Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Αν έμενα


Αν έμενα, θα ήταν από πόνο
Και όχι να με δω να μεγαλώνω
Σ’ αυτήν την σχέση που έπεφτε η αυλαία
Εγώ δεν χειροκρότησα τυχαία

Αν έμενα, θα ‘ταν από συνήθεια
Κι όχι ότι πιστεύω παραμύθια
Κανείς ποτέ δεν άλλαξε κανένα
Και δε θ’ αρχίσω αγάπη μου από ‘σένα

Και ζήσαμε καλές στιγμές θυμάμαι
Το χθες μας, δεν το κλαίω, δε λυπάμαι
Σε φόρεσα στο πέτο μου καρφίτσα
Διπλώνοντας την μαύρη μας γωνίτσα

Αν έμενα, θα ήταν ένα λάθος
Το ξέραμε κι οι δυο μας καταβάθος
Σαν έρθει η ώρα κάτι να τελειώσει
Το ίσως και το θα, δε θα το σώσει

Αν έμενα θα ήταν από φόβο
Δεν ξέρω πως τα νήματα να κόβω
Περάσαν χρόνια κάτω απ’ την μαρκίζα
Τα μάτια μου για πάντα μείναν γκρίζα


Δεσμευμένο για μελοποίηση - Γιαννης Παπαγιαννόπουλος

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Φιγούρα



Φιγούρα που έγειρε στου χρόνου τα σημάδια
Κι ένα χαμόγελο που πέθανε νωρίς
Νωρίς στερήθηκες τα παιδικά τα χάδια
Και από τότε ως τα τώρα προσπαθείς

Φωνή που άλλαξε στου χρόνου τα γρανάζια
Μπάσα, θλιμμένη σαν απόηχος θαρρείς
Θαρρείς πως βούλιαξε σαν άγκυρα γαλάζια
Κι αυτό το γέλιο σου, αδέκαστος κριτής

Βλέμμα περήφανο μαζί και λαβωμένο
Που τόσα χρόνια δεν το ένιωσε κανείς
Κανείς δεν το ‘δε, σε κοιτούσανε σαν ξένο
Μονάχα ‘γω σ’ είδα πως ήσουν εξαρχής

Τώρα διαλέγεις και πετάς απομεινάρια
Ενθύμια, δώρα, αναμνήσεις μιας ζωής
Ζωής που φύλαγες μες σε κλειστά συρτάρια
Και σαν ξερόφυλλα σκορπάνε καταγής

Γυρνάς σκυφτός μέσα στο άδειο σπιτικό σου
Και να ξεφύγεις πια απ’ όλα επιθυμείς
Επιθυμείς ν’ αλλάξεις απ’ τον εαυτό σου
Όλα τα χρώματα και μ’ άσπρα να ντυθείς

Μάζεψες κούτες και βαλίτσες σε μιαν άκρη
Σφίγγεις ψυχή, έναν λυγμό και ένα σου δάκρυ
Με την γροθιά που σ’ έπλεξαν τα δάχτυλά σου
Χτυπάς τον τοίχο μα, ματώνει η καρδιά σου



Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Φάρος



Αυτή η αγάπη δεν παλιώνει, δε γερνάει
Είναι σα φάρος κι εγώ πλοίο στ’ ανοιχτά
Βλέπω το φως σου μα να ‘ρθω πίσω δεν φτάνει
Έχω μπαρκάρει για ταξίδια αλαργινά

Καράβια βλέπαμε γοργά να ξεμακραίνουν
Σου ‘λεγα «έτσι θ’ ανοιχτώ κάποια βραδιά»
Κι εσύ γελούσες, το ‘ξερες ότι φοβόμουν
Το μπλε της θάλασσας που κρύβει μοναξιά

Ήρθανε μέρες δίχως άνεμο και κύμα
Ήρθανε νύχτες άδειες από παφλασμούς
Κι ένα πρωί μάζεψα άγκυρες, κουράγιο
Σάλπαρα μόνη μου γι’ άλλους προορισμούς

Τώρα κοιτώ το φως σου που όλο ξεμακραίνει
Και μου κουνάς άσπρο μαντήλι απ΄ την ακτή
Όσο κι αν σου ‘γνεφα για να μ’ ακολουθήσεις
Εσύ με κοίταζες με βλέμμα απαθή

Πως το κατάφερα να φύγω, δεν το ξέρω
Και πως το μπόρεσες και μ’ άφησες κι εσύ
Τώρα κοιτιόμαστε και όμως δε σε ξέρω
Ο φάρος σου έσβησε μαζί με μια ζωή.



Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η σιωπή σου



Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δε φτάνει
Κι αυτή η σιωπή κάποια στιγμή θα μας ξεκάνει
Ναι, σου μιλούσα με το στόμα, με τα μάτια
Μα εσύ τα λόγια μου τα έφτιαχνες κατάρτια

Ταξίδευες στις έννοιες σου, στο γκρι σου κόσμο
Κι εγώ τις απουσίες σου τις έτριβα με δυόσμο
Στο μέτωπο, στα χέρια μου και στο διπλό κρεβάτι
Κορόιδευα τον πόνο μου. Κοίμιζα την απάτη.

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δεν κάνει
Κι όλα τα λάθη δεν μπορεί να τα προφτάνει
Μπορεί και ζει σε δυο κορμιά αγκαλιασμένα
Όταν ψυχή και σώμα είν’ άρρηκτα δεμένα

Μιλούσα ώρες, μήνες, χρόνια και ακόμα
Σου άνοιγα πέρασμα θάβοντας μες στο χώμα
Μικρά παράπονα, μεγάλα σφάλματά μας
Να βρεις τον δρόμο και να βρούμε τα όνειρά μας

Και σου μιλούσα τρυφερά κι απελπισμένα
Είχαμε τόσα για να ζήσουμε σαν ένα
Μα οι Σειρήνες του μυαλού σου σε μαγέψαν
Κι όσα κι αν χτίσαμε μαζί, τα καταστρέψαν

Τώρα μιλώ δίχως ν’ ακούγονται οι λέξεις
Δεν έχω δρόμους να σου δώσω να διαλέξεις
Στο είχα πει πως με σκοτώνει αυτή η σιωπή σου
Τώρα μιλάς μα….. δεν ακούγεται η φωνή σου!

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Δεν ξεχνώ


Σπόρος εγώ φτωχολογιάς κι αμέτρητων αγώνων
Δεν σπούδασα στην ξενιτιά, παιδί εργατογόνων
Βαφτίστηκα στα φθισικά, στα λίγα και στα πρέπει
Με όνειρα εφηβικά που η κοινωνία διέπει

Έκλεισα μες στα μάτια μου το γκρίζο και το μαύρο
Έντυσα στ’ άσπρα την ψυχή, νομίζοντας πως θα ‘βρω
Αγάπη, ήθος, λεβεντιά κι όσα μου ‘χουν διδάξει
Δάσκαλοι άρτιας διδαχής μα άπειροι στην πράξη

 Ξέρω πως λάθη έκανα πολλά στο πέρασμά μου
Κι αν πίστεψα σ’ ιδανικά ήταν η συμφορά μου
Τώρα πατρίδα μου περνώ γυμνή μέσα απ’ αγκάθια
Πίνω νερό και πνίγομαι από τα κατακάθια

Μου δώσανε τον κόσμο τους για να δημιουργήσω
Μονάχα φρούδα όνειρα πως κάποτε θα ζήσω
Στο ψέμα, στην κατάντια μας και στη διαφθορά μας
Στηρίξαμε το όνειρο που βρήκαμε μπροστά μας

Τώρα κατηγορούμαστε για εθελοτυφλία
Συνένοχοι χριστήκαμε σε εσχάτη προδοσία
Του έθνους και της χώρας μας, προγόνων κι απογόνων
Περνάνε στα κατάστιχα θεσμούς χιλίων αγώνων

Εγώ όμως γεννήθηκα σε Χώρα τιμημένη
Κι η Ελλάδα μες στα στήθια μου χτυπά στεφανωμένη
Το παρελθόν μου δεν ξεχνώ όσο κι αν προσπαθούνε
Με την μπιστόλα μου σιμά σαν έρθουν θα με βρούνε.

7/6/2011


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Για το καλό μου


Θέλω να πω πως όλα πλέον έιναι εντάξει
Για το καλό μου τα 'χω όλα πια σε τάξη
Τίποτα πια δε με πονά και δε μ' αγγίζει
Τρέχω να φτάσω αυτήν την γη που όλο γυρίζει

Θέλω να πω πως οι πληγές μου δε ματώνουν
Κι οι ενοχές μου σαν παιδί δε με μαλλώνουν
Τα έχω βρει με τον παράλογο εαυτό μου
Κι όλα καλώς, βαίνουν γοργά για το καλό μου

Θέλω να πω πως κάνω όνειρα και πάλι
Και βάζω μπρος για όσα είχα αναβάλει
Τα βήματά μου τα μετρώ και τα ζυγιάζω
Και μονοπάτι νέο, πήρα και χαράζω

Θέλω να πω πως δεν θυμάμαι την μορφή σου
Σαν σε αγκάλιαζα και σου 'λεγα "κοιμήσου"
Και σαν ξενύχταγα στο πλάι σου φρουρός
Να σου θυμίζω πως δεν είσαι μοναχός

Θελω να πω κι άλλα πολλά μήπως πιστέψω
Πως είναι αλήθεια ότι δε θα επιστρέψω
Θέλω να πω, θέλω να γράψω, να ξορκίσω
Αυτά που έζησα κι αυτά που δε θα ζήσω.

"Στη ζωή που άφησα πίσω μου"

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Συνάντηση



Εφηβική αυτή η ανάμνηση του πόνου
Χάραξε πάνω μου ένα δρόμο κι όλο πάει
Μπαίνω στη μήτρα ονειρώξεων και στου γόνου
Πατώ τα βήματα που όλο με κυνηγάει

Σώμα γυναίκας και ψυχή σαν περιστέρι
Ήταν θυμάμαι μέρα κοινή-συνηθισμένη
Ένιωσα πόνους σα να μ’ έσκιζε μαχαίρι
Με βρήκαν κάποτε στο πάτωμα ριγμένη

Μέσα στο αίμα που κυλούσε από ώρα
Είχε πνιγεί κάθε μου ευχή μελλοντική
Σα μεθυσμένη γύρναγα απ’ την κάτω χώρα
Φώναζα «Αντίο» σε μια αγέννητη ψυχή

Εκεί στο πάτωμα γνωρίστηκα μ’ εμένα
Σε μια συνάντηση που άργησε να ‘ρθει
Και μου φανέρωσα δειλά και φοβισμένα
Πως σα γυναίκα πια, σκότωσα το παιδί!



Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Γι’ αλλού κινήσαμε



Γι αλλού ξεκίνησα θυμάμαι σαν παιδί
Άλλα ζητούσα κι όμως άλλα μ’ έχουν βρει
Καμία ρότα εγώ δε χάραξα ζωής
Σπασμένη πάντα η πυξίδα, τι να πεις;

Άλλα ονειρεύτηκα και μου ‘ταζα μικρή
Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν έχει βγει
Κανένα μου όνειρο δεν έζησε αρκετά
Όλα τελειώνανε πριν φτάσουν στα μισά

Γι’ αλλού θυμάμαι ότι κίνησες κι εσύ
Κι έτυχε η μοίρα μας κάπου να ενωθεί
Με μαύρα σύννεφα κι αντάρες στ’ ανοιχτά
Πες μου πως πίστεψες θα φτάναμε μακριά;




Μουσική / Ενορχήστρωση / Ερμηνεία : Αποστόλης Κεμετζής










Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Θα βγω...


Θα βγω απόψε και θα χορέψω στα συντρίμμια μου επάνω
Θα πιω φαρμάκι, το παρελθόν μου να μεθύσω και να γιάνω
Θα πάω κόντρα σ’ αυτήν την μαύρη καταχνιά που έχει πέσει
Μπροστά στον Χάρο θα βάλω κάτι σ’ αμανέ, θα σπάσω μέση

Θα βγω απόψε και το φεγγάρι θα ξεκρεμάσω στα κρυφά
Να μη με δούνε ξανά τα μάτια που τρεμοπαίζουνε υγρά
Μαύρο σκοτάδι παντού ν’ απλώσει, με την μορφή μου να ενωθεί
Να γίνω ένα μ’ αυτό το σύμπαν που ως τώρα δε μου ‘χει δοθεί

Θα βγω στην νύχτα και θα φορώ το μαυροκόκκινο φουστάνι
Και τον λαιμό μου θα κοσμούν λόγια ξυπόλητα απ’ το Καπάνι
Θα μπερδευτώ μες στις οσμές των παρανόμων που ζουν λαθραία
Σ’ ένα ταγκό θα αφεθώ και θα στροφάρω, χωρίς παρέα

Θα βγω σου λέω και δε με κρατάς άλλο με κλάματα ενοχής
Κι εκείνο το αντίο που μου χρωστάς λέω να πατήσω καταγής
Θα πω τραγούδι για όσους πονέσαν κι ακούνε μέσα απ’ την καρδιά
Θα προκαλέσω το ριζικό μου κι ας με πονέσει κι αυτό διπλά




Γραμμένο κι αφιερωμένο στον εαυτό μου πριν χρόνια.... που να 'ξερα τότε....

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Δε μάτωσα



Ξυπνώ και ζω μέσα στον ίδιο εφιάλτη
Να λέω ζωή, αυτή την δήθεν αυταπάτη
Κάποτε ζούσα μες στο φως της ζεστασιά μας
Τώρα πασχίζω να ξεχάσω τα όνειρά μας

Περνάν οι μέρες κι όμως μοιάζουν όλες ίδιες
Όπως τα χρόνια μας που χάθηκαν κι οι ελπίδες
Μες στο σκοτάδι ημερεύω και κουρνιάζω
Μα το θεριό της θλίψης μέσα μου θηλάζω

Δεν έχει η αγάπη βλέπεις τέλος, μήκος, πλάτος
Είναι σαν άβυσσος που δεν υπάρχει πάτος
Δε συνηθίζεται στ' αλήθεια η απουσία
Θρονιάζει μέσα μας και κόβεται στα τρία

.
.
.

Δεν ξέρω αν μ' αγάπησες ποτέ αληθινά
Η' αν εγώ το θέλησα να μ΄αγαπάς διπλά
Ξέρω πως σε αγάπησα κι η αγάπη δεν τελειώνει
Πονά διπλά ο χωρισμός γι' αυτόν που δε ματώνει


Στον άντρα μου...