτηγμένες σε ανία
Και πια μονάχος
Έξω και μέσα μου ζω σαν σε εξορία


Ήρθα σε ‘σένα
Κι απόψε φίλε μου να πιούμε στην υγειά μας
Ακόμα ένα
Μπας και τα πνίξουμε για πάντα τ’ όνειρα μας

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Πότε εδώ...πότε εκεί



Στην αγκαλιά του δειλινού
Πότε εδώ… πότε αλλού
Σκορπάω την ζωή μου
Στα σύννεφα του ουρανού
Σαν κλάμα ενός μικρού παιδιού
Ακούγεται η φωνή μου

Πότε εδώ και πότε εκεί
Μόνος στην ίδια διαδρομή
Το είναι μου σκοτώνω
Θυμάμαι σου το είχα πει
Σα φύγεις, σβήσε με απ’ την γη
Στην Δύση μη ματώνω

Στην ξαστεριά, περνώ θηλιά
Δεν την μπορώ την συντροφιά
Κρεμιέμαι απ’ το φεγγάρι
Μα κι η ζωή με ξεγελά
Και δε μου δίνει μια σπρωξιά
Την πίκρα μου να πάρει

Γιατί;



Γιατί μάτια μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί στη δίνη μίας τρέλας επιμένεις;
Εγώ σου χάρισα ψυχή, μυαλό και σώμα
Κι εσύ αμφιβάλεις αν σου δόθηκα ακόμα

Γιατί καρδιά μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί τον πόνο του μυαλού σου υπομένεις;
Εγώ σε κέρναγα μονάχα τις αλήθειες
Κι εσύ με χρέωνες με άνομες συνήθειες

Γιατί ψυχή μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί εικάζεις, με δικάζεις και πεθαίνεις;
Εγώ από ‘σένα αντλώ τη δύναμη και ζω
Κι εσύ με κάνεις άνευ λόγω να πονώ

Γιατί αγόρι μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί την ζήλεια και την πίκρα μόνο σπέρνεις;
Εμείς δεν ήρθαμε στη γη για να βρεθούμε
Μα για να ζήσουμε ΣΤΙΓΜΕΣ και να ΕΝΩΘΟΥΜΕ.