Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Κληρονομιά μου


Μες στα σκοτάδια πια με βλέπω καθαρά
Τίποτα απ’ όσα ονειρεύτηκα δε βγήκαν
Μοιάζω δοχείο με μια τρύπα για καρδιά
Μέσα μου στάξανε ποτάμια κι ενωθήκαν

Γνώρισα κόσμο με καρδιά
Γνώρισα πίκρα και χαρά
Πήρα την κάθε μου στιγμή σα θείο δώρο
Έζησα λίγα και πολλά
Στα χαμηλά και στα ψηλά
Δεν έχω μέσα μου για τίποτα άλλο χώρο

Μέσα στη νύχτα δε φοβάμαι να με δω
Έτσι όπως είμαι κι όχι όπως θέλουν άλλοι
Αυτό το λίγο μου που απόμεινε θαρρώ
Πως είναι η κληρονομιά μου η πιο μεγάλη

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Σε προκαλώ



Αναριγώ σε μία αίσθηση αφής
Που πάνω μου έγραψε σημάδια και πηγαίνει
Ακολουθεί μιας σου ανάμνησης τυφλής
Τη διαδρομή την καρμική και ειμαρμένη

Αποζητώ τα δυο σου χείλη τα μεστά
Που μου ξυπνούν κάθε λαχτάρα μου και πόθο
Ξυπνούν το σώμα και βουλιάζουνε αργά
Ρουφώντας του είναι μου το ψεύτικο και νόθο

Αναπολώ για μια στιγμή αισθαντική
Όταν σε δέχομαι κι απλώνεσαι εντός μου
Σε μια παράδοση του εγώ καθολική
Ενώ ξεπλένεται κι ορίζεται ο χρησμός μου

Σε προκαλώ μέσα στης νύχτας το βυθό
Να περπατήσουμε επάνω σε κοράλλια
Θα σου χαρίσω το ύστερνό μας το ταγκό
Πριν αποκλίνουμε σπάζοντας τα πηδάλια

Του κόσμου τ’ άπειρο… δε μας χωρά ούτ’ αυτό!

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Το ρήγμα





Και μου τρυπάν αυτές οι λέξεις σου τ’ αυτιά μου
Τρέχουνε αίμα καθώς σπαν τα τύμπανα μου
Ξέρω δεν ήμουνα όλα όσα επιθυμούσες
Πάντοτε δεύτερη σε μοίρα που αγαπούσες

Ωμή η αγάπη σου ατρόχιστη λεπίδα
Μέσα μου τρύπωσε γυρνώντας σαν αρίδα
Ότι δε βύζαξα το έχυσες στο χώμα
Τώρα στυφίζει η απουσία σου στο στόμα

Όλο βαθαίνει αυτό το ρήγμα ανάμεσα μας
Και σα μιλάμε απορροφάει και τη λαλιά μας
Όταν σου άπλωνα το χέρι να με φτάσεις
Εσύ αρνιόσουνα τις όποιες αποστάσεις

Τώρα λυπάμαι και λυπάσαι εκ των υστέρων
Σχέση που φθείρεται χωρίς ενδιαφέρον
Λίγο με κράτησαν σφιχτά τα δυο σου χέρια
Μάνα χανόμαστε κι εσύ μετράς τ’ αστέρια

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Απάτη



Σας εξαπάτησε το γέλιο το καθάριο
Κι αυτό το βλέμμα το περίτεχνα μακάριο
Από μιας σπίθας αντανάκλαση η λάμψη
Ισοσταθμίζει της αθωότητας την κάμψη

Από το Α ως το Ω μια κυρία
Τα βράδια δίνεται σα σε δημοπρασία
Γίνεται πόρνη ή εταίρα ή παλλακίς
Πιστό αντίγραφο καθώς-πρέπει γυνής

Παρφουμαρίζεται με βάσανα και πόνο
Βάζει make-up να ξεγελάσει και το χρόνο
Κόκκινο ρουζ να φαίνεται και ντροπαλή
Ρούχα ακριβά η γύμνια της να ‘ναι κομψή

Σ’ όλα τα θέματα έχει άποψη και γνώμη
Στα μέτρα της όλα τα φέρνει. Τα διαβρώνει
Αγγέλου χάρη με ψυχή διαολεμένη
Σαν κάτι θέλει, βγαίνει πάντα κερδισμένη

Ευγένεια, νάζι… Ξέρει χίλια δυο τερτίπια
Έτσι καλύπτει τη συνείδηση την τρύπια
Σταλάζει έρωτα κι όμως χολή κερνάει
Όσους την πίστεψαν λυγίζει και τους σπάει.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Εικόνα




Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Που βαστούσα παντιέρα κι ευχή
Κάποτε έλεγα μόνο αυτή δίνει
Τόση δύναμη και αντοχή

Όπως βάδιζα έπαιρνα θάρρος
Τις ανασφάλειες έκανα ορμή
Πάνω μου έπαιρνα όλο το βάρος
Και το τέλος ονόμαζα αρχή

Δε φοβήθηκα άγνωστα μέρη
Δε φοβήθηκα ανθρώπους-σκιές
Πρώτη έδινα πάντα το χέρι
Κι έτσι κέρδιζα στις διαφορές

Η εικόνα μου ήταν μια άλλη
Μια γυναίκα ψυχρή και στυγνή
Μία λέαινα που ‘χε προβάλει
Αρετές που δεν είχαν ψυχή

Ξεθωριάζει η εικόνα μου εκείνη
Και με βλέπω για πρώτη φορά
Μία ξένη μορφή είχα γίνει
Μα ευτυχώς έχω μία καρδιά

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ονείρου ναύλα



Το ταξίδι που λέγαμε, τρυφερής αυταπάτης
Κάβους λύναμε – δέναμε, μιας ζωής εφιάλτης
Πως τα χρόνια προσπέρασαν και ψυχή δεν αγγίξαν;
Και στα χέρια που γέρασαν μόνο πίκρες αφήσαν;

Το ταξίδι που λέγαμε, ανεκπλήρωτος πόθος
Μ’ ελιγμούς αποφεύγαμε των καημών μας το κόστος
Στο τσεπάκι φυλάγαμε του ονείρου τα ναύλα
Κι έτσι πάντα κοιτάγαμε, με τα κιάλια το θαύμα

Δυο βαγόνια παράλληλα πάνω στην ίδια ράγα
Δυο κορμιά ακατάλληλα για να σπάσουν το φράγμα
Ζήσαμε για το σήμερα μα το αύριο φυλούσε
Τα όνειρα μας σε σίδερα κλειδωμένα κρατούσε

Το ταξίδι που λέγαμε, ουτοπίας ελπίδα
Σαν κι οι δυο μας χαζεύαμε πέσαμε στην παγίδα
Κι έτσι πάλι ξεμείναμε με κορδέλα δεμένες
Στις σκιές μας εμμείναμε και μαζί μα και ξένες!


Εμπνευσμένο από το βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη «Το ταξίδι που λέγαμε»



Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Ηλίας Πολίτης

Υπάρχω



Υπάρχω μέσα στις σιωπές
Είμαι εκεί κι ας μην το θες
Γίνομαι μια πικρή γουλιά απ’ τον καφέ σου
Υπάρχω μέσα στις στιγμές
Δίπλα σου όταν μόνος κλαις
Γίνομαι μια μουτζούρα ακόμη στο καρνέ σου


Κι όσο με διώχνεις είμαι εκεί
Θυμάσαι, σου το είχα πει
Για όσο ζω θα ‘μαι κοντά σου
Ξέρω στον πόνο μου γελάς
Ποτέ δεν πίστεψες σ’ εμάς
Κι έπεσες μόνος με στην ίδια την πυρά σου


Υπάρχω μέσα στις σκιές
Έρχομαι σαν να ήμουν χθες
Γίνομαι μια γλυκιά ανάμνηση δικιά σου
Υπάρχω μέσα στις φωνές
Που να ακούσεις πια δε θες
Γίνομαι ένας απ’ τους στίχους στα γραπτά σου

Δε ζήτησα να μ’ αγαπήσεις




Αφού το θες θα είμαι εγώ
Αυτή που σπάει τους κανόνες
Μ’ ένα χαμόγελο αρωγό
Σου φτιάχνω όμορφες εικόνες

Ξυπνώ τη μέρα, ίδια αυγή
Κι είσαι η αιτία που με γυρεύει
Να δώσεις σώμα και μορφή
Σε μια σιωπή που αλητεύει

Συνήθισες τη μοναξιά
Συνήθισα να με ξεχνάνε
Κι έτσι σε τόση ομορφιά
Λέμε δυο λάθη δε χωράνε

Δε βαυκαλίζω τα γιατί
Μ’ αλήθειες πάω να τα κοιμίσω
Και απ’ τον πόνο τον πολύ
Ματώνουν πριν τα νανουρίσω

Σου ζήτησα να με δεχτείς
Κι όσα ξοπίσω μου εγώ σέρνω
Δεν πρόκειται ούτε να τα δεις
Μόνο θα δίνω. Δε θα παίρνω!

Συμπτώσεις


Όλο φοβάσαι κι όλο μου αναστενάζεις
Κλείνεις τα μάτια σου και στον καημό βουλιάζεις
Λες και η Μοίρα σου έτσι σε προσπεράσει
Μα ότι γράφτηκε σίγουρα θα σε φτάσει

Συμπτώσεις δεν υπάρχουνε
Μοιραία όλα θα ‘ρθουνε
Γι’ αυτό μην το παλεύεις

Ότι έγραψε το ριζικό
Αν είναι λάθος ή σωστό
Σταμάτα να γυρεύεις

Όλo με διώχνεις λέγοντας πως σε τρομάζω
Δεν είσαι ‘συ όσα θα ήθελα και εικάζω
Μα εγώ σε βλέπω πιο καλά απ’ τον καθένα
Είσαι ψυχούλα που βουλιάζει ηθελημένα

Σα με κοιτάς



Σα σε κοιτώ
Όλου του κόσμου τα στραβά μοιάζουνε ίσια
Όλου του κόσμου η κακία μια σταλιά
Όλοι οι καημοί μου που μου βάραιναν τα στήθια
Πετούν και χάνονται σ’ αντίθετη φορά

Σα με κοιτάς
Όλα τα δύσκολα μου γίνονται παιχνίδι
Όλες οι λέξεις μου ένα χάδι ερωτικό
Και ξεκινά μες στην καρδιά μου ένα ταξίμι
Που ‘ναι πρωτόγνωρο σε λόγια και σκοπό

Σα σε κοιτώ
Γίνονται ασήμαντα όσα μ’ απασχολούσαν
Γίνομαι όλα όσα φοβάμαι να σου πω
Ξέρω τα χρόνια μου πως όσα μου χρωστούσαν
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή να πληρωθώ

Σα με κοιτάς
Γυμνή βουτώ μες στων ματιών σου τα ποτάμια
Αναβαπτίζομαι γυναίκα από φωτιά
Λαχτάρα γέμισαν τα μάτια μου τα άδεια
Ξέρω πως τίποτα δε θα ‘ναι όπως παλιά
Σα με κοιτάς….

Δεν ξέρω




Ήθελα κάτι και απόψε να σου πω
Μα είναι 5 κι είναι η ώρα περασμένη
Τα μάτια έκλεισα δίπλα σου να βρεθώ
Μα πάλι γείραμε στα όνειρα σα ξένοι

Κι είχα στα μάτια μου όλη τη ζεστασιά
Από τη φλόγα της ψυχής που ‘ν‘ αναμμένη
Κι είχα στην πόρτα αφημένα τα κλειδιά
Αυτήν που χρόνια την κρατούσα κλειδωμένη

Όλο σε φτάνω με κομμένη την πνοή
Έλα μου λες, κι όμως σ’ απόσταση με έχεις
Δεν ξέρω αν για ‘σένα είμαι αρκετή
Δεν ξέρεις ούτε αν τα θέλω μου αντέχεις

Ξενυχτισμένη απ’ τη λαχτάρα σου μιλώ
Κι αύριο πάλι απ’ την αρχή θα σ’ αγαπήσω
Το ξέρω είμαστε ίδιοι εσύ κι εγώ
Κι έτσι η καρδιά μου δε μ’ αφήνει να σ’ αφήσω

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Παιδί... έφηβη... γυναίκα


Κάποιες φορές ντύνομαι πρόχειρα παιδί
Άλλες φορές ντύνομαι έφηβη μπεμπέκα
Ενίοτε βάφομαι γυναίκα ποθητή
Και στις εννέα Μούσες γίνομαι το δέκα


Γελάω και μέσα μου τραντάζω το παιδί
Τρέχω στο δρόμο με τα νιάτα μου παρέα
Φοράω ρουζ σε μια γυναίκα αδειανή
Γεύομαι μια αιωνιότητα στιγμιαία

Σε αγκαλιάζω δίχως δόλο, πονηριά
Ατάκες λέω δίχως νόημα και ουσία
Γυναίκα-ηφαίστειο μοιάζω δίχως φωτιά
Και διαστέλλομαι σα νέα πεμπτουσία

Όλα τα είδες μέσα μου σε μια στιγμή
Κι όμως δε βρήκες το πιο άτσαλα κρυμμένο
Μια ξεδοντιάρα, γριά, μάγισσα ψυχή
Που σε κοιτά με βλέμμα δολοφονημένο.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Μετά από ‘σένα




Μετά από ‘σένα, μια διάφανη σιωπή
Κι ένα ταξίδι ως τον πάτο της ψυχής μου
Χίλια παράπονα και χίλια δυο γιατί
Κι ένα κενό στη θέση αυτή της ύπαρξής μου

Μετά από ‘σένα, έμαθα ξανά να ζω
Με ένα μέλλον απ’ τα πριν καθορισμένο
Ένιωσα ασήκωτο στους ώμους τον σταυρό
Αυτόν που χρόνια κουβαλώ, το μολυβένιο

Μετά από ‘σένα, τριγυρνώ σα μια σκιά
Του εαυτού μου που δε κατοικεί εντός μου
Οι παραστάσεις και τα έργα όλα μισά
Σε μια ματιά η αντανάκλαση του κόσμου

Μετά από ‘σένα, καρκινοβατώ γοργά
Κι είναι απέλπιδα τα όνειρα που κάνω
Κάποτε πίστευα σε αγγέλους με φτερά
Τώρα πιστεύω πως ερήμωσε εκεί πάνω

Μετά από ‘σένα, έχασα μία ζωή
Αυτή που έπρεπε μαζί σου για να ζήσω
Μου ‘μεινε άλλη μια μισή, καχεκτική
Που τη μισώ κι όλο παλεύω να γεμίσω

Μετά από ‘σένα, δε με άγγιξε ξανά
Κανένας άνθρωπος, στοιχειό ή εφιάλτης
Διάλεξε η Άτροπος για ‘μένα η ψαλιδιά
Ν’ αργήσει αιώνες και γελά με την καρδιά της

Μουσική / Μελοποίηση : Τάκης Βαρδάκας

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Αν ήμουν


Αν ήμουν όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης
Αν ήμουν Άγιος, θα ήμουν ο Χριστός
Αν ήμουν άνεμος, θα ήμουνα ο Μπάτης
Αν ήμουν φίλος σου, θα ήμουνα πιστός

Αν ήμουν δίπλα σου, θα ‘μουν ευτυχισμένη
Αν ήμουν διάφανη, θα ήμουν ποταμός
Αν ήμουν διάσημη, θα ήμουν ψωνισμένη
Αν ήμουν πόλεμος, θα ήμουν Ιερός

Αν ήμουν όργανο, θα ήμουνα το ντέφι
Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν ακριβό
Αν ήμουν αίσθημα, θα ήμουνα το κέφι
Αν ήμουν όραμα, θα ήμουνα θολό

Μα είμαι ‘γω που ‘ρθα στον κόσμο αυτό τυχαία
Γι’ αλλού με προόριζα μα έπεσα στη γη
Ποτέ δεν ταίριαξα, δε χώρεσα στα ωραία
Πέφτοντας το ‘νιωσα πως έμεινα μισή