Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Θαρρείς;



Θαρρείς πως έφυγα πρώτη κι έμεινες πίσω
Πως ήταν λάθος έτσι να σ’ εγκαταλείψω
Λάθος απόφαση, το φταίξιμο δικό μου
Μου λες πως το ‘κανα μόνο για το καλό μου

Θαρρείς είν’ εύκολο μία ζωή να σβήνεις
Την κάθε πίκρα σου απλά να καταπίνεις
Να λες σε όλους ότι, ήτανε να γίνει
Κι αυτή η αλήθεια χαρακιά, ποτέ μην κλείνει

Θαρρείς σε πλήγωσα όσο κανένας άλλος
Κι αυτός ο πόνος σου είναι ο πιο μεγάλος
Με αγαπάς και με μισείς με ίση μανία
Στα μάτια σου ίδια κατάρα κι ευτυχία

Θαρρείς πως είδα την ζωή σαν ένα αστείο
Κι ας έζησα, κι ας πέθανα εγώ για δύο
Για να ΄χω φύγει εσύ μ΄ άνοιξες την πόρτα
Και τώρα πια γίναν τα βήματα τα πρώτα

Θαρρείς αφήσαμε μία ζωή στην μέση
Μα θέλει κότσια μία σχέση για ν΄ αντέξει
Θαρρείς πως έφυγα μα σβήσαμε πριν χρόνια
Τώρα κυλάμε σε μια ράγα, δυο βαγόνια.





Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Φτηνή προμήθεια

 
Κανείς δε μ’ ένιωσε ποτέ κι ας έχω ζήσει
Επτά ζωές, επτά πληγές που ‘χουν στοιχίσει
Αλισβερίσι η ζωή, τόνους πραμάτεια
Φυλώ την κάθε μου στιγμή μες σε κιτάπια

Εχθές σε είδα που κοιτούσες μπερδεμένος
Παλιά σου όνειρα, τα πέταγες σαν ξένος
Λυπάσαι τώρα για όλ’ αυτά που ‘χεις σκοτώσει
Περνά η ζωή σου μάτια μου κι έχεις βαλτώσει

Κανείς δε μ’ ένιωσε κι ας έβγαζα στην φόρα
Πίκρες, παράπονα, χαρές, πάθος και ψώρα
Όλα στα πόδια μου πέσαν και βγάλαν ρίζες
Με φυλακίσανε στις μέρες μου τις γκρίζες

Μην έρθεις πάλι απροσκάλεστος κι απόψε
Και την κλωστούλα που μας δένει βρες και κόψε
Κανείς δε μ’ ένιωσε κι ας έδωσα στ’ αλήθεια
Όλο το είναι μου με μια φτηνή προμήθεια.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Πάντα κάτι θα λείπει




Πάντα κάτι θα λείπει
Μια φωνή ή δυο χτύποι
Ένα μαύρο σεντόνι
Μια στιγμή να ‘μαι μόνη
Ένα ίσως στα πρέπει
Μια δραχμούλα στην τσέπη
Ένα ακόμα αντίο
Το «Γαλάζιο Βιβλίο*»
Μία στάση στον δρόμο
Το δισάκι στον ώμο
Ένας φίλος, μια λέξη
Κάπου να ‘χω πιστέψει
Ένα δάκρυ σου ακόμα
Ένα ίχνος στο χώμα
Όλ’ αυτά που δεν είπες
Μια χαρά και δυο λύπες
Ένας χτύπος στο τζάμι
Κάτι για να σε γιάνει
Ένα «έλα», ένα «τώρα»
Μια πατρίδα, μια χώρα.

Έτσι έχουμε μάθει
Όλα για να ‘ναι εντάξει
Τίποτα δε μας φτάνει
Και μια ευχή τι να κάνει;