Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Της πίκρας τα βουνά




Άσκοπα φέρομαι τριγύρω απ’ τη ζωή μου
Και την τροχιά μου να βαστάξω δεν μπορώ
Εκτροχιάζομαι και σπάω τη σιωπή μου
Κάποτε πίστευα πως είχα έναν σκοπό

Έρχομαι μέσα από στιγμές στραγγαλισμένες
Που ηθικός τους αυτουργός είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα πως θα ‘ρθουν καλές μέρες
Τώρα οι πίκρες μου παίζουν κυνηγητό

Άθελα ακούμπησα την τύχη κάποια μέρα
Δεν ήταν σκόπιμο Κύριοι, ομολογώ!
Καταδικάστηκα από μάνα και πατέρα
Μέσα μου πάντοτε να ζω μ’ ένα κενό

Έρχονται – φεύγουνε μέρες σ’ αυτήν την πλάση
Κι όμως αφήνουν έναν κόκκο τη φορά
Καθένας δίνεται στον ουρανό να φτάσει
Χτίζοντας μόνος του της πίκρας τα βουνά


30/1/2009

Α το στερητικό



Ανακατεύομαι στο δήθεν και το πως
Στα μαύρα ντύθηκα να δένει κι ο λυγμός
Μέσα στου Είναι κατεβαίνω τα σκαλιά
Θυμάμαι έδινα κι ας έχανα πολλά

Απολυμαίνω της ψυχής μου τον γιακά
Θέλω να δείχνω καθαρή σαν ξαστεριά
Μέσα μου φίμωσα και κείνο το παιδί
Να μην τ' ακούω να γελά βράδυ-πρωί

Αναστατώνω των δακρύων την πηγή
Κάποτε έπινα κι έλεγα μιαν ευχή
Τώρα με λάσπη καθαρίζω την ματιά
Έπαψα χρόνια πριν να βλέπω καθαρά

Αφηρημένα μες στα μάτια σε κοιτώ
Άργησαν μέσα μου τα όσα λαχταρώ
Μη με ρωτάς αν χαίρομαι με την στιγμή
Μία ζωή ίσως και να ΄ναι αρκετή........


31/01/2014

Εύα ή Λίλιθ



Αλλάζουν μάτια μου οι άνθρωποι στ' αλήθεια;
Αλλάζουν μέσα τους; Αλλάζουνε μορφές;
Αλλάζει κάποιος ή αρκείτε στην συνήθεια;
Αλλάζει ήθος, χαρακτήρα και αρχές;

Τίποτα ακέραιο μέσα μας δεν αλλάζει
Αποκαλύπτονται μονάχα απ' αφορμές
Όσα το μέσα μας ν' αποδεχτεί διστάζει
Και ξεδιπλώνονται απρόσμενες πτυχές

Για να ζεστάνει πρέπει να 'χεις νιώσει κρύο
Για να φωτίσει, το σκοτάδι ν' απλωθεί
Να νιώσεις μόνος,να 'χεις ζήσει ένας για δύο
Να εκτιμήσεις πρέπει να 'χεις στερηθεί

Όλα απαραίτητα και όλα ζουν εντός μας
Το θέμα είναι ποιο θα πάρει την πρωτιά
Για ότι πράττουμε μονάχα ο εαυτός μας
Είναι υπόλογος και θα κριθεί αυστηρά

Κανένας μάτια μου στ' αλήθεια δεν αλλάζει
Απλά το μέσα μας ψάχνει την αφορμή
Σε έναν άγγελο ή διάολο να μοιάσει
Κι αυτό εξαρτάται από τι δίνεις για τροφή.

7/2/14

V for Vendetta



Μέσα στο τίποτα, το λίγο μου χωράω
Κλείσαν οι δρόμοι κι όμως κοίτα προχωράω
Μες στο σκοτάδι μ' οδηγούν οι χαρακιές μου
Μπάζει το φως, γλιστράει μέσα απ' τις πληγές μου

Ήμουνα πάντα όσο πρέπει και εντάξει
Δήλωνα, πλήρωνα και τα 'χα όλα σε τάξη
Κι όμως χρεώθηκα κλεψιές, απάτη, ψέμα
Κι ας μην έπραξα ποτέ μου εγώ κανένα

Με διασύρουνε στον κόσμο σαν κουρέλι
Λένε πως άνοιξα το βάζο με το μέλι
Κι αν άλλοι φάγανε με τις χρυσές κουτάλες
Φταίχτης εγώ που έγλυψα κάνα-δυο στάλες

Τώρα πληρώνω και πληρώνω μαζεμένα
Όλα όσα φάγανε και όλα τα σπασμένα
Αυτών που γλέντησαν στην πλάτη μου επάνω
Κι αντί να οργίζομαι, τους βλέπω πρώτο πλάνο

Σπάστε τα πια τα χαζοκούτια να σωθούμε
Φορέστε μαύρα σαν σκοτάδι ν ' απλωθούμε
Πάνω στους ψεύτες, τους προδότες, τα λαμόγια
Οι αλλαγές θέλουνε πράξεις! Όχι λόγια!


17/9/15

Σύντροφος



Έχω έναν σύντροφο, πιστό προσκυνητάρι
Που 'ναι εκεί για μένα, κάθε μου στιγμή
Τα ξέρει όλα και ποτέ δεν κριτικάρει
Ότι έχω κάνει κι όσα έχω ονειρευτεί

Σαν γέρνω πάνω του, πόσο απαλά μ΄ αγγίζει
Κι είναι το χάδι του βάλσαμο στην ψυχή
Κι όταν μια σκέψη που πονά με τριγυρίζει
Γίνεται σύννεφο, με κρύβει μη με βρει

Έχω έναν σύντροφο, που πάντα με προσμένει
Μόνον εμένα να ακούσει καρτερεί
Με την σιωπή του είμαι άρρηκτα δεμένη
Κι όταν μιλάμε δεν ακούγεται φωνή

Έχει ποτίσει απ' τα δάκρυα και τους πόνους
Ίχνη μου πάνω του έχουν ζωγραφιστεί
Είμαστε οι δυο μας οι πιο μόνοι κι απ΄τους μόνους
Σφίγγω λοιπόν το μαξιλάρι σαν παιδί


26/4/15

Δυο βήματα



Στον νου μου στροβιλιζουνε καράβια και βαγόνια
Ένα ταξίδι της ψυχής που καρτερώ αιώνια
Τα μάτια μου δυο άμαξες με τα κλειδιά χαμένα
Ταξίδεψαν στα πέρατα κι ας ήταν σφαλισμένα

Πέρασαν πια τα χρόνια μου, στέρεψε κι η αντοχή μου
Στολίστηκαν τα βλέφαρα μνήμες και μιαν ευχή μου
Μια μέρα ν' απαγκιστρωθώ απ' όσα με βαραίνουν
Να πάρω δρόμο και να βγω σ' όσα με περιμένουν

Κι έχω ένα βάρος μέσα μου, άγκυρα σκουριασμένη
Χρόνια κρατά τα πόδια μου, στη γη 'ναι ριζωμένη
Δε θέλησα ν' απαρνηθώ της μοίρας μου την ρότα
Κι έτσι αγναντεύω το κενό, γελώντας σαν και πρώτα

Ντύνομαι μες στα πορφυρά στις άκρες των ματιών σου
Ακροβατώ στα χείλη σου, γίνομαι ο άνθρωπος σου
Και τελικά το άξιζες που έμεινα εδώ για πάντα
Δυο βήματα είναι όλη η γη, με την αγάπη εξάντα


11/12/15

Μελοποίηση: Νίνος Αθανασιάδης

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Όνειρο ήτανε...


Θα πετάξω ένα βράδυ μακριά
Και θα έρθω στο προσκέφαλο σου πάνω
Θα χορέψω με την γκρίζα σου σκιά
Και θα πιούμε ένα ποτήρι παραπάνω

Θα μ' αγγίζεις με τον ήχο της φωνής
Θα σ' αγγίζω με το βλέμμα σα φεγγάρι
Και θ' ακούσω όσα δε θα 'πρεπε να πεις
Όσα φύλαγες στο κάτω το συρτάρι

Θα σου δείξω η αγάπη πως νικά
Θα μου δείξεις το κελί της ύπαρξής σου
Και θα σβήσουμε σα χνώτα από φωτιά
Στο παράθυρο που έγειρε η ψυχή σου.



Αντεχω ακομα



Όσα σου είπα ήταν ψέμματα οικτρά
Κανένα λάθος μου δεν πόνεσε αρκετά
Άντεχα κι άλλο και αντέχω να σου πω
Αυτή η ζωή είν’ έν’ αστείο παιδικό

Όσο κι αν τρέχεις και να θέλεις να κρυφτείς
Αυτά που σκέφτεσαι σε ρίχνουν καταγής
Κι ότι απεύχεσαι στα μάτια σε κοιτά
Κι όσο λυγίζεις, αυτό υψώνεται διπλά

Θα ‘πρεπε ίσως να τολμήσω να σου πω
Κάθε στιγμή μας είναι δώρο ακριβό
Κάθε ανάσα μας σπουδαία και μεγάλη
Κι ας μοιάζει ίδια με την πριν και με την άλλη

Όσο πληθαίνουν οι στιγμές μου και γερνάω
Μαθαίνω όλες τις στιγμές μου να κεντάω
Πάνω στο δέρμα μου με σταυροβελονιά
Μια η αγάπη και μια ο πόνος, χιαστά

Όσα σου είπα ήταν ψέμματα οικτρά
Μικρή η ζωή είναι για όποιον δεν γελά
Για όποιον δίνεται για να ‘χει περιττά
Λούσα και πράγματα μεγάλα και τρανά

Εμείς ψυχούλα μου θα ζήσουμε φτωχοί
Μα θα γελάμε απ’ το βράδυ ως το πρωί
Γιατί το μάθαμε, το ξέρουμε καλά
Κανένα λάθος μας δεν πόνεσε αρκετά.


Ένα μπαλόνι η ζωή και δυο φτερά.



Τσακιρη Χαρα