Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Έμαθα να χάνω




Κόπηκα στα δυο και έμαθα να χάνω
Λόγια ενοχικά δε θέλω παραπάνω
Τίποτα από όσα ζήσαμε δεν ήταν ψέμα
Κι όμως μας κοιτάζουνε σαν ξένα

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς τώρα πως φτάσαμε εδώ
Και οι δυο πάντοτε φταίνε, γιατί λες πως φταίω για δυο;
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς τι ήτανε λάθος τι σωστό
Αν το ήξερα από πριν, δε θα ‘μασταν εδώ

Πόνεσα διπλά πολύ πριν να σε χάσω
Λύγισε η καρδιά στο τέλος πριν να φτάσω
Κάναμε το ένα λάθος πίσω από το άλλο
Που χωρίσαμε, το πιο μεγάλο

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς μήπως ακόμα σ’ αγαπώ
Αφού πλάι μου δεν σ’ έχω, γιατί θέλεις να σου πω;
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς έχεις μοναχά ένα λεπτό
Για να φύγεις άλλο πια εγώ δε σε κρατώ


( Δεσμευμένο προς μελοποίηση )

Όλα τα μετά...






Ειν' τα καλοκαίρια μου μισά
Φταίει που δε σ' έχω, δε σε φτάνω
Όλα μοιάζουν λίγα και μικρά
Μα, δεν έχω μάθει εγώ να χάνω

Θα 'ρθω να σε βρω όπου κι αν πας
Θα 'ρθω σαν την πρώτη καλημέρα
Θα μου πεις ξανά πως μ΄αγαπάς
Και θα σβήσουν όλα τα γραμμένα

Κάποια μέρα πάλι εγώ κι εσύ
Δίχως εξηγήσεις, λόγια ξένα
Θα βρεθούμε πάλι στην ζωή
Κι όλα τα μετά θα γίνουν ένα

Ειν' η κάθε μέρα προσμονή
Πότε θα σε δω, θα σ' ανταμώσω
Κι αν θα μ΄αρνηθείς απ' την αρχή
Αύριο πάλι όλα θα στα δώσω...



(Δεσμευμένο προς μελοποίηση)

Δε θα τελειώσουμε


                       

Ζήσε όσα μπορείς 
Κανε τα όσα πεις 
Και να θυμάσαι
Να μη λυπάσαι

Μια σταλιά η ζωή 

Χώρια εγώ κι εσύ 
Μα να θυμάσαι 
Μη μου φοβάσαι όπου κι αν βγει....


Πεθύμησα τον ήχο της φωνής σου τον μαγικό

Ένα χαμόγελο σου σαν μου άνοιγες την πόρτα
Δε θέλω να γλιτώσω από 'σένα και δεν μπορώ
Και πίστεψε με κάπου θα βρεθούμε όπως και πρώτα...

Πως να μάθω πια να μη μου λείπεις

Αφού το σώμα κι η ψυχή, μόνο κοντά σου ηρεμεί
Άδεια τ' αποθέματα της λύπης
Εμείς οι δυο όσο κι αν ζούμε μακριά
Δε θα τελειώσουμε πότε πραγματικά

Στάζει ερημιά 

Και στο πουθενά 
Σε περιμένω 
Φως αναμμένο

Θα' ρθεις να με βρεις 

Πως ν' αντισταθείς 
Στο πεπρωμένο
Φως αναμμένο για μια ζωή....