Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Είναι σκληρό να θυμάσαι....

... μα πιο σκληρό να ξεχνάς



Μα πόσο εύκολα ξεχνάν οι άνθρωποι Θεέ μου;;;

Ξεχνάν να ζήσουν, να γελάσουν, να χορέψουν, ν' αναπνεύσουν, ν'αγαπήσουν, να δακρυσουν.
Ξεχνάν την δύναμη που έχει το χαμογελό τους, το φιλί τους, το άγγιγμά τους, μια ματιά τους.
Ξεχνάν να δοθούν, να συμπονέσουν, να κατανοήσουν, να ακούσουν, να βοηθησουν.
Ξεχνάν ανθρώπους, στιγμές, ζωές ολόκληρες, φίλους, οικογένεια, αγαπημένους, λατρεμένους και έρωτες.

Ολα τα ξεχνάνε με τον καιρό οι άνθρωποι Θεέ μου κι άλλοτε αυτό έρχεται σαν λύτρωση κι άλλοτε σαν κατάρα
Μόνο που ήθελα εδώ να σε ρωτήσω...... "Εγω γιατί δεν ξεχνώ;;;"

Κοίταξα μέσα μου να βρω την θύμησή σου
Που 'χε σκουριάσει σε μιαν άκρη απο καιρό
Θόλωσε κάπως και το χρώμα κι η μορφή σου
Δεν είχε τίποτα το γνώριμο κι απτό

Στάθηκα μπρος σου με χαμόγελο όλο πίκρα
Και σου ψιθύρισα σαν να 'σουνα εδώ
"Εγώ στον κόσμο αυτό αγάπη άλλη δεν βρήκα
Που να την έφτασα πιο πάνω απ' τον Θεό!"

Και είχες πει πως μακριά μου δε θα ζούσες
Και σου 'χα πει πως μακρια σου εγώ δεν ζω
Και τελικά είδες που όμως το μπορούσες
και το μπορούσα..... αφού ακόμα επιζω....



Στον δικό μου Θεό!

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Σαν παιδί



 
Παιδί θυμάμαι κυνηγούσα μιαν ελπίδα
Είχα πιαστεί απ' ένα όνειρο μικρό
Να νιώσει, λέει, η ψυχή όλα όσα είδα
Να ζήσω άπληστα και λάθος και σωστό

Έτσι μεγάλωσα και έτσι μεγαλώνω
Δεν υπολόγισα ποτέ μου τα "μετά"
Τα λάθη μου, όλα με δάκρυα τα μπαλώνω
Ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν αρκετά

Ποιο το σωστό και ποιο το λάθος, να τα ζήσω;
Ποιος να το κρίνει που να νιώθει αρκετός;
Ποτέ δεν μπόρεσα το μέσα μου να πείσω
Πως ο Παράδεισος είναι πραγματικός

Δε μετανιώνω, έτσι είμ΄ εγώ φτιαγμένη
Σώμα από σάρκα, πάθος, αίμα και ψυχή
Και η ανάγκη μου ποτέ της δεν πεθαίνει
Αυτή θεριεύει, κι εγω νιώθω σαν παιδί

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Γκρίζο


Ξημέρωσαν μέσα μου χιλιάδες νυχτέρια
Δεν πήρα παράσημο. Δεν μπήκα στ' αστέρια
Ξεψύχησαν μέσα μου χιλιάδες πιστεύω
Δεν κέρδισα τίποτα. Ακόμα γυρεύω

Δεν έμεινα άσπιλη. Γεννήθηκα βρώμα
Το μαύρο απαρνήθηκα γυρεύοντας χρώμα
Το μπλε με αρνήθηκε, το πράσινο ίσως
Το κίτρινο ζώστηκα μα λιώνω στο μίσος

Το κόκκινο μ 'έπνιξε. Το μωβ δε με πήγε
Το άσπρο με έβρισε μονάχα που μ' είδε
Και έτσι χρεώθηκα να ζω με το γκρίζο
Το μαύρο και τ' άσπρο μου, σαν ένα να ορίζω

Λυπάμαι που σου 'τυχα στον δρόμο σου πάνω
Εγώ μες στο γκρίζο μου τον ήλιο δεν φτάνω
Σου άφησα φεύγοντας μες στ' άσπρο τασάκι
Κλειδιά κι όσα ένιωσα σ' ένα άδειο χαρτάκι

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Στα δύο... στα χίλια...



Δεν έσπασα στα δύο μα στα χίλια
Φιλώντας με στα μάτια και στα χείλια
Μου έμεινε η πίκρα κι ένα αντίο
Να κρέμονται αντί για εμάς τους δύο

Δεν έκλεισα τα μάτια, μα δεν βλέπω
Τα λάθη σου κι όλα στα επιτρέπω
Επάνω μου πάτησες σαν σφραγίδα
Το στίγμα σου στο μέσα μου πυξίδα

Σε στόλισα γαμπρό μια μαύρη μέρα
Με στόλισες με πίκρες και μια σφαίρα
Στον κρόταφο πατάω την σκανδάλη
Την γλίτωσα με μια κενή και πάλι

Δεν έτρεξα με γκάζια, μα στην μέση
Με έκοψε το δάκρυ σου πριν πέσει
Με κρότο στην αγέννητή μου ουσία
Και έθρεψε μια στείρα επιθυμία

17/10/2013

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Μέσα μου



Έλιωνα μέσα μου αιτίες κι αφορμές
Σκάλιζα ενδόμυχα και δυο μικρές πληγές
Λάθος το λάθος έφτιαξα μια σκαλωσιά
Για να κρεμώ τις θύμισες και δυο φτερά

Έκλεισα μέσα μου αθόρυβες σιωπές
Έσβηνα χάρτες, δρόμους και διαδρομές
Βήμα το βήμα έφτιαξα το ποθητό
Ένα λαβύρινθο να μην μπορω να βγω

Έχτισα μέσα μου δυο γκρίζες φυλακές
Να φυλακίζω τις στιγμές όλες του χθες
Πέτρα την πέτρα έφτιαξα μιαν αγκαλιά
Να με κοιμίζει και να νιώθω σιγουριά

Ξέπλυνα μέσα μου τα μαύρα που φορώ
Ντύθηκα μ' άσπρο, κεντημένο νυφικό
Στάθηκα μπρος στα σκαλοπάτια σου ξανά
Χαμογελώ!
                  Κλείνω τα μάτια!
                                             Κι άντε γεια!



 20/9/2013

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Σαν θα 'ρθεις


Θέλω να ρθεις
Σαν ένα όνειρο που χρόνια λαχταρούσα
Και να μου πεις
Όλα αυτά που εγώ ποτέ δε θα τολμούσα

Θέλω να ρθεις
Σαν το φεγγάρι μες στην άδεια κάμαρά μου
Και ν' αφεθείς
Σ' όλα αυτά που έχω φυλάξει στην καρδιά μου

Και σαν θα ΄ρθεις
Θα ΄ναι γιορτή, φως και χορός και Άγια Μέρα
Δε θα 'χω τίποτ' άλλο για να καρτερώ
Θα 'ναι σαν να 'φεραν ζωή δυο περιστέρια
Εκεί που νόμισα πως έπαψα να ζω

Θέλω να δεις
Μέσα στα μάτια μου πως λάμπει η μορφή σου
Να μου το πεις
Και η βραδιά θα 'ναι δική μου και δική σου

Θέλω να βρεις
Μέσα στα χείλη μου τις λέξεις που φυλούσα
Και να τις πεις
Σαν προσευχή που να διαβάσω δεν τομούσα

Και σαν θα ΄ρθεις
Θα 'ναι σα ν' άφησα σημάδια στον αέρα
Κι εσύ τα μάζεψες και σ έφεραν εδώ
Σαν να ξημέρωσε η πιο όμορφή μου μέρα
Κι έζησα δυο ζωές σ'ένα μας δειλινό.


14-3-2011

Χίλιες εποχές



Κλείνεις πια την πόρτα και τώρα μόνοι μας
Εγώ εδώ κι εσύ εκεί και τέλος πια στο μαζί
Σβήνεις μονοπάτια, καμμένοι οι δρόμοι μας
Και ξεκινώ απ' την αρχή δεμένος με μια ευχή...

Να βρω ξανά τον εαυτό μου κι όσα δε μου 'χουν δοθεί
Σε μια στιγμή, να ζήσω μια ζωή

Όσα μου έμαθες εσύ από αγάπη κι από πόνο
Δώρο κι αντίδωρο σαν να 'ταν προσευχή
Πέρασαν χίλιες εποχές μα δεν αισθάνθηκα τον χρόνο
Σαν τα φλας αστράψαν κι ήταν μια ζωή

Μέσα μου φωλιάσαν μνήμες και όνειρα
Με συντροφεύουν σιωπηλά στο μέλλον και στο μετά
Σπάσαν σε κομμάτια βράδια μου ανώνυμα
κι όσα μου 'δώσαν δανεικά τα επιστρέφω ξανά

Θέλω να ζήσω, ν' αγαπήσω και τρελά ν' αγαπηθώ
Θέλω να φτάσω όσα δεν μπορώ

Όσα μου έμαθες εσύ από αγάπη κι από πόνο
Δώρο κι αντίδωρο σαν να 'ταν προσευχή
Πέρασαν χίλιες εποχές μα δεν αισθάνθηκα τον χρόνο
Σαν τα φλας αστράψαν κι ήταν μια ζωή


Θέλω ν' αφεθώ ξανά σαν να 'μουνα παιδί
Θέλω να δοθώ ξανά, ξανά απ' την αρχή
Θέλω ν' αφεθώ ξανά κι ας στάζει η πληγή
Θέλω να μπορώ ξανά να μείνω κι όπου βγει


30/3/2011

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Έμαθα να χάνω




Κόπηκα στα δυο και έμαθα να χάνω
Λόγια ενοχικά δε θέλω παραπάνω
Τίποτα από όσα ζήσαμε δεν ήταν ψέμα
Κι όμως μας κοιτάζουνε σαν ξένα

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς τώρα πως φτάσαμε εδώ
Και οι δυο πάντοτε φταίνε, γιατί λες πως φταίω για δυο;
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς τι ήτανε λάθος τι σωστό
Αν το ήξερα από πριν, δε θα ‘μασταν εδώ

Πόνεσα διπλά πολύ πριν να σε χάσω
Λύγισε η καρδιά στο τέλος πριν να φτάσω
Κάναμε το ένα λάθος πίσω από το άλλο
Που χωρίσαμε, το πιο μεγάλο

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς μήπως ακόμα σ’ αγαπώ
Αφού πλάι μου δεν σ’ έχω, γιατί θέλεις να σου πω;
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς έχεις μοναχά ένα λεπτό
Για να φύγεις άλλο πια εγώ δε σε κρατώ


( Δεσμευμένο προς μελοποίηση )

Όλα τα μετά...






Ειν' τα καλοκαίρια μου μισά
Φταίει που δε σ' έχω, δε σε φτάνω
Όλα μοιάζουν λίγα και μικρά
Μα, δεν έχω μάθει εγώ να χάνω

Θα 'ρθω να σε βρω όπου κι αν πας
Θα 'ρθω σαν την πρώτη καλημέρα
Θα μου πεις ξανά πως μ΄αγαπάς
Και θα σβήσουν όλα τα γραμμένα

Κάποια μέρα πάλι εγώ κι εσύ
Δίχως εξηγήσεις, λόγια ξένα
Θα βρεθούμε πάλι στην ζωή
Κι όλα τα μετά θα γίνουν ένα

Ειν' η κάθε μέρα προσμονή
Πότε θα σε δω, θα σ' ανταμώσω
Κι αν θα μ΄αρνηθείς απ' την αρχή
Αύριο πάλι όλα θα στα δώσω...



(Δεσμευμένο προς μελοποίηση)

Δε θα τελειώσουμε


                       

Ζήσε όσα μπορείς 
Κανε τα όσα πεις 
Και να θυμάσαι
Να μη λυπάσαι

Μια σταλιά η ζωή 

Χώρια εγώ κι εσύ 
Μα να θυμάσαι 
Μη μου φοβάσαι όπου κι αν βγει....


Πεθύμησα τον ήχο της φωνής σου τον μαγικό

Ένα χαμόγελο σου σαν μου άνοιγες την πόρτα
Δε θέλω να γλιτώσω από 'σένα και δεν μπορώ
Και πίστεψε με κάπου θα βρεθούμε όπως και πρώτα...

Πως να μάθω πια να μη μου λείπεις

Αφού το σώμα κι η ψυχή, μόνο κοντά σου ηρεμεί
Άδεια τ' αποθέματα της λύπης
Εμείς οι δυο όσο κι αν ζούμε μακριά
Δε θα τελειώσουμε πότε πραγματικά

Στάζει ερημιά 

Και στο πουθενά 
Σε περιμένω 
Φως αναμμένο

Θα' ρθεις να με βρεις 

Πως ν' αντισταθείς 
Στο πεπρωμένο
Φως αναμμένο για μια ζωή....