Νίκη

Γελάς και κρύβεις το σκοτάδι το πυκνό
Στον νου π’ απλώνεται και κάθε κύτταρό σου
Τις απουσίες σου στα βλέφαρα μετρώ
Στα μαύρο πνίγηκε το κάθε τι δικό σου
 
Στο πρόσωπό σου που όλο νάζι μου μιλά
Θαρρείς κρεμάστηκαν στιγμές, ώρες κι αιώνες
Κάθε σου ανάμνηση, χρεώθηκε ακριβά
Τα καλοκαίρια σου σαν πένθιμοι χειμώνες
 
Κι όλο γελάς κι όλα μου λες καλά θα πάνε
“ Κοίτα μπροστά κι όλα όσα φύγαν δε γυρνάνε
   Θα ‘ρθούνε μέρες δίχως άλλη τρικυμία
   Ζούμε στο τώρα κι αυτό έχει μόνο αξία”
 
Και σε κοιτάζω με τα μάτια βουρκωμένα
Πόνεσες ίσως πιο πολύ απ’ τον καθένα
Κι όμως στα μάτια σου η λαμψη με θαμπώνει
Πιο δυνατή σε κάνει ότι σε σκοτώνει....   τελικά....

Αφιερωμένο και γραμμένο για έναν από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει σε αυτήν την πλάση κι έχω την τύχη να την αποκαλώ "φίλη μου".... στην Νίκη μου ( scarlet1977 )