Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Για την Αμαλία...

Για την Αμαλία

Κοιτώντας πίσω όσα ήρθανε και φύγαν
Χαμογελάω κι ας πονάω σα παιδί
Η καλή μέρα, φαίνεται απ’ το πρωί
Κι από τα πρώτα μου, όλα στραβά μου πήγαν

Στιγμές που χάραξαν την παιδική ψυχή μου
Και καταστάσεις που φορτώθηκα βαριές
Οι δυνατοί πάντα στερούνται τις χαρές
Κι έτσι τους πόνους μου, τους βάφτιζα γιορτή μου

Περνούν τα χρόνια κι όλο ελπίζεις πως θα ‘ρθούνε
Μέρες δικαίωσης και ήρεμης ζωής
Με μια ελπίδα πάντα μέσα σου, επιζείς
Και προσευχές που μόνο οι τοίχοι εισακούνε

.
.
.
Κοιτώ μπροστά μου όσα έπονται να γίνουν
Σ’ ένα άσπρο σύννεφο βουλιάζω και γελώ
Ναι! Κάτι άφησα πίσω μου πριν χαθώ
Άφησα ανθρώπους που στα λόγια δε θα μείνουν

30/5/07



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας..."

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.


* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ : Αμαλία

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Δική μου η απόφαση



Πάλι το θέλεις να με δεις ένα κουρέλι
Πάλι με παίζεις με αισθήματα φτηνά
Εσύ, δειλά μου τραγουδάς το τσιφτετέλι
Μα εγώ ζεϊμπέκικο χορεύω μοναχά

Ξύνεις τα λάθη σου και τις πληγές ανοίγεις
Στέκεσαι άφωνος στον πόνο μου μπροστά
Και πάντα ίδιο το ρεφραίν που καταλήγεις
Λες πως μ’ αγάπησες και ζεις σα μια σκιά

Άκου αγάπη μου μια αλήθεια για να ξέρεις
Αφού ειδικεύεσαι στο είδος « θηλυκά»
Πως μια γυναίκα ξέρει, αν εσύ διαφέρεις
Και ξέρει πότε της μιλάς ειλικρινά

Ποτέ δεν πίστεψα πως ήμουνα η μία
Ούτε στα λόγια τα μεγάλα και παχιά
Εγώ το διάλεξα να σου ‘χω αδυναμία
Δική μου η απόφαση. Δική μου κι η καρδιά!

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Πόσο σε χαίρομαι



Τι να ευχηθώ που δε σου το ‘χουνε χαρίσει;
Αγάπη, έρωτες, φιλίες έχεις πολλές
Πάντοτε κέρδιζες αυτό που ‘χεις ποθήσει
Χωρίς κολλήματα και δύσκολες στιγμές

Η τύχη πάντοτε σου στάθηκε σα φίλη
Πιστή και μόνιμα στο πλάι σου εκεί
Αιθέριο άρωμα στου δρόμου το καντήλι
Έσταζε κλείνοντας κάθε μικρή πληγή

Πόσο σε χαίρομαι για όσα δεν έχεις νιώσει
Και που η ζωή σου κήπος είναι ανθιστός
Καμία πίκρα η ζωή να μη σου δώσει
Και ως το τέλος πάντα να ‘σαι γελαστός

Θα σ’ ευχηθώ λοιπόν, το δάκρυ μου μη νιώσεις
Και όσα πέρασα, ποτέ μην αισθανθείς
Εσύ στον κόσμο ήρθες όνειρα να βιώσεις
Κι εγώ να γίνω σκαλοπάτι να διαβείς…

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Ψυχή διαμάντι



Διαμάντι ακατέργαστο φαντάζει η ψυχή μας
Χωρίς μορφή, λάμψη, ζωή είναι στην κατοχή μας
Το πιο σκληρό ορυκτό της γης που βγαίνει απ’ τα σπλάχνα
Αδάμαντη, αδιαφανή πέτρα που γνέφει λάγνα

Πρωτογενή κοιτάσματα κρύβουνε τη μορφή της
Αυτοφυών κι αρχέγονων παλμών της ύπαρξης της
Η αρχική κρυστάλλωση, δύσκολα διασπάται
Με την τριβή και τη φωτιά αρχίζει να γεννάται

Από ένα μάγμα άνθρακα γεννάται το διαμάντι
Ίδια ψυχή που ψήνεται σε πόνο και γινάτι
Μου φαίνεται περίεργο όμως πως αντιφάσκει
Ενώ είναι το πιο σκληρό, διαλύεται σα στάχυ

Κι έχει και μια ιδιότητα πολύ που με τρομάζει
Αν ξεπεράσει τα όρια σαν ψήνεται κι αλλάζει
Καίγεται ολοκληρωτικά και στάχτες δεν αφήνει
Από την πίεση την πολύ, ίχνη του πίσω σβήνει

Ο κάθε λίθος για να βγει, να δώσει όλη την λάμψη
Θα πρέπει να κατεργαστεί, χίλιες μορφές ν’ αλλάξει
Έτσι ‘ναι και κάθε ψυχή και κάποτε θα δείξει
Αν ήταν σκέτος άνθρακας ή λίθος μας προκύψει

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Οδοστρωτήρας



Οδοστρωτήρας η ζωή, μου είχες πει
Κι εμείς απλώνουμε σα δρόμος που μακραίνει
Κάποιες φορές με άμμο στρώνεται ψιλή
Και άλλες πάλι με χαλίκι που ματώνει

Αλλού οι κόκκοι του απλώνονται ζεστοί
Κι αλλού χαλίκι μόνο κρύο και βρεγμένο
Ότι κι αν σου ‘λαχε στο δρόμο να στρωθεί
Είναι δική σου επιλογή και πεπρωμένο

Κοιτώ μπροστά, μύρια χρώματα κοσμούν
Τον κάθε δρόμο που ‘ναι σα ταπετσαρία
Οι εναλλαγές μαύρου και γκρι κυριαρχούν
Κι ας προσπαθεί να επιβληθεί η ευτυχία

Μα πιο πολύ θέλω να ξες πως με λυπούν
Δρόμοι που κόπηκαν πριν καν να ξεκινήσουν
Όλοι οι υπόλοιποι έτσι ή αλλιώς, κυλούν
Γι’ αυτούς πονώ που άλλο δε θα προχωρήσουν

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Το σκηνικό



Λιωμένα βλέμματα και λέξεις σταυρωμένες
Δυο μάνες στέκονται, αμίλητες σα ξένες
Η μια στο μνήμα επάνω την καρδιά αφήνει
Η άλλη απλά την συμπονεί και κλαίει για κείνη

Είναι δυο φίλες από χρόνια αγαπημένες
Βιώσαν και οι δυο στιγμές μαυροντυμένες
Η μια στον άντρα της τρισάγια χρόνια κάνει
Η άλλη στου γιου της τα σαράντα τώρα φτάνει

Κοίτα τριγύρω, άσπρα μάρμαρα χιλιάδες
Κλαίνε για φίλους, συγγενείς, ίδια μανάδες
Αυτό είναι όλο που θα μείνει απ’ τον καθένα
Χίλια «γιατί» μας, περασμένα σε καδένα

Δυο μέτρα γη που και γι’ αυτά κάποιος πληρώνει
Κι ύστερα απλά σ’ ένα κουτί μας παραχώνει
Αλήθεια, ο θάνατος με τη ζωή πως μοιάζει
Παντού πληρώνουμε… το σκηνικό αλλάζει


Στη μνήμη του Μιχαλακη μας...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2007

Πάλι εδώ




Μες στο ψέμα η αγάπη, τελειωμένη απ’ την αρχή
Κι εγώ εύχομαι ακόμα, μπας και βγει αληθινή
Μες στο δάκρυ ευτυχία, κρύβει η κάθε μας στιγμή
Καρτερώ πάντοτε εκείνο, που ποτέ του δε θα ‘ρθει

Πίνω λόγια και μεθάω, στη θολούρα μου ξεσπώ
Λέω θα φύγω και πατάω, τους φραγμούς μου που μισώ
Κι όλο κάνω να ξεφύγω, μα το τίμημα βαρύ
Βλέπεις, έτυχε καρδιά μου, να σε αγαπάω πολύ

Λύνω όρκους κι υποσχέσεις, μα οι τύψεις μου γελούν
Ξέρουν πιο καλά από ‘μένα και ποτέ τους δε ξεχνούν
Σβήνω σύνορα απ’ τον χάρτη που φυλάκισαν στιγμές
Δεν το θέλω να υπάρχω και να ζω πάντα στο χθες

Ένα βήμα προχωράω, δύο πίσω με γυρνούν
Πως συνήθισα στα λίγα που ποτέ τους δεν αρκούν;
Ένα πλήγμα κάθε μέρα στο φθηνό μου εγωισμό
Το σχεδίαζα να φύγω κι όμως, είμαι πάλι εδώ!