Μες στα σκοτάδια πια με βλέπω καθαρά
Τίποτα απ’ όσα ονειρεύτηκα δε βγήκαν
Μοιάζω δοχείο με μια τρύπα για καρδιά
Μέσα μου στάξανε ποτάμια κι ενωθήκαν
Γνώρισα κόσμο με καρδιά
Γνώρισα πίκρα και χαρά
Πήρα την κάθε μου στιγμή σα θείο δώρο
Έζησα λίγα και πολλά
Στα χαμηλά και στα ψηλά
Δεν έχω μέσα μου για τίποτα άλλο χώρο
Μέσα στη νύχτα δε φοβάμαι να με δω
Έτσι όπως είμαι κι όχι όπως θέλουν άλλοι
Αυτό το λίγο μου που απόμεινε θαρρώ
Πως είναι η κληρονομιά μου η πιο μεγάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου