Η σιωπή σου

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δε φτάνει

Κι αυτή η σιωπή κάποια στιγμή θα μας ξεκάνει

Ναι, σου μιλούσα με το στόμα, με τα μάτια

Μα εσύ τα λόγια μου τα έφτιαχνες κατάρτια

Ταξίδευες στις έννοιες σου, στο γκρι σου κόσμο

Κι εγώ τις απουσίες σου τις έτριβα με δυόσμο

Στο μέτωπο, στα χέρια μου και στο διπλό κρεβάτι

Κορόιδευα τον πόνο μου. Κοίμιζα την απάτη.

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δεν κάνει

Κι όλα τα λάθη δεν μπορεί να τα προφτάνει

Μπορεί και ζει σε δυο κορμιά αγκαλιασμένα

Όταν ψυχή και σώμα είν’ άρρηκτα δεμένα

Μιλούσα ώρες, μήνες, χρόνια και ακόμα

Σου άνοιγα πέρασμα θάβοντας μες στο χώμα

Μικρά παράπονα, μεγάλα σφάλματά μας

Να βρεις τον δρόμο και να βρούμε τα όνειρά μας

Και σου μιλούσα τρυφερά κι απελπισμένα

Είχαμε τόσα για να ζήσουμε σαν ένα

Μα οι Σειρήνες του μυαλού σου σε μαγέψαν

Κι όσα κι αν χτίσαμε μαζί, τα καταστρέψαν

Τώρα μιλώ δίχως ν’ ακούγονται οι λέξεις

Δεν έχω δρόμους να σου δώσω να διαλέξεις

Στο είχα πει πως με σκοτώνει αυτή η σιωπή σου

Τώρα μιλάς μα….. δεν ακούγεται η φωνή σου!