Ανακατεύομαι στο δήθεν και το πως
Στα μαύρα ντύθηκα να δένει κι ο λυγμός
Μέσα στου Είναι κατεβαίνω τα σκαλιά
Θυμάμαι έδινα κι ας έχανα πολλά
Απολυμαίνω της ψυχής μου τον γιακά
Θέλω να δείχνω καθαρή σαν ξαστεριά
Μέσα μου φίμωσα και κείνο το παιδί
Να μην τ' ακούω να γελά βράδυ-πρωί
Αναστατώνω των δακρύων την πηγή
Κάποτε έπινα κι έλεγα μιαν ευχή
Τώρα με λάσπη καθαρίζω την ματιά
Έπαψα χρόνια πριν να βλέπω καθαρά
Αφηρημένα μες στα μάτια σε κοιτώ
Άργησαν μέσα μου τα όσα λαχταρώ
Μη με ρωτάς αν χαίρομαι με την στιγμή
Μία ζωή ίσως και να ΄ναι αρκετή........
31/01/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου