Χίλια χρόνια πριν...

 

Ήθελα να περνάω καλά
Να ζήσω κάθε ομορφιά
Χάθηκα μες στους ουρανούς
Παιδί, κανέναν δεν ακούς
 
Με οδηγό μου την καρδιά
Άνοιξα μόνη τα φτερά
Και δεν λογάριασα λεπτό
Που θα σταθώ και τι θα βρω
 
Μέσα μου το ‘ξερα καλά
Πόσο σκληρά, αναπόφευκτα
Κάθε ρυτίδα στην ψυχή
Θα πλήρωνα κάποια στιγμή
 
Το τίμημα είν’ ακριβό
Τον δρόμο πίσω για να βρω
Στους ώμους σήκωσα βαρύ
Σταυρό και κάθε μου ενοχή
 
Ξέρω δεν είμαι μόνο εγώ
Που μετανιώνω κι απορώ
Πως πέρασε έτσι μια ζωή
Λάθη, πληγές και μια φυγή
 
Τώρα στους δρόμους τριγυρνώ
Εκεί που ζούσα από μωρό
Κανείς δεν με γνωρίζει πια
Φίλη μου μόνο η μοναξιά
 
Να ζήσω θα ‘θελα ξανά
Χωρίς να νιώθω λησμονιά
Να ‘χα ακόμα μια ζωή
Που όμως θα ήταν αρκετή
 
Λείπεις εσύ, μια αγκαλιά
Της μάνας μου η μυρωδιά
Σαν πάρτυ έμοιαζε το  νυν
Μ’ αυτό ήταν χίλια χρόνια πριν...