Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Το σκηνικό



Λιωμένα βλέμματα και λέξεις σταυρωμένες
Δυο μάνες στέκονται, αμίλητες σα ξένες
Η μια στο μνήμα επάνω την καρδιά αφήνει
Η άλλη απλά την συμπονεί και κλαίει για κείνη

Είναι δυο φίλες από χρόνια αγαπημένες
Βιώσαν και οι δυο στιγμές μαυροντυμένες
Η μια στον άντρα της τρισάγια χρόνια κάνει
Η άλλη στου γιου της τα σαράντα τώρα φτάνει

Κοίτα τριγύρω, άσπρα μάρμαρα χιλιάδες
Κλαίνε για φίλους, συγγενείς, ίδια μανάδες
Αυτό είναι όλο που θα μείνει απ’ τον καθένα
Χίλια «γιατί» μας, περασμένα σε καδένα

Δυο μέτρα γη που και γι’ αυτά κάποιος πληρώνει
Κι ύστερα απλά σ’ ένα κουτί μας παραχώνει
Αλήθεια, ο θάνατος με τη ζωή πως μοιάζει
Παντού πληρώνουμε… το σκηνικό αλλάζει


Στη μνήμη του Μιχαλακη μας...

3 σχόλια:

Ντέρος Γιώργος είπε...

Καλησπερα Χαρα μου !!!!! Καιρο εχω να περασω απο τον κηπο σου και βλεπω οτι το σκηνικο δεν αλλαξε καθολου...Παντα ιδια.... Μεστη, αληθινη, με εικονες υπεροχες, ζωντανες, να μας ταξιδευεις...Με αγγιξε το ποιημα σου.... Δεν μιλας εσυ μιλαει η ζωη... Νιωθει κανεις το βλεμμα της, σαν καρφι στην καρδια...."Αυτα ειναι τα εργα μου" ψιθυριζει....Αληθινο περα για περα. Την αγαπη μου και τον σεβασμο μου !!!!

hliaxtida είπε...

Kαλημέρα Χαρά μου..
Το σημερινό εχει να κάνει με την ψυχολογία σου..;
Ομορφο μεν μα ματώνει..
Να σαι καλά ψυχή μου και να χαμογελάς..
Φιλιά πολλά και την αγάπη μου σου στέλνω

Ανώνυμος είπε...

αχ πρωί πρωί μαύρισε η καρδιά μου.
Ώστόσο, όμορφο και αληθινό. Την αγάπη μου
Hλέκτρα