Άδεια Χέρια

Τα χέρια μου πια άδεια και βουβά
Θλιμμένα με κοιτούν κι απορημένα
Ρυτίδιασαν στου χρόνου τα μισά
Και γέρασαν στο πλάι κρεμασμένα

Μου μίλαγαν το βράδυ σιωπηλά
Άλλοτε με χαρά εκστιασιασμένα
Και άλλοτε με πόνο φωναχτά
Ζητούσαν εξηγήσεις θυμωμένα

Περάσανε τα χρόνια βιαστικά
Με μύριες αναμνήσεις χαραγμένα
Τα σφίγγω και χτυπάω μια μπουνιά
Στην μοίρα μου και όλα τα γραμμένα

Λυπάμαι που δεν μου ‘μεινε καρδιά
Μα δύο χέρια κόκκινα βαμμένα
Που κουβαλάω σαν κλαδιά ξερά
Και με αγγίζουν σαν να είναι ξένα!