Χίλια χρόνια πριν...

 

Ήθελα να περνάω καλά
Να ζήσω κάθε ομορφιά
Χάθηκα μες στους ουρανούς
Παιδί, κανέναν δεν ακούς
 
Με οδηγό μου την καρδιά
Άνοιξα μόνη τα φτερά
Και δεν λογάριασα λεπτό
Που θα σταθώ και τι θα βρω
 
Μέσα μου το ‘ξερα καλά
Πόσο σκληρά, αναπόφευκτα
Κάθε ρυτίδα στην ψυχή
Θα πλήρωνα κάποια στιγμή
 
Το τίμημα είν’ ακριβό
Τον δρόμο πίσω για να βρω
Στους ώμους σήκωσα βαρύ
Σταυρό και κάθε μου ενοχή
 
Ξέρω δεν είμαι μόνο εγώ
Που μετανιώνω κι απορώ
Πως πέρασε έτσι μια ζωή
Λάθη, πληγές και μια φυγή
 
Τώρα στους δρόμους τριγυρνώ
Εκεί που ζούσα από μωρό
Κανείς δεν με γνωρίζει πια
Φίλη μου μόνο η μοναξιά
 
Να ζήσω θα ‘θελα ξανά
Χωρίς να νιώθω λησμονιά
Να ‘χα ακόμα μια ζωή
Που όμως θα ήταν αρκετή
 
Λείπεις εσύ, μια αγκαλιά
Της μάνας μου η μυρωδιά
Σαν πάρτυ έμοιαζε το  νυν
Μ’ αυτό ήταν χίλια χρόνια πριν...

 

 

Η φωτογραφία

 

Κι έτσι όπως κάθεσαι επάνω στο περβάζι
Κοιτάς αδιάφορα τ’ απέραντο κενό
Στο πρόσωπό σου ένα πένθιμο αγιάζι
Σε γυροφέρνει και σ’ αγγίζει στον λαιμό
 
Και σε κοιτάζω μέρες τώρα ν’ αγναντεύεις
Ίδιος να μοιάζεις μ’ Απολλώνιο Θεό
Και μες στο βάθος της ψυχής σου να γυρεύεις
Εκείνο τ’ όνειρο που τ’ άφησες μισό
 
Ποια ζεμπεκιά μες στο μυαλό στριφογυρίζει;
Βαρύς και σέρτικος στα στήθη σου ο καημός
Λόγια και στίχοι σ’ έσυραν σε μετερίζι
Ξενιτεμένος να παλεύεις μοναχός
 
Κι έτσι όπως κάθεσαι κοιτώντας απ’ την άλλη
Νομίζω ξάφνου θα γυρίσεις να με δεις
Τρέμει η ψυχή, η αγωνία μου μεγάλη
Άραγε θα ‘μαι ένας λόγος να χαρείς;
 
Μ’ αυτό ποτέ δεν θα το μάθω
Δίπλα σου σαν σκιά θα υπάρχω
Μέσα σε μια φωτογραφία
Έκλεισε μία ιστορία....
 
 
19/10/23 

Νικητές ή ηττημένοι;

 

Νικητές ή ηττημένοι; Το ερώτημα απλό
Τώρα μόνο απομένει τι απ’ τα δύο απαντώ
Άραγε αυτοί που μένουν, να ‘ναι και οι λογικοί;
Ή αυτοί που πριν να φύγουν, πέθαναν μες στην ψυχή;
 
Διαιρούμαι και σπουδάζω και δουλεύω ολημερίς
Πληρωμένος, χρεωμένος, δούλος οποίας πατρίς;
Ξεροκάματα μου δίνουν και δήθεν επιλογές
Για ποδόσφαιρο μαλώνω, πάρκινγκ και για εκλογές
 
Και ζω δίχως πια όνειρα, ελπίδα και σκοπό
Κι αυτό το λεν κάποιοι ζωή, όνειρο ιδανικό
Ζηλεύω όμως τους ρέμπελους, αλκοόλες και τρελούς
Που φύγανε αρνούμενοι να ζουν μες στους νεκρούς.
 
 
 
Τσακίρη Χαρά
 
18/10/23

Ρουτίνα

 

Ένα πρωί ακόμα, με νυσταγμένο σώμα
Σηκώνομαι κομμάτια, κοιτιέμαι μες στα μάτια
Σαν κάτι μου θυμίζω, στον νου μου αρμενίζω
Πλένομαι και ξυπνάω, τα ρούχα μου φοράω
 
Πηγαίνω στην κουζίνα, ίδια πάλι ρουτίνα
Όλα να τ’ ετοιμάσω, τις κάλτσες μην ξεχάσω
Τσιγάρα...τα κλειδιά μου, την άδεια την καρδιά μου
Στέκομαι στον καθρέφτη, το make up πολύ τρέχει
 
Βάφω την μοναξιά μου, που είναι τα γυαλιά μου;;;
Στραβώθηκα, δεν βλέπω, διπλό S.O.S. εκπέμπω
Μες στην θολή μου σκέψη, κάτι είχα γυρέψει
Α! Το εισπνεόμενό μου, τα χάπια για καλό μου
 
Βγαίνω... διπλά κλειδώνω, κάνοντας τον σταυρό μου
Μπαίνω μες στο γραφείο, βλέπω παπούτσια δύο...
Ένα καφέ-μπορντό κι ένα μαύρο φορώ
Αρχίζω να γελάω, την γκίνια μου γλεντάω!
 

Ένα σύνηθες ξεκίνημα της μέρας μου στις 3 τα ξημερώματα
 
17/10/23

 

Eίσαι πάντα εδώ

Δεν το ξέρεις όμως είσαι πάντα εδώ
Σα φωτιά, σαν ένα φως πάντ’ αναμμένο
Μία σκέψη που στοιχειώνει το μυαλό
Σαν καράβι, στο λιμάνι μου δεμένο
 
Δεν το ξέρεις όμως πέρασα πολλά
Τον Σταυρό μου χρόνια τώρα υπομένω
Θύμησες κι όνειρα τρύπια συντροφιά
Κι ένα σώμα που το σέρνω ξεφτισμένο
 
Δεν το ξέρεις όμως σ' είχα συντροφιά
Της ψυχής μου ξάρτι πάντα ανοιγμένο
Και ταξίδευα στου τότε τα στερνά
Με φουρτούνες σ’ όνειρο ξενιτεμένο
 
Δεν το ξέρεις μα σ’ αγάπησα τρελά
Δίχως τίποτε ποτέ να περιμένω
Και στα μάτια μου δεν έμεινες σκιά
Μα ένα φως αχνό που καίει πάντα θλιμμένο
 
Απλά έμαθα να μην σε περιμένω....

Εμπνευσμένο απο τους στίχους του  Γιώργου Ντέρου...

Άρτεμις

Και με κοιτούν τα δυο μεγάλα σου τα μάτια
Πόσα τα λάθη μου και πόσα τα σωστά;
Και μου θυμίζουν κάπως, κάποτε και κάποια
Που είχε ζήσει ψέματα αληθινά
 

Και τι να πω που δεν τα είπαν, δεν τα ‘γράψαν
Πόσες ευχές, πόσες συγγνώμες, μιαν ευχή;
Το νόημα όλες οι λέξεις μου το ‘χάσαν
Και ξαναρχίζω πάλι γράφω απ’ την αρχή
 

Και τι να νιώσω πιο πολύ που δεν υπάρχει
Εσύ η θάλασσα, η γη κι ο ουρανός
Κι ότι ‘ναι να ‘ρθει, οι αλήθειες μου σαν βράχοι
Θα υψωθούνε μπρος σου αδέκαστος φρουρός

Όλα τα λάθη μου ελπίζω να ξεχάσεις
Μόνον οι όμορφες να μείνουνε στιγμές
Κι από την πόρτα μας γυναίκα σαν περάσεις
Σαν φυλαχτό σου οι αμέτρητες χαρές...

 

10/10/23

Τσακίρη Χαρά

 

“ Στην κόρη μου”

 

Μνήμες ξεχασμένες σε καμβά

 

Μες σε χαλάσματα, σε μνήμες ξεχασμένες

Στου Ηλυσίου το παλιό αρχοντικό

Η περιέργεια και δυο σκιές κρυμμένες

Με προσκαλούσαν απαντήσεις για να βρω

Εκεί στο κέντρο του χαμού και της αγάπης

Χορεύουν χρώματα επάνω στο κενό

Στην μελωδία της χαμένης αυταπάτης

Και στροβιλίζουν σαν σε tanda του τανγκό

Οι τοίχοι γέμισαν ζωή απ’ αναμνήσεις

Ανάσες κλέψαν απ’ το χρώμα στον καμβά

Και την ψυχή σου αν το θες θα την γνωρίσεις

Φτάνει να σπάσεις τα αέναα δεσμά

Εμπνευσμένο από το αριστούργημα " Echoes of Elysium " του Ηλία Β.

Τσακίρη Χαρά

8/10/23