Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Κλόουν... δίχως βλέψεις





Αυτοσαρκάζομαι και κάνω τη γελοία
Κάνω γκριμάτσες για να φαίνομαι αστεία
Αυτή η έλλειψη των όποιων ευθυνών
Πολύ μου πάει... έτσι φαίνομαι απών!

Παραλογίζομαι και λέω όλο αρλούμπες
Σα με βαρέσει κάνω και δυο κωλοτούμπες
Κουνώ γοφούς, χορεύω στη διαπασών
στέλνω φιλιά σε e-mail φίλων και εχθρών

Διαλογίζομαι μιμούμενη τον Βούδα
Δε μαρτυρώ όσα μου λες σαν τον Ιούδα
Χοροπηδώ ουρλιάζοντας σαν τον Tαρζάν
Δε θέλω άλλες συμβουλές σας πια! Αμάν!!!

Διακτινίζομαι απ' το μπάνιο στη κουζίνα
Δεν πλένω πιάτα όμως τρώω μια ντουζίνα
Είμαι ο Bob, είμαι ο Simpson και ο Charlotte
Δε θέλω κλάματα... να ζήσω προσπαθώ!

Τώρα που έκανα όσα είχα στο μυαλό μου
Έφτασε η ώρα να ξυπνήσω απ' τ' όνειρό μου
Σκληρή η ζωή και θέλει κότσια για να αντέξεις
Θέλει να έχεις όλες τις προϋποθέσεις


κι έτσι
.
.
.
.
.


Κάθε πρωί ντύνομαι κλόουν... δίχως βλέψεις!

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Εμείς ζούμε την αλήθεια




Πόσο θα ήθελα να ξέρω που είσαι τώρα, πως περνάς;
Μια μέρα θα τα καταφέρω και άλλο δε θα με πονάς
Σαν ανταμώνουν οι σκιές μας μέσα στου χρόνου τις στοές
Ξαναματώνουν οι πληγές μας, σα με αγγίζεις όπως χθες

Δε ζήτησα να μ’ αγαπήσεις όσο σ’ αγάπησα εγώ
Απ’ την ζωή μου πριν να δύσεις, έκλεψα φως για να ντυθώ
Έλεγα, άλλο είναι ο κόσμος και άλλο είμαστε εμείς
Στο ψέμα μου το πιο μεγάλο, έγινες πρωταγωνιστής

Που να ‘σαι τώρα; που χαρίζεις; το πιο γλυκό σου «σ’ αγαπώ»
Άραγε δίνεσαι κι ελπίζεις, όπως σου έμαθα εγώ;
Στην αγκαλιά μου αφηνόσουν κι ήθελες να αποκοιμηθείς
Ποιος να μου το ΄λεγε όμως τότε πως θα μου έφευγες νωρίς;

Δε ζήτησα ούτε ένα λόγο, μία αιτία ή αφορμή
Στα μάτια διάβασα έναν φόβο, έναν καημό και μια φυγή
Δεν είπα πόσο θα μου λείψεις ούτε το πόσο σ’ αγαπώ
Λίγο την πόρτα πριν να κλείσεις, είπα πως θα ‘μαι πάντα εδώ

Σ’ όλα λοιπόν τα παραμύθια, εκείνος κάποτε γυρνά
Μα εμείς ζούμε την αλήθεια κι εδώ η αγάπη δε νικά
Αν με ακούσεις κάποια μέρα και το τραγούδι μου αυτό
Μη μου δακρύσεις άγγελε μου, έτσι συνήθισα να ζω

Με μια ανάμνηση παρέα… εγώ θα είμαι πάντα εδώ!!!

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Ταξίδια χωρίς προορισμό




Τα σύννεφα καράβια στο Αιγαίο

Πηγαίνουνε κι αυτά στο πουθενά

Να φύγεις κι εσύ ήτανε μοιραίο

Κι αρχίζω από την αρχή ξανά


Ακόμα ένα ταξίδι σε θυμίζει

Κι ας ήτανε χωρίς προορισμό

Να σε θυμάμαι ξέρω δεν αξίζει

Μα να ξεχάσω κιόλας δεν μπορώ


Μαζεύω τα κομμάτια στη βαλίτσα

Που σέρνω σε αεροδρόμια, σταθμούς

Αφήνω κι όπου πάω μια σταλίτσα

Μια στάλα, από τους τόσους στεναγμούς


Τίποτα λεν δε γίνεται τυχαία

Κι εσύ υπήρχε λόγος για να ‘ρθεις

Έτσι όπως ήρθες άξαφνα, μοιραία

Έμελλε και για πάντα να χαθείς.






Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Μια εκδοχή



Κι αν δε σου ζήτησα ποτέ μιαν εκδοχή

Ούτε έναν λόγο, μια αφορμή ή μια αιτία

Είναι που μέσα μου πενθούσε ένα παιδί

Για έναν πόνο δυνατό σαν αμαρτία


Κι αν δεν ανέτρεξα στις λάθος σου στιγμές

Κι όσα με πλήγωναν λόγια σου χολωμένα

Ήταν που κράταγα μέσα μου δυο ενοχές

Για όσα δεν είπα κι όσα φύλαξα κρυμμένα


Κι αν δε σου το ‘πα ότι έχω φύγει πια

Κι έκοψα κάθε αρτηρία που μας ενώνει

Είναι γιατί ζεις μες στον κόσμο σου καλά

Κι έτσι, συνήθισα κι εγώ πάντοτε μόνη


Κι αν δε σε ρώτησα ποτέ αν με πονάς

Ήταν που το ‘χες μέσα σου σα δεδομένο

Εσύ το βράδυ πάντα σπίτι να γυρνάς

Κι εγώ δυο βήματα απ’ την πόρτα να ξεμένω…

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Δύο ξένες



Με μια ατίθαση καρδιά για οδηγό
Που να μερέψει δεν το δέχτηκε ποτέ της
Θα βγω απόψε να μιλήσω στον Θεό
Θα ξετυλίξω τις αμέτρητες πληγές της

Πάντοτε έτρεχε σε τόπους νοερούς
Όντας ελεύθερη σύνορα δε γνωρίζει
Έχρισε σπίτι της αμέτρητους σταθμούς
Μα στο κορμί μου που πονάω, δε γυρίζει

Τρέχω ξοπίσω της, φωνάζω δυνατά
Μα να μ’ ακούσει τώρα πια δεν περιμένω
Άλλη μια πίκρα και ακόμα μια φορά
Άδειο κουφάρι μένω μόνο ν’ ανασαίνω

Είναι κατάρα και ευχή έτσι να ζω
Δύο ζωές που είναι άρρηκτα δεμένες
Η μια να τρέχει πάντα δίπλα στον γκρεμό
Κι η άλλη να ορκίζεται πως είναι δύο ξενες.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Η δική μας η αγάπη



Δε στο ‘χω πει ποτέ μα κάθε που κοιμάσαι
Γέρνω επάνω σου κι ακούω την καρδιά σου
Κάθε φορά μακριά φυσάω τα όνειρά σου
Δε θέλω εικόνες παρελθόντος να θυμάσαι

Αργοσταλάζει η πίκρα πάνω στην ιδέα
Πως κάποια μέρα ίσως να ‘μαστε πια χώρια
Και το κορμί τυλίγουν γκρίζα αποφόρια
Θέλω για εμάς μαζί να πέσει η αυλαία

Κι αν δεν υπήρξαμε ποτέ μοιραία σχέση
Ούτε ένας έρωτας τρελός και παθιασμένος
Είμαστε δρόμος μαγικά λιθοστρωμένος
Μ’ όσα αισθήματα ες αεί μας έχουν δέσει

Ήρθες κοντά μου πριν να πέσω στην παγίδα
Της εμμονής πως για κανέναν δεν αξίζει
Και η ζωή μου απ’ το μηδέν έχει αρχίσει
Ο ήρωας μου εσύ κι η αγάπη σου ασπίδα.




Γραμμένο πριν χρόνια για τον άντρα μου....

Μουσική- ενορχηστρωση- ερμηνεία : Ηλίας Πολίτης

Ακροβασίες



Ακροβατώ σε μια κλωστή τόσο λεπτή
Των αισθημάτων μου και των κραυγών για ‘σένα
Κι είναι που πάντα μ’ αποφεύγει η στιγμή
Που τα παράπονά μου θα ‘ναι πια λυμένα

Ισορροπώ σ’ ένα αόρατο σχοινί
Του «σ’ αγαπώ», «δε σ’ αγαπώ»! Πώς να σ’ αλλάξω;
Κι είναι κι η υπόσχεση που έδωσα παιδί
Σα μεγαλώσω σαν κι εσένα θα με φτιάξω

Σχοινοβατώ σε μία ψεύτικη ριπή
Από την σφαίρα που με λάβωσε με πίκρα
Μα ζω ταγμένη να γυρίζω πάντα εκεί
Σ’ όσα η ζωή, μου τα σαμάρωσε ως προίκα

Παραπατώ σε μία σχέση μητρική
Που μου πονά τα σωθικά με μια ανάγκη
Κι ανασυντάσσομαι μ’ ευθύνη παστρική
Διαπερνώντας του κενού μας το φαράγγι



Γραμμένο για τη μητέρα μου

Διάγγελμα



Στα πένθιμα ξενύχτια μου θα ψάχνω
Να βρω όλα τα λάθη μου του χθες
Υφαίνω τον ιστό μου και μου φτιάχνω
Μια κάπα που θα έχει αντοχές




Στις λίμνες των ονείρων θα βουτήξω
Να πνίξω όλα τα θέλω μου εκεί
Τα μάτια μου με στόρια θα καλύψω
Να μείνει η ερημιά μου στεγανή


Με χτένια θα ματώσω κάθε ρίζα
Να δω αν θα πονέσει πιο πολύ
Χαμόγελο μου κλέβω απ’ την κορνίζα
Να φαίνομαι πως είμαι δυνατή


Διάγγελμα εξαφάνισης μου στέλνω
Σαν ένα μου κομμάτι ξεψυχά
Στα σοβαρά κανέναν δε θα παίρνω
Καλύτερα να ζω χωρίς καρδιά




Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Ένα ψέμα


Τώρα απλά μου λες
Θα φύγω, δε βαστάω
Κι όλες μας τις στιγμές
Στα πόδια σου πετάω

Είναι μικρή η ζωή
Και θέλεις να τη ζήσεις
Ήμουν για σένα αρχή
Και τέλος που θα σβήσεις

Ρ.
Κι έφτασε αγάπη μου η στιγμή
Τώρα πια δε θα ‘μαστε μαζί
Και στου χωρισμού μας το φιλί
Ζητώ ένα ψέμα

Πόσο – Θεέ μου – πόσο σ’ αγαπώ
Θα ‘ξερες αν έμενες εδώ
Τώρα πια θα πρέπει ν’ αρνηθώ
Εγώ… εσένα!


Τώρα απλά μου λες
Πως δίπλα μου δε θα ‘σαι
Κι όλες μας τις στιγμές
Για πάντα θα θυμάσαι

Σκύβεις και με φιλάς
Με χείλη που ματώνουν
Λες πως με αγαπάς
Δυο λέξεις που σκοτώνουν

Μουσική ενορχήστρωση Κωνσταντίνος Βακιρτζης
Ερμηνεια Χαρά Τ.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Μιας ζωής επιλογές




Στη μοναξιά μου επιστρέφω
Κι είναι δική μου επιλογή
Τις αναμνήσεις καταστρέφω
Ζω κάθε μέρα απ’ την αρχή

Έτσι περάσανε τα χρόνια
Κι έτσι περνάει κι η ζωή
Και ονειρεύεται αιώνια
Τούτος ο κόσμος να σωθεί

Ποιος ξέρει τώρα να μου πει
Την πιο κρυφή αλήθεια
Αν είχες κι άλλη επιλογή
Θα ‘μενες στη συνήθεια;

Δε σε αγάπησα κι ας κλαίω
Κι ας νιώθω μέσα μου κενός
Είναι που ξέρω πόσο φταίω
Και πως δε γίνονταν αλλιώς

Αν είχες μια επιλογή
Ν’ αλλάξεις την τροχιά σου
Τι απ’ τα τόσα που ‘χεις δει
Θα τα ‘κανες δικά σου;

Ξαπλώνω μόνος στο κρεβάτι
Μα όλοι μόνοι τελικά
Κι απόψε δε θα κλείσω μάτι
Θα ανασαίνω λησμονιά

Ποιος ξέρει τώρα να μου πει
Την πιο κρυφή αλήθεια
Αν είχες κι άλλη επιλογή
Θα ‘μενες στη συνήθεια;

Στη μοναξιά μου επιστρέφω
Κι είναι δική μου επιλογή
Τις αναμνήσεις καταστρέφω
Ζω κάθε μέρα απ’ την αρχή

Γραμμένοι στίχοι πάνω σε μουσική του αγαπητού μου φίλου Νίνο Αθανασιάδη


Αγάπης χρώμα




Όπως σβήνει η σκιά σου
Και τον δρόμο σου τραβάς
Είναι αργά τα βήματά σου
Όμως πίσω δεν κοιτάς

Να το θυμάσαι
Πως σε αγάπησα
Και τις στιγμές μας
Μέσα μου κράτησα

Κάνω για να σε φωνάξω
Μα δεν έχω πια μιλιά
Τόσα θέλω να σου τάξω
Μα δεν τα ‘πα κι είναι αργά

Να το θυμάσαι
Πως σε αγάπησα
Κι αν εσύ φεύγεις
Εγώ δε σ’ άφησα

Τόσα λόγια φυλαγμένα
Πέφτουν τώρα στο κενό
Όλα ‘μοιάζαν δεδομένα
Και πως θα ‘σουν πάντα εδώ

Να το θυμάσαι
Πως σε αγάπησα
Κι ούτε έναν όρκο
Ποτέ δεν πάτησα

Όλα τα χρόνια
Κι αυτά που ζήσαμε
Λευκά σεντόνια
Που τα κεντήσαμε

Μ’ αγάπης χρώμα
Χρυσά αισθήματα
Σβήνεις μα ακόμα
Ακούω τα βήματα

Γραμμένοι στίχοι πάνω σε μουσική του αγαπητού μου φίλου Νίνο Αθανασιάδη

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Η απουσία σου




Ξέρω και σήμερα τον ήλιο θα μισήσω
Που ήρθε νωρίς, πολύ νωρίς για ‘μας τους δυο
Θα τρεμοπαίξει δυνατά για να του ανοίξω
Μα ‘ναι νωρίς, πολύ νωρίς να σηκωθώ

Η μέρα γύρω μου δεν έχει πια αξία
Μα ειν’ αργά, πολύ αργά για να κρυφτώ
Δίπλα ξαπλώνει πάντα η ίδια απουσία
Κι εγώ ξανά, εγώ ξανά δεν της μιλώ

Διαμαρτύρεται κι αρχίζει τη μουρμούρα
Λέει συχνά, πολύ συχνά αδιαφορώ
Ανάμεσα μας δεν υπάρχει πια καψούρα
Και τώρα πια, όλο δουλειά… δεν ευκαιρώ

Βαριεστημένα, μ’ απορία την κοιτάζω
Τι ‘ν’ όλ’ αυτά; Ποια είν’ αυτά που της χρωστώ;
Κάνω καφέ και στο ποτήρι της δε βάζω
Κι αυτή κοιτά, με μάτια υγρά τι θα της πω

-Μέχρι να έρθω το απόγευμα στο σπίτι
Να μη σε βρω, ξανά εδώ να τριγυρνάς
Η υπομονή κι η αντοχή μου είναι λίγη
Και θα στο πω… δε σ’ αγαπώ! Είσαι μπελάς!


Μα σα γυρίσω και απόψε νικημένη
Απ’ τη δουλειά, νεύρα πολλά κι άγχος σωρό
Καταλαβαίνω πως μονάχα μ’ απομένει
Η απουσία σου αυτή, για ν’ αγαπώ

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

My path




This path that I ‘ve taken
Has no sky, no sun
The earth feels like shaking
And nowhere to run

I ‘ve lost all my angels
They flown far away
I ‘m here between strangers
With nothing to say

I try to look happy
But I feel so blue
My words seem so crappy
When thinking of you

Feels heavenly with you
Your eyes all I need
I ‘m staring beneath you
The bridges you build

I ‘m reaching to touch you
But seems so damn hard
I ‘m stretching to catch you
And… tear me apart!

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Πως ταξιδεύει ο ουρανός




Πως ταξιδεύει ο ουρανός ολόγυρα μου
Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκεσαι κοντά μου
Σε φέρνουν σύννεφα, βροχές και καταιγίδες
Μα είσαι ο ήλιος μου κι ας μην ποτέ το είδες

Δες πόσο γρήγορα οι μέρες μας περνάνε
Και πως συνήθισα σ’ αυτά που με πονάνε
Ακόμα μία ώρα ήταν κι αυτή… πάει
Περνά ο χρόνος σαν κι εσένα… δε γυρνάει

Να ‘τανε Θεέ μου να γινόμουνα αεράκι
Κι εκεί που βάδιζες με τ’ ανοιχτό σακάκι
Δειλά να τρύπωνα μες στο πουκάμισό σου
Κι εκεί να έσβηνα επάνω στο λαιμό σου

Πως ταξιδεύει ο ουρανός ολόγυρα σου
Κι εγώ πια τόσο μακριά απ’ τ’ όνειρά σου
Θέλω να ξέρεις πως ακόμα σ’ αγαπάω
Δεν ήμουν ψέμα… ήμουν λάθος και πονάω!!!

Μουσική - μελοποίηση - ερμηνεία: Βασίλης Παπαγεωργίου

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

Naked soul



I used to wake up in the night
And look for one that I couldn’t find
I used to think that time can heal
But love can be so far from real

I used to say, I feel the pain
And drove myself almost insane
I used to feel so insecure
I made it through but I wasn’t sure


And since you came it feels just right
My heart will burst. No strength to fight
No walls between and no defense
Now that you‘re here it all make sense

I know it well with every beat
Yes I know that, me and Love … first time to meet
You saw me through, yet knew it all
Nowhere to hide my all … my naked soul


I used to see my self so low
And left me carried by the flow
I used to say “tough luck” for me
That is my life, my destiny


And since you came, love came my way
I lost my words. Nothing to say
Look in my eyes and you will see
A life ahead for you and me

I know it well, this time it’s true
Yes it’s true all that I see and feel for you
You saw me through yet knew it all
Nowhere to hide my all… my naked soul


Μουσική ενορχήστρωση Μιχάλης Ζαμπάρτας
Τραγούδι - ερμηνεία Λυδία Δαμαλά
Solo Guitar Dimitris Monn