Σε προκαλώ

Αναριγώ σε μία αίσθηση αφής
Που πάνω μου έγραψε σημάδια και πηγαίνει
Ακολουθεί μιας σου ανάμνησης τυφλής
Τη διαδρομή την καρμική και ειμαρμένη

Αποζητώ τα δυο σου χείλη τα μεστά
Που μου ξυπνούν κάθε λαχτάρα μου και πόθο
Ξυπνούν το σώμα και βουλιάζουνε αργά
Ρουφώντας του είναι μου το ψεύτικο και νόθο

Αναπολώ για μια στιγμή αισθαντική
Όταν σε δέχομαι κι απλώνεσαι εντός μου
Σε μια παράδοση του εγώ καθολική
Ενώ ξεπλένεται κι ορίζεται ο χρησμός μου

Σε προκαλώ μέσα στης νύχτας το βυθό
Να περπατήσουμε επάνω σε κοράλλια
Θα σου χαρίσω το ύστερνό μας το ταγκό
Πριν αποκλίνουμε σπάζοντας τα πηδάλια

Του κόσμου τ’ άπειρο… δε μας χωρά ούτ’ αυτό!