Άρτεμις

Και με κοιτούν τα δυο μεγάλα σου τα μάτια
Πόσα τα λάθη μου και πόσα τα σωστά;
Και μου θυμίζουν κάπως, κάποτε και κάποια
Που είχε ζήσει ψέματα αληθινά
 

Και τι να πω που δεν τα είπαν, δεν τα ‘γράψαν
Πόσες ευχές, πόσες συγγνώμες, μιαν ευχή;
Το νόημα όλες οι λέξεις μου το ‘χάσαν
Και ξαναρχίζω πάλι γράφω απ’ την αρχή
 

Και τι να νιώσω πιο πολύ που δεν υπάρχει
Εσύ η θάλασσα, η γη κι ο ουρανός
Κι ότι ‘ναι να ‘ρθει, οι αλήθειες μου σαν βράχοι
Θα υψωθούνε μπρος σου αδέκαστος φρουρός

Όλα τα λάθη μου ελπίζω να ξεχάσεις
Μόνον οι όμορφες να μείνουνε στιγμές
Κι από την πόρτα μας γυναίκα σαν περάσεις
Σαν φυλαχτό σου οι αμέτρητες χαρές...

 

10/10/23

Τσακίρη Χαρά

 

“ Στην κόρη μου”