Στον νου μου στροβιλιζουνε καράβια και βαγόνια
Ένα ταξίδι της ψυχής που καρτερώ αιώνια
Τα μάτια μου δυο άμαξες με τα κλειδιά χαμένα
Ταξίδεψαν στα πέρατα κι ας ήταν σφαλισμένα
Πέρασαν πια τα χρόνια μου, στέρεψε κι η αντοχή μου
Στολίστηκαν τα βλέφαρα μνήμες και μιαν ευχή μου
Μια μέρα ν' απαγκιστρωθώ απ' όσα με βαραίνουν
Να πάρω δρόμο και να βγω σ' όσα με περιμένουν
Κι έχω ένα βάρος μέσα μου, άγκυρα σκουριασμένη
Χρόνια κρατά τα πόδια μου, στη γη 'ναι ριζωμένη
Δε θέλησα ν' απαρνηθώ της μοίρας μου την ρότα
Κι έτσι αγναντεύω το κενό, γελώντας σαν και πρώτα
Ντύνομαι μες στα πορφυρά στις άκρες των ματιών σου
Ακροβατώ στα χείλη σου, γίνομαι ο άνθρωπος σου
Και τελικά το άξιζες που έμεινα εδώ για πάντα
Δυο βήματα είναι όλη η γη, με την αγάπη εξάντα
11/12/15
Μελοποίηση: Νίνος Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου